ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Κατά φαντασίαν υγιής
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”151834″ img_size=”full”][vc_column_text]Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν τρώω ζάχαρες, έχω κάνει και τα εμβόλιά μου! Με άλλα λόγια, είμαι υγιέστατος. Επιπλέον τσεκάρομαι τακτικά. Και δώσ’ του οι μπατονέτες, και δώσ’του τα σελφ τεστ, και δώσ’του τα ράπιντ. Κάθε τρεις και λίγο τεστ. Χώρια που εφαρμόζω τις οδηγίες των ειδικών σχολαστικά, ακόμη και εκείνων που αρέσκονται ταμάλα να βγαίνουν στο γυαλί και ορισμένες φορές δείχνουν να μην είναι απολύτως σίγουροι γι’ αυτό που υποστηρίζουν. Ναι, ναι, τους ακούω όλους και μάλιστα πάω κι ένα βήμα παραπέρα. Όχι απλά δε συνωστίζομαι. Δε συναντώ ψυχή εκ τους σύνεγγυς, ούτε στον δρόμο που λέει ο λόγος. Τι covid free εστιατόρια και μπαρ, μου τσαμπουνάς; Βρε πουθενά δεν πατάω. Σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι!
Και εννοείται πως δε μιλάμε καν για κανονικές χειραψίες, αγκαλιές ή τέτοιου τύπου επικίνδυνες εξάρσεις. Από μακριά κι αγαπημένοι που λένε, όπως στο δημοτικό, όπου οι δασκάλες και οι δάσκαλοι αναγκάζονται να επαναλαμβάνουν καθημερινά με αυστηρότητα το υγειονομικό παράγγελμα: «Μην αγγίζεστε!». Και πολύ καλά κάνουν γιατί όπως καταλαβαίνετε στα μικρά παιδιά η τάση να αγγίζονται, να έρχονται σε επ-αφή το ένα με το άλλο, είναι φυσική και ισχυρή. Όχι σαν εμάς που μάθαμε να αποστειρώνουμε σχολαστικά, τον κοινωνικό όσο και συναισθηματικό μας περίγυρο την σωματική διάσταση των πολύ επίπεδων σχέσεών μας με τους άλλους. Τώρα, θα μου πεις, τα παιδάκια στοιβάζονται σε τάξεις των 25 και 28 ατόμων αλλά αυτό για κάποιο μαγικό λόγο δεν εγείρει κάποιο ζήτημα, όπως φυσικά δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας σε σχέση με τη σαρδελοποίηση στα ΜΜΜ των μεγάλων αστικών κέντρων.
Πάλι καλά είμαστε εδώ κάτω στη φτώχεια μας. Με το μηχανάκι, το αμαξάκι και ενίοτε το περπατητό, το οποίο προάγει και την φυσική κατάσταση. Τις προάλλες ξεκίνησα από τις γραμμές του τρένου και κόντεψα να φτάσω στο Κατάκολο! Ναι βέβαια, σαν τον Φόρεστ Γκαμπ ένα πράγμα αλλά όχι τρέχοντας γιατί είμαι και κάποιας ηλικίας. Πονάνε οι μέσες, πονάνε τα κόκκαλα, από ένα σημείο κι έπειτα δηλαδή, δεν υπάρχει μέρα που να μην πονάει κάτι, αλλά κατά τα άλλα χαίρω άκρας υγείας! Με τις μάσκες μου, με τα αντισηπτικά μου, και κυρίως με την οικειοθελή πια απόστασή μου από τον υπόλοιπο κόσμο! Έδωσαν πήραν, στο τέλος με έπεισαν οι γιατροί, για το καλό μου. Σαν αυτό το καλό που τραγουδούσε κάποτε ο Μιλιόκας: Για το καλό μου, για το καλό μου, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου.
Γιατί βλέπεις, αυτό που έγινε τους τελευταίους 19 μήνες και καλά καλά δεν το καταλάβαμε, είναι ότι η δημόσια υγεία μετατράπηκε από πολυδιάστατη σε μονοδιάστατη. Ο εκφερόμενος από επίσημα χείλη υγειονομικός λόγος, στο σύνολό του σχεδόν, εστίασε μόνο στον covid. Καμία αναφορά ή πρόβλεψη στις υπόλοιπες ασθένειες οι οποίες δυστυχώς εξακολουθούν να θερίζουν, όπως και καμία απολύτως κουβέντα, ούτε καν με την μορφή απλού προβληματισμού, για τις δραματικές ψυχικές επιπτώσεις των lockdownκαι της γενικευμένης διαταραχής. Με άλλα λόγια, τελικά αυτό που ζούμε μπορεί να χαρακτηριστεί ως αντιστροφή του κύκνειου άσματος του Μολιέρου. Εμείς τουλάχιστον, οι οποίοι ανήκουμε στο κίνημα των εμβολιαστών, ακολουθούμε τις υποδείξεις των γιατρών και ως εκ τούτου έχουμε γλιτώσει την διασωλήνωση εκτός ΜΕΘ και τον βέβαιο θάνατο, ωστόσο δεν αισθανόμαστε καθόλου υγιείς. Και τελικά, ίσως να είμαστε υγιείς μόνο κατά φαντασίαν.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
