ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Καλοκαιρινές διακοπές…να θυμηθώ να ξεκουραστώ

Εδώ και  χρόνια γράφω ένα κείμενο για τις διακοπές με άλλες λέξεις, μόνο που  το νόημα είναι πάντα το ίδιο: είναι κάτι σαν προσωπική ευχή, είναι μια τόση δα σπονδή προς το θέρος – και, προφανώς, προς την ίδια  τη ζωή.

Αφήνω τους μακροσκελείς προλόγους, το καλοκαίρι δεν είναι τέτοιος τύπος, μπαίνει κατευθείαν στο θέμα. Όπου ένα από τα θέματά του είναι και η τελευταία νύχτα στην πόλη προτού φύγεις με άδεια για άλλους τόπους, θέλοντας να αφήσεις πίσω την καθημερινότητά σου, όλα αυτά που έκανες  ολόκληρη τη σεζόν. Ναι, η τελευταία νύχτα στην πόλη -προτού ξεκινήσει η άδειά σου- είναι δύσκολη.

Την ίδια ώρα που οι κλειστές βαλίτσες σε κοιτάζουν δίπλα από την εξώπορτα του σπιτιού σου, εσύ εκεί, να κουβαλάς μέσα σου όσα πρέπει  να αφήσεις πίσω, την κανονικότητα της «κολεξιόν» φθινόπωρο-άνοιξη-καλοκαίρι, και  η νύχτα που απλώνεται να σε γεμίζει με σκέψεις, και απολογισμούς.

«Να θυμηθώ να ξεκουραστώ», γράφει ένα από τα αδιόρατα post it μέσα στο μυαλό σου, ξεμπερδεύοντας μια και καλή με την ατάκα που κουράστηκες να ακούς τους προηγούμενους μήνες: «Σου βγαίνει η κούραση», ήταν η μόνιμη επωδός από όλους δίπλα σου -όπου το έλεγαν σε εσένα για να το ακούσουν οι ίδιοι- και συμπεριλαμβάνει τη βάσανο και του κορμιού και, βασικά, του μυαλού. Το οποίο, λογικά, κερνάει «βάρος» και το σώμα.  Πώς τα αφήνεις όλα αυτά πίσω, πώς τα διαγράφεις;

Έτσι κι αλλιώς, δεν βοήθησαν καθόλου και τα γεγονότα που ζήσαμε έως τώρα. Όπου το θέρος μια χαρά μποέμ τύπος είναι από μόνο του, αλλά του φορτώνονται διάφορα, για να κάνουν τη ζωούλα και την ψυχούλα σου πιο βαριά.

Πέρασε το κατώφλι του χρόνου κάπως βιαστικά. Ψηλάφισα αποτυπώματα προηγούμενων ζωών στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Ένα ατέρμονο ντεζαβού που εκδηλώνεται πάντοτε μαζί με μία υποψία υπόσχεσης για το μέλλον. Ξαφνικά γεμίζω από επιθυμία να βγω έξω από το σπίτι και να πάω να περιπλανηθώ στη φύση, να αντικρίσω με τα ίδια μου τα μάτια το θαύμα της.

Να δω την Περσεφόνη να αναδύεται μέσα από τα έγκατα της γης και την Δήμητρα να τρέχει να την αγκαλιάσει, δείχνοντάς της τα στολίδια που έκαμε για να την καλωσορίσει. Θα πάω αργότερα σκέφτηκα. Άλλωστε οι δουλειές τρέχουν και σήμερα δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για βόλτες και εξοχές. Το βράδυ το ξανασκέφτηκα. Ίσως τελικά αυτή η αναβολή να μην ήταν καθόλου καλή ιδέα. Ίσως αυτό συμβαίνει κάθε φορά. Και γω είμαι πάντα το ίδιο κλεισμένος στον δικό μου Χειμώνα, μέχρι το καλοκαίρι να με αναγκάσει να παραδοθώ στη δροσιά της θάλασσας.