Το ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Στον «άγνωστο» δήμαρχο

Κάποτε, στη γειτονική Ιταλία, είχαν ρωτήσει έναν δήμαρχο ο οποίος διεκδικούσε εκ νέου τα ηνία του δήμου στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, τι διαφορετικό θα έκανε στην περίπτωση που επανεκλεγόταν. Τίποτα, αποκρίθηκε εκείνος, αφήνοντας άναυδους τους δημοσιογράφους και όσους τον παρακολουθούσαν.

«Τίποτε;», επανέλαβε διστακτικά ένας εξ’ αυτών, ίσως με μία κρυφή ελπίδα πως με μια δεύτερη ευκαιρία ο δήμαρχος θα διέσωζε τον εαυτό του αναδιατυπώνοντας την απάντησή του. Τότε ο τελευταίος, επέμεινε στο προλεχθέν διευκρινίζοντας ωστόσο ότι εννοεί τίποτε το συνταρακτικά καινούργιο, τίποτε νέο σε σχέση με αυτό που έκανε καθ’ όλο το διάστημα της θητείας του.

Και πάλι όμως οι δημοσιογράφοι του ζήτησαν τουλάχιστον να τους αναφέρει επιγραμματικά ποια θεωρούσε ότι είναι αυτά. Με μία μεστή σοφία και αυτοσυγκράτηση που δεν διακρίνει τον τύπο του μέσου πολιτευτή, ο δήμαρχος περιορίστηκε σε τρία βασικά καθήκοντα τα οποία θεωρούσε απαράβατες συνθήκες της διοίκησής του.

Ως πρώτη συνθήκη έθεσε την καθαριότητα, εξηγώντας ότι η διαχείριση των απορριμμάτων δεν είναι μόνο ζήτημα υγιεινής ή πολιτισμού αλλά και ηθικής. «Τα σκουπίδια και η δυσωδία έχουν άμεση σχέση με το έγκλημα ενώ το να τα μαζεύεις και στην ώρα τους δείχνει αν μη τι άλλο πως σέβεσαι τους δημότες».

Ως δεύτερη συνθήκη προσδιόρισε την διατήρηση και επαύξηση των χώρων ψυχαγωγίας και άθλησης των νέων και κυρίως των μικρών παιδιών, διατείνοντας ότι πόλη δίχως υποδομές για τα παιδιά, δεν είναι για τους ανθρώπους.

Τέλος, αντιμετώπισε συνολικά το ζήτημα των τεχνών και των γραμμάτων επισημαίνοντας ότι αν υπάρχει μία ελπίδα να αλλάξει ποτέ προς το καλύτερο αυτός ο κόσμος, τότε βρίσκεται εκεί. Τελικά ο δήμαρχος επανεξελέγη, και στην δεύτερη και τελευταία θητεία του συνέχισε να κάνει ακριβώς αυτό οποίο είχε υποσχεθεί: Κρατούσε μία πόλη με πεντακάθαρους δρόμους και πεζοδρόμια, έφτιαχνε παντού παιδικές χαρές και διέθετε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για την διοργάνωση ποικίλων πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Οι δημότες του σε γενικές γραμμές δήλωναν ικανοποιημένοι και χαρούμενοι. Δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα αυτού του χαρισματικού αιρετού, του οποίου το παράδειγμα θα μπορούσε να αποτελέσει φάρο για πολλούς φιλόδοξους πολιτευτές, μέρες που είναι Γι’ αυτό το αφιερώνω τιμής ένεκεν στον «άγνωστο» δήμαρχο!