Το έγκλημα

Η βία είναι γένους θυλικού Το γένος όμως που διαχρονικά και οικουμενικά εκπαιδεύεται εξ απαλών ονύχων να θεωρεί τη βία προνόμιο και δικαίωμά του είναι το αρσενικό.

Δεν έχει σημασία που γίνεται, αλλά το γεγονός ότι γίνεται. Από την Αλεξανδρούπολη μέχρι το Ηράκλειο, και από την Κέρκυρα μέχρι τη Ρόδο, το έγκλημα είναι έγκλημα. Η γυναικοκτονία, ο βιασμός, η παιδεραστία, η κακοποίηση, η αποπλάνηση, ο δημόσιος εξευτελισμός, η διαδικτυακή εκδίκηση, παραμένουν εγκλήματα ανεξάρτητα από τον τόπο τέλεσής τους. Μόνο που μαζεύτηκαν πολλά εγκλήματα τελευταία, και όλα έχουν να κάνουν είτε με γυναίκες, είτε με παιδιά.

Μια κοινωνία σε σοκ

Τις προηγούμενες πολλές δεκαετίες οι άνθρωποι μάθαιναν σπάνια για τέτοια ειδεχθή εγκλήματα εναντίον γυναικών ή παιδιών. Τότε ακόμη η είδηση σόκαρε κάθε φορά το πανελλήνιο. Το συζητούσαν στα μέσα, στη δημόσιο ζωή και στις παρέες για εβδομάδες, μήνες ακόμα. «Μα πως είναι δυνατόν να έχει συμβεί τέτοιο πράγμα; Πως γίνεται; Μα πως μπόρεσε; Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου!». Τότε υπήρχε ακόμη η έννοια του σοκ. Ήταν κάτι που σόκαρε την κοινωνία, προφανώς διότι δεν συνέβαιναν συχνά αυτά τα πράγματα. Ήταν… πρωτοφανή, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε ο κοσμάκης.

Τερατώδη και αποτρόπαια

Σήμερα πάντως αποκλείεται ο κοσμάκης να πιστεύει κάτι τέτοιο, καθώς δεν υπάρχει βδομάδα, εδώ και πάρα πολύ καιρό, που να μην ακούσουμε για κάποιον που σκότωσε στο ξύλο (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) τη γυναίκα του, που σκότωσε το παιδί του, που βίασε μια κοπέλα, που έβγαλε στη φόρα ιδιωτικές περιπτύξεις, που αποπλάνησε ανήλικο. Τρομερά πράγματα… Τερατώδη και αποτρόπαια, αλλά συχνά. Πολύ συχνά. Τόσο συχνά που σε κάνει να αναρωτιέσαι και σε ένα βαθμό να αμφιβάλλεις αν ήταν και στο παρελθόν τόσο σπάνια ή αν απλώς δεν έβρισκαν το δρόμο για το φως της δημοσιότητας.

Πάμε κατά διαόλου

Πάμε κατά διαόλου πάντως, το μόνο βέβαιο. Δε στέκεται έτσι μια κοινωνία και ίσως να μην πρέπει και να σταθεί. Ίσως θα έπρεπε να πέσει φωτιά και μπούρμπερη και να κάψει ό,τι πρέπει να καεί ώστε να εξαλειφθούν αυτά τα φαινόμενα και αν γίνεται να πάμε παρακάτω. Αλλά δυστυχώς, ακόμα κι αυτό, δε θα αρκούσε. Το έγκλημα είναι υπαρξιακά διασυνδεμένο με την κουλτούρα η οποία το προάγει. Και δυστυχώς διαβιούμε ακριβώς σε μία κοινωνία στην οποία η κουλτούρα του βιασμού και της κακοποίησης, ή ακόμα γενικότερα της βάναυσης συμπεριφοράς, αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται μέσα από συγκεκριμένα στερεότυπα.

Στην εποχή του «ελευθέρα σκοτώνω»

Ζούμε στην εποχή του παραλογισμού. Στην εποχή του «ελευθέρα σκοτώνω». Δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Δεν είναι ένα, είναι πολλά. Σε ολόκληρη τη χώρα και αυτό είναι ανατριχιαστικό. Παρότι κάποιοι δεν ανατριχιάζουν μπροστά στη φρίκη και τη βαρβαρότητα…