Έκανα ότι κάνω πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Άφησα το χρόνο να κάνει τη δουλειά για εμένα, ώστε να αποστασιοποιηθώ από την είδηση. Μόνο που αυτή τη φορά, η παλιά μου τέχνη κόσκινο δεν λειτούργησε. Γιατί; Μάλλον επειδή όταν το συμβάν δεν είναι μεμονωμένο, εξελίσσεται σε φαινόμενο και κατά συνέπεια δεν φεύγει ποτέ από την επικαιρότητα, αν και τα θύματα φεύγουν το ένα μετά το άλλο. Κι ύστερα είναι η οργή. Ο θυμός γι’ αυτή χώρα και για το κατά το κοινώς λεγόμενο μπάχαλο το οποίο επικρατεί στις μύριες εκφάνσεις και εκφράσεις της. Ο θυμός γιατί μέχρι να γίνει κάτι, πρέπει να φτάσει ο κόμπος στο χτένι, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις δε γίνεται ούτε τότε.

Γι΄αυτό δεκαετίες τώρα σκοτωνόμαστε στην Πατρών – Πύργου. Γι΄αυτό η αφιλότιμη νεοελληνική γραφειοκρατία απαιτεί τη θυσία τουλάχιστον μίας Ιφιγένειας προκειμένου να κατασκευαστεί μία πεζογέφυρα. Γι’ αυτό δεν προλαβαίνει ποτέ να στεγνώσει το αίμα στην άσφαλτο. Εκεί πάνω αφήνουν την τελευταία τους πνοή «τα παιδιά», οι ταχυδιανομείς ή ντελιβεράδες όπως τους αποκαλούμε στην καθομιλουμένη. Κάθε μήνα, καμιά φορά κάθε βδομάδα, σπανίως και κάθε μέρα, φεύγουν… Μόνο που αυτό το φευγιό είναι το στερνό τους. Έφυγαν μεταφέροντας το φαγητό κάποιου. Έφυγαν κουβαλώντας μία παραγγελία κάπου. Στην κίνηση, στα στενά, στις λεωφόρους, με βροχή, με κατακλυσμό, με χιόνι ακόμα, με απελπιστική ζέστη.

Και πάντα η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, ζητά να μάθει γιατί άργησε τόσο η παραγγελία. «Έχει φύγει! Έχει φύγει το παιδί». Παιδί… Μόνο παιδί δεν ήταν ο αδικοχαμένος διανομέας της Θεσσαλονίκης, αλλά είχε δύο παιδιά. 47 χρόνων και πατέρας, όργωνε μέρα νύχτα την πόλη με ένα μηχανάκι για το μεροκάματο. Έριξε ζάρι για το επόμενο φανάρι και δυστυχώς κέρδισε ο χάρος. Φανάρι κόκκινο. Φανάρι φτιαγμένο από το αίμα μόνο εκείνων που είναι γραφτό τους να ξεψυχήσουν στο δρόμο. Να φύγουν από κάποιον που δεν υπολογίζει την αξία της ζωής. Που δε δίνει δεκάρα για τον συνάνθρωπο, ο οποίος παίζει κάθε ώρα και στιγμή τη ζωή του κορώνα γράμματα. Θα μου πεις, εδώ ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι οι οποίοι τολμούν να παραγγέλνουν καφέ, όταν έξω το νερό σχηματίζει ποτάμι ή το χιόνι καθιστά το επάγγελμα του ντελιβερά το πλέον επικίνδυνο.

Δεν τους ενδιαφέρει και αυτό είναι μεγάλο θέμα, μεγαλύτερο ίσως κι από τη στάση της πολιτείας, η οποία ιδιαίτερα κατά το πρόσφατο παρελθόν έχει επιδείξει το πλέον επαίσχυντο πρόσωπό της σε σχέση με τα αιτήματα και τις συνθήκες εργασίας του κλάδου. Γιατί αν όλοι εμείς αδυνατούμε να αντιληφθούμε την κατάστασή τους και να πράξουμε το ελάχιστο, το απολύτως ελάχιστο, όπως να μην παραγγέλνουμε όποτε επικρατούν ακραίες καιρικές συνθήκες, ή να μην τηλεφωνούμε με την παραμικρή καθυστέρηση στο κατάστημα, ή να τους «φυλάμε» στο δρόμο, όπως έχουμε υποχρέωση, όσο παράτολμη κι αν είναι η οδήγησή τους, τότε τούτο συνιστά μία ακόμη σαφή ένδειξη της αποτυχίας αυτής της λαμπρής κοινωνίας μας.

Όχι να μη φύγει το παιδί. Και να μην ξαναφύγει κανένα παιδί και κανένας πατέρας, γιος, παππούς, τόσο άδικα.