Tο 1892, στις Ηνωμένες Πολιτείες, η «ειδική στη δερματολογία» Άννα Ρούπερτ έγραφε το «Ένα Βιβλίο Ομορφιάς».

Από τις σελίδες του προέτρεπε τις γυναίκες να μην παραμελούν την εμφάνισή τους, επειδή «ακόμη και η πιο υψηλή ομορφιά, αν δεν της δοθεί προσοχή, θα χάσει τη γοητεία της». Για όσες δεν ήταν πρόθυμες να πειστούν, χρησιμοποιούσε πιο ισχυρά όπλα: «Αν η ομορφιά δεν ευχαριστούσε τον θεό, δε θα την έδινε στη γυναίκα», διακήρυττε. Και έτσι, με 13 λέξεις, η διατήρηση της γυναικείας ομορφιάς μετατρεπόταν σε «ιερό καθήκον».

Από την εποχή που η Άννα Ρούπερτ  παραινούσε τη γυναίκα να φροντίζει την ομορφιά της στον χρόνο  πέρασε σχεδόν ενάμισης αιώνας. Μετά από αγώνες, οι γυναίκες κατέκτησαν δικαιώματα..

Μία από τις δυνατότητες που έχουν πια, είναι και να μη μεγαλώνουν. «Τα 40 είναι τα νέα 30», «Τα 50 είναι τα νέα 40», διαβάζουν και ακούνε οι γυναίκες, νιώθοντας ελεύθερες να επιλέξουν τι θα κάνουν με το σώμα τους. Ανάμεσα στις γραμμές όμως, κρύβεται το αληθινό μήνυμα: η γυναίκα εκτός από την υποχρέωση να δουλεύει, να μεγαλώνει παιδιά και να κρατά το σπίτι, τώρα έχει και την υποχρέωση να δείχνει πάντα 10 χρόνια νεότερη -σε λίγο ίσως και 20. Για να το καταφέρει αυτό, πρέπει, φυσικά, να καταβάλλει συνεχή προσπάθεια. Η «βιομηχανία της ομορφιάς» έχει προνοήσει: πλαστικές επεμβάσεις, ενέσιμα υλικά, όλα είναι στη διάθεσή της -αν διαθέτει και χρήμα, ακόμη καλύτερα.

Σε έρευνα που έγινε πριν από λίγα χρόνια  το 35% των κοριτσιών που ρωτήθηκαν, απάντησαν ότι οι γυναίκες κρίνονται περισσότερο για την εμφάνισή τους παρά για τις ικανότητές τους.

Σταδιακά, δεν παραμορφώνεται μόνο η αντίληψη του τι είναι ωραίο, αλλά και του τι είναι φυσικό. Άλλωστε ο ανδρικός πληθυσμός έχει διδαχθεί να αγαπά μόνο ότι θεωρεί ωραίο σε αντίθεση με τις γυναίκες που ότι αγαπούν το βρίσκουν όμορφο.  Μέσα σε ένα περιβάλλον τέτοιων εικόνων μεγαλώνουν τα σημερινά κορίτσια. 24 δισεκατομμύρια σέλφις τραβήχτηκαν το 2016. «Καμιά άλλη γενιά δεν έχει γίνει ποτέ στην ιστορία το υποκείμενο ή το αντικείμενο τόσης πολλής οπτικής προσοχής.

Το δικαίωμα να μεγαλώνεις

Αλλά οι επεμβάσεις στα γυναικεία πρόσωπα δε νικούν τον χρόνο. Είναι μάλλον η απόδειξη της νίκης του. Είναι αλήθεια ότι όλες και όλοι  μεγαλώνοντας  αποκτούμε ρυτίδες. Βλέπουμε το πρόσωπο και το σώμα μας να αλλάζουν. Και αυτό, μπορεί να μην είναι ευχάριστο. Ειδικά για τις γυναίκες  μπορεί να είναι και οδυνηρό. Αλλά τα σημάδια του χρόνου είναι όλα εκείνα που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα.

Μπορούμε να προσπαθούμε να τα «σβήσουμε» από πάνω μας, και να παγώσουμε τον χρόνο. Ή, μπορούμε να τα αποδεχτούμε, μαζί και τον σημερινό εαυτό μας, που ίσως και να είναι κάτι καλύτερο από αυτό με το οποίο ξεκινήσαμε. Ελπίζοντας, όχι να σταματήσουμε τον χρόνο, αλλά να μεγαλώσουμε υγιείς για να δούμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν κι αυτά. Κατανοώντας ότι η μετατροπή των κοριτσιών σε αντικείμενα, καταστρέφει τις ζωές τους. Μαθαίνοντας στις κόρες μας ότι αξίζουν περισσότερα από την εικόνα τους.. Και ότι απέναντι στο κυρίαρχο μήνυμα «αν δε μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, τουλάχιστον άλλαξε τον εαυτό σου», υπάρχει μια άλλη ιδέα, που μοιάζει πιο όμορφη και αληθινή: ότι, ίσως, δε μπορείς να αλλάξεις τον εαυτό σου, αν δεν προσπαθείς να αλλάξεις και τον κόσμο…