Έχει συμβεί πολλές φορές. Μπαίνουν δύο ομάδες στον αγωνιστικό χώρο και είναι σα να μπήκε μόνο η μία… Στο ημίχρονο το σκορ γράφει ήδη 3 – 0. Ψυχρολουσία για τους υποστηρικτές της ομάδας που χάνει, όπως και για τους ίδιους τους παίχτες. Τους βλέπεις να κατευθύνονται κατηφείς στα αποδυτήρια και σκέφτεσαι: “Πάει. Αυτό ήταν. Έληξε”.

Καμιά φορά όμως το πλάνο δείχνει τον προπονητή, ο οποίος μοιάζει ανέλπιστα ψύχραιμος και αποφασισμένος. Καμιά φορά το παιχνίδι δεν έχει λήξει, γιατί η ομάδα δεν έχει πει την τελευταία της λέξη και οι οπαδοί, δεν θα αργήσουν να βρεθούν στο πλευρό της, αν ξαναβγούν στο τερέν και παίξουν μπάλα με τσαγανό και ψυχή. Καμιά φορά, εκεί που το παιχνίδι φαινόταν να έχει τελειώσει, γίνεται ξαφνικά ντέρμπι. Μπορεί τελικά ο αγώνας να λήξει ισόπαλος, ή μπορεί ακόμη το 3 – 0 να γίνει 3 – 4. Ποιος ξέρει; Μπάλα είναι και γυρίζει. Γι’ αυτό είναι σοφότερο να μην βιάζεται κανείς να πανηγυρίσει και να μην μακαρίζει προ του τέλους.

Το λέω, όχι γιατί το επεσήμανε ο ίδιος ο πρωθυπουργός αλλά επειδή τα τελευταία εικοσιτετράωρα ακούω πολλούς φίλους μου να μιλάνε σα να είναι ήδη στα πράγματα! Και μάλιστα θυμώνουν όταν τους συστήνω αυτοσυγκράτηση, σύσταση η οποία πέρα από απολύτως φιλική, συμμορφώνεται πλήρως με την επιχείρηση “μετριοπάθειας” που έχει κηρύξει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό μην βιάζεστε, μην προτρέχετε, και μην προεξοφλείτε. Η ζωή έχει διδάξει ότι οι μεγαλύτερες ανατροπές έχουν έρθει από το πουθενά ή τουλάχιστον ως τέτοιες ερμηνεύθηκαν από τους ανθρώπους. Αρκεί μόνο μία σπίθα για να τιναχτεί στον αέρα όλο το σενάριο που έχουν χτίσει κάποιοι στο κεφάλι τους. Μπορεί να τα καταφέρουν έτσι όμορφα, απλά κι ωραία. Μπορεί και όχι.

Μπορεί όντως να θυμηθούν στον ΣΥΡΙΖΑ από που ξεκίνησαν και αντίστοιχα μπορεί και πολλοί από αυτούς οι οποίοι θέλησαν να στείλουν ένα μήνυμα, να θυμηθούν για ποιον λόγο τον είχαν ψηφίσει, καθώς και ποιο είναι το διακύβευμα αυτών των εκλογών. Το δεύτερο ημίχρονο, μόλις ξεκίνησε. Τριάντα ολόκληρες ημέρες, συν τις καθυστερήσεις…