ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Να μην ξανακαούν τα μέρη του παππού
Τα λέω στον μπαμπά μου να τα γράφει γιατί ακόμη είμαι μικρός και δεν ξέρω να γράφω. Θέλω όταν συναντηθείτε με τους άλλους πρωθυπουργούς να τους πείτε: «Πρέπει να πάρουμε τώρα μέτρα ώστε να μην ξανακαούν τα μέρη του παππού του Χρήστου (Αλεξανδρούπολη) και να μην έχει πολλή ζέστη και λίγες βροχές ώστε να έχουν οι ελιές του καρπούς και να βγάζουν λάδι»
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Χρήστο, ένα μικρό παιδί, πέντε μόλις χρόνων, από τη Θεσσαλονίκη. Μπορεί να είναι μικρός αλλά ο Χρήστος πηγαίνει σχολείο στο 32ο νηπιαγωγείο της Θεσσαλονίκης. Εκεί η δασκάλα τούς ζήτησε να γράψουν μία κάρτα για το περιβάλλον. Στο μυαλό του μικρού ήρθαν αμέσως οι εικόνες από τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Αλεξανδρούπολη, τον τόπο του παππού του. Το μήνυμά του εστάλη, μαζί με 4000 ακόμη μηνύματα, στον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος συμμετείχε στην COP28, τη σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ για το περιβάλλον, που πραγματοποιήθηκε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Για την ιστορία, το πέρας της συνόδου έφερε τις κυβερνήσεις 117 χωρών να δεσμεύονται για τον τριπλασιασμό της παγκόσμιας ικανότητας ανανεώσιμων πηγών ενέργειας μέχρι το 2030.
Στο μεταξύ όμως, η κλιματική κρίση είναι ήδη εδώ και το ζήτημα είναι τι κάνουμε. Τα παιδιά έδωσαν εξαιρετικές απαντήσεις. Μηνύματα όπως «ο πλανήτης εκπέμπει SOS» ή «Πρέπει να πάρουμε τώρα μέτρα», έφταναν κατά χιλιάδες στις ηλεκτρονικές θυρίδες της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας της Φύσης, η οποία τα προώθησε στο Γραφείο του Πρωθυπουργού. Δίχως άλλο, μία αξιοσημείωτη πρωτοβουλία που αφενός παρείχε στα παιδιά τη δυνατότητα να εκφράσουν τα συναισθήματά τους για όσα έχουν αντιληφθεί, και αφετέρου να ενημερωθούν και να συζητήσουν τι μέλλει γενέσθαι σε σχέση με το περιβάλλον και την κλιματική κρίση.
Ειδικά κάποια από αυτά τα παιδιά, βίωσαν την καταστροφή από πρώτο χέρι. Γράφει η κάρτα της 8χρονης Εμμέλιας Κουτέρη, από το Αρμένιο Λάρισας: «Όπως θα ξέρετε η Θεσσαλία πλημμύρισε, το χωριό μου είναι το Αρμένιο. Ήταν ένα όμορφο και καταπράσινο χωριό. Είχε όμορφη πλατεία, όμορφο σχολείο και όμορφη παιδική χαρά. Τώρα έχει παντού λάσπες και χαλούν συνέχεια τα παπούτσια μας. Δεν μπορούμε να παίζουμε. Οι δρόμοι έχουν καταστραφεί. Και όλο το χωριό το ίδιο». Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μετά τις καταστροφικές πλημμύρες στη Θεσσαλία, στο Δημοτικό Σχολείο Αρμενίου Λάρισας έχουν απομείνει μόλις 29 παιδιά, ενώ πριν ήταν 42.
Ο χρόνος μετράει πλέον αντίστροφα. Κάθε μέρα η κλεψύδρα αδειάζει. Εδώ και χρόνια, η κλιματική κρίση έχει πάψει να είναι μία θεωρητική έννοια και παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια ως αδυσώπητη πραγματικότητα. Τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να μείνουν και δεν είναι αμέτοχα στο εκτυλισσόμενο δράμα. Βιώνουν και αυτά με την ίδια και μεγαλύτερη ένταση την απώλεια. Τα μέρη του παππού… Τα μέρη του παππού είναι το παρελθόν και το μέλλον τους. Είναι το σπίτι και η καταγωγή τους. Εκεί απ’ όπου κρατάει η σκούφια τους. Παρά την μικρή τους ηλικία και την αθωότητα που τα διακατέχει, αντιλαμβάνονται άριστα ότι το διακύβευμα έχει να κάνει με την ίδια τους τη ζωή. Γι’ αυτό αγωνιούν. Γι’ αυτό απαιτούν. Γι’ αυτό φωνάζουν. Να μην ξανακαούν. Να μην ξανακαούν τα μέρη του παππού τους…
