ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜA: Η επόμενη μέρα

Δεν ψήφισα ποτέ υπέρ κάποιου.

Πάντα ψηφίζω εναντίον κάποιου.

W.C. Fields

Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας  (1880-1946)

Πάει κι αυτό… Τελείωσε. Ακόμα μία εκλογική αναμέτρηση, ακόμα μία γιορτή της δημοκρατίας, ακόμα ένα «πανηγύρι», με την καλή αλλά και με την κακή έννοια, έφτασε στο τέλος του. Γρήγορα έσβησαν οι προβολείς. Ακόμα πιο γρήγορα σίγησαν οι όποιες επευφημίες του πλήθους, το οποίο ζητωκραύγαζε για τη νίκη του ηγέτη. Δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε. Ευτυχώς και δυστυχώς. Ευτυχώς, γιατί η πολιτική δεν είναι «μπάλα». Δεν έχει και δεν πρέπει να έχει σχέση με τον οπαδισμό. Ψηφίζεις για πρόσωπα και ιδεολογικά πλαίσια, όχι για φανέλες και ομάδες. Δυστυχώς, γιατί ο κόσμος δεν ασχολείται πια με την πολιτική. Η ακόμη μεγαλύτερη καταγραφή της αποχής δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας γι’ αυτό. Παραίτηση; Απογοήτευση; Κρίση ιδανικών και αξιών; Διαλέγεις και παίρνεις. Το σίγουρο είναι ότι ο κόσμος έχει προβλήματα. Πάντα είχε, αλλά σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερα και αφορούν πολύ περισσότερους.

Είναι αυτό που ονομάζουμε με απλά λόγια «καθημερινότητα». Τα ζητήματα της καθημερινότητας, όσο γενικόλογο κι αν ακούγεται αυτό, έχουν πια απορροφήσει τους ανθρώπους. Το μεροκάματο βγαίνει δύσκολα, οι κρατικές δομές έχουν αποδομηθεί ή έχουν καταστεί ουσιαστικά δυσλειτουργικές, και η δικαιοσύνη εξακολουθεί, σήμερα περισσότερο από ποτέ, να αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο στις ποικίλες εκφάνσεις του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Απλά πράγματα και αυτονόητα κατά τα άλλα ή καλύτερα, κατά άλλους, οι οποίοι έχουν την τύχη να διαβιούν σε σοβαρά κράτη, κι όμως δύσκολα, μα τόσο δύσκολα να πραγματωθούν. Όπου πάντως υπήρχαν σαφείς ενδείξεις ανά την επικράτεια ενός αιρετού, ο οποίος έκανε έστω πέντε βασικά πράγματα, οι πολίτες τον επιβράβευσαν, δίχως να λαμβάνουν υπόψη τους κόμματα και ταυτότητες.

Κυρίως όμως ψήφισαν εναντίον. Κοινώς «μαύρισαν» και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις ανατρέποντας την εικόνα της πρώτης Κυριακής και τα προγνωστικά. Τιμώρησαν, αν θέλεις, την αλαζονεία, την υποκρισία, το ψέμα, την απατεωνιά ή και την αδιαφορία κάποιων οι οποίοι είχαν αναπαυτεί στις δάφνες τους, θεωρώντας λανθασμένα ότι δε γίνονται ατυχήματα. Ίσα ίσα που καμιά φορά τα ατυχήματα είναι και ένας αναπάντεχος τρόπος να ξεκινήσει κάτι καλό, το οποίο ίσως και να εξελιχθεί σε κάτι ακόμα καλύτερα. Η ελπίδα, άλλωστε, πεθαίνει πάντα τελευταία. Έστω κι αν η εικόνα των εκλογικών κέντρων απέδειξε ότι πολλούς τους έχει εγκαταλείψει, ή την εγκατέλειψαν τέλος πάντων αυτοί. Δεν είναι το ίδιο, παρότι έχει το ίδιο αποτέλεσμα.

Τώρα, το αν αυτοί οι άνθρωποι, οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες, θα κάνουν κάτι για το κοινό καλό και το δημόσιο συμφέρον, είναι μία άλλη ιστορία. Εμείς πάντως, μέσα στις δεκαετίες, εκπαιδευτήκαμε να κρατάμε μικρό καλάθι. Δεν ξεκινάμε με προσδοκίες γιατί γνωρίζουμε ότι το πιθανότερο είναι να απογοητευτούμε. Έτσι ηχούν και στα ταλαίπωρα αυτιά μας και τα παχιά, υπερτραφή λόγια των πρώτων ωρών και ημερών. Από λόγια, δόξα το θεό, έχουμε χορτάσει. Εκείνο που θέλουμε να δούμε επιτέλους, είναι έργα. Κι έτσι και δούμε έργα, ίσως την επόμενη φορά να μην ψηφίσουμε εναντίον κάποιου, αλλά υπέρ κάποιου άλλου. Γιατί εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, η ψήφος έχει καταφανώς αρνητικό πρόσημο.  Μόνο, όπου κατέστη αυτό δυνατό, φροντίσαμε να πάρουν κάποιοι άλλοι την άγουσα για τα αποδυτήρια του πολιτικού στίβου. Μπορεί το ίδιο να συμβεί και με τους επόμενους. Παρότι ακόμα δεν έχουν αναλάβει καθήκοντα, ο χρόνος τους ήδη ξεκίνησε. Η επόμενη μέρα είναι εδώ, οπότε ας προσέξουν καλά τι θα πράξουν από δω και εμπρός.