ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Να μη μάθουμε να ζούμε με το τέρας

Την πρώτη φορά είναι σοκ. Τη δεύτερη, αποτροπιασμός. Την τρίτη; Την τέταρτη; Την πέμπτη; Την εικοστή πέμπτη φορά; Την εκατοστή όγδοη, τι είναι άραγε; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι μάλλον συνήθεια. Τίποτα πια δε σου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Τίποτα δε σε σοκάρει πια. Τα έχεις δει όλα. Σαν μία ακόμη είδηση, η οποία όπως όλες, εμφανίζεται πρόσκαιρα στο συνεχές της αλλοφροσύνης κι ύστερα από λίγο χάνεται για πάντα. Γίνεται μέρος μιας μακάβριας,  κατά τα άλλα, στατιστικής. Μόνο που πρόκειται για ανθρώπους. Δεν είναι απλώς μία ηλικία ή ένας τόπος κατοικίας. Όπως σε όλες τις γυναικοκτονίες που έχουν προηγηθεί, η 43χρονη από τη Σαλαμίνα, είχε όνομα, είχε ανθρώπους που αγαπούσε και την αγαπούσαν, και είχε και θέληση για ζωή. Και θα ζούσε, αν ο φονιάς της δεν της έκοβε με δύο σφαίρες το νήμα.

Είχε πράγματι μεγάλη θέληση για ζωή αυτή η γυναίκα. Κατάφερε να νικήσει πράγματι το φόβο, και να εκτεθεί μπροστά στα μάτια όλων. Ταυτόχρονα όμως έτσι, κοινοποιούσε και το σοβαρό πρόβλημά της στην κοινωνία και κυρίως στις αρχές. Ήθελε να ξεφύγει και εκείνη, και το παιδάκι της από τον εφιάλτη. Απευθύνθηκε στην αστυνομία και ακολούθησε κατά γράμμα τις υποδείξεις των αστυνομικών. Της είπαν να φύγει από το σπίτι και έφυγε. Πήρε το παιδί και πήγε να μείνει στο πατρικό της. Της είπαν να πάρει το «PanicButton», και να το ενεργοποιήσει σε περίπτωση που νιώσει ότι κινδυνεύει. Το έκανε και αυτό, αλλά δεν ήταν αρκετό. Και κάπως έτσι η Γεωργία προστέθηκε στη μακριά και διαρκώς αυξανόμενη λίστα των άτυχων γυναικών, οι οποίες δολοφονήθηκαν από τους συντρόφους τους. Θα μιλήσει κανείς; Θα πει έστω μία κουβέντα για όλες αυτές τις γυναίκες, που το μονό τους αμάρτημα ήταν ότι θέλησαν να ζήσουν σύμφωνα με τη βούλησή τους, ελεύθερες και ανεξάρτητες;

Το πρόβλημα είναι μεγάλο και βαθύ. Δυστυχώς απάντηση ικανή και θεσμική μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει. Το «panicbutton»ή κουμπί πανικού, όπως μεταφράζεται σε απλά ελληνικά, ήταν μεν μία θετική πρωτοβουλία αλλά μακριά, απελπιστικά μακριά, ακόμα και από την κατεύθυνση της λύσης ή της όποιας λύσης τέλος πάντων. Εξάλλου, στην περίπτωση της Γεωργίας αποδείχθηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι αν δεν έχεις την τύχη με το μέρος σου, κανένα κουμπί δεν πρόκειται να σε σώσει. Επειδή όμως αυτά τα πράγματα δεν είναι φρόνιμο να μένουν στην τύχη, είναι ηλίου φαεινότερο ότι χρειάζονται λύσεις, και οι λύσεις αυτές δεν μπορούν παρά να σχετίζονται με την αλλαγή της γενικότερης κουλτούρας, η οποία επικρατεί στην ελληνική κοινωνία και πολιτεία.

Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, η στάση ενός γείτονα, ο οποίος άκουγε την καημένη τη γυναίκα να ουρλιάζει σε καθημερινή βάση, και τελικά δεν έκανε τίποτα. Είναι βέβαιο ότι το ίδιο ίσχυε και για τη γειτονιά. Οι περισσότεροι ήξεραν μα δε μιλούσαν. Μία άτυπη συμφωνία της σιωπής. Συνήθισαν να ζουν με αυτό, όπως συνηθίσαμε κι εμείς με τη σειρά μας, να μη δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στις «αναγγελίες θανάτου», κι ας το θεωρούμε αδιαμφισβήτητα απάνθρωπο. Μάθαμε να ζούμε με το τέρας…