ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Χαρταετοί είμαστε
Χαρταετοί είμαστε, χαρταετοί πιασμένοι στα ηλεχτρικά σύρματα.
Κώστας Μόντης, Χαρταετοί
Αφού οι περισσότερες ελληνικές πόλεις είναι κατά γενική ομολογία άναρχα δομημένες και άσχημες, γιατί «γράφουν» τόσο καλά στην κάμερα; Γιατί σε κάθε ντοκιμαντέρ και βίντεο youtuber δείχνουν όλα τόσα όμορφα; Γιατί ακόμη και το χάος της Αθήνας απεικονίζεται αρμονικά στο μάτι; Η απάντηση είναι το φως. Επειδή όλα λούζονται στο ελληνικό φως, το οποίο δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο στον κόσμο. Αυτό το φως, μετα-μορφώνει τα πάντα και κάνει το άσχημο πιο όμορφο. Κάνει ακόμα και το τραγικό, βουβά υποφερτό. Ανεκτό στην περισυλλογή και την ενατένιση του πραγματικού. Δεν είναι τυχαίος ο Απόλλωνας. Δεν είναι τυχαία αυτή η εμμονή των ελληνικών πολιτισμών με το φως. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες για την κινηματογράφηση ξένων παραγωγών στην Ελλάδα, οι εταιρείες σπεύδουν η μία μετά την άλλη.
Εν μέσω αυτού του φωτός έχουμε την ευλογία να ζούμε. Σε αυτόν τον ουρανό έχουμε την ευλογία να πετάμε τους χαρταετούς σήμερα με τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Να τους δείχνουμε πως αμολάμε καλούμπα. Πως σιγά σιγά ανεβάζουμε τον χαρταετό μας στα ύψη και πετάμε και εμείς μαζί του στα ουράνια, στη μεγάλη πολύχρωμη παρέα. Χιλιάδες χρώματα σκίζουν τον ουρανό. Αλλά και πως καμιά φορά ο σπάγκος σπάει… Το ύψος είναι πολύ μεγάλο… Ή πάλι πως μία πολλά υποσχόμενη πτήση μπορεί να τερματιστεί πρόωρα και άδοξα από ένα ψηλό δέντρο ή τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Η απώλεια ελλοχεύει…
Μοιάζει με αλληγορία για τη γενικότερη διαβίωσή μας σε αυτόν τον τόπο και την πορεία μας στη ζωή. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Η ορμή της νεότητας, τα όνειρα για το μέλλον, η διάθεση να ανεβούμε ψηλά, όπως υπάρχει ο ανοιχτός ουρανός, ο μεγάλος πολύχρωμος χαρταετός και το κουβάρι με «άπειρο» σπάγκο. Αλλά δυστυχώς τα πράγματα στη ζωή δεν εξελίσσονται πάντα όπως τα ονειρευόμαστε. Οι καλύτερες προθέσεις δεν αρκούν, όπως δεν αρκεί και το φως. Ακόμα και στο φως υπάρχουν όρια. Οι σκισμένοι χαρταετοί μαρτυρούν τα ξεσκισμένα όνειρα. Το τρεμόπαιγμα των κομματιών τους στον άνεμο μαρτυρά τη χαμένη αθωότητα μιας λησμονημένης πια νεότητας. Όνειρα που μπλέχτηκαν στα ηλεκτροφόρα σύρματα φαύλων καταστάσεων και ακόμη πιο φαύλων ανθρώπων. Θέαμα που φανερώνει εκείνη την εγκατάλειψη στον άνεμο. Εκείνη την εγκατάλειψη στον εμπαιγμό. Εκείνη την εγκατάλειψη στο τέλος…
Σήμερα πάντως δεν αισθανόμαστε εγκατάλειψη. Σήμερα δεν είμαστε μόνοι. Όλη η πλαγιά έχει γεμίσει με παιδικά γέλια και χαρούμενες φωνές. Σήμερα οι φίλοι μας είναι εδώ μαζί μας. Έχουμε απλώσει σεντόνια και κιλίμια στα μοσχομυριστό χορτάρι και κάνουμε Κούλουμα στην ύπαιθρο. Είναι μία Δευτέρα καθαρή από έννοιες και σκοτούρες. Τρώμε, πίνουμε, τραγουδάμε, διασκεδάζουμε. Το ζούμε όπως κάθε χρόνο. Κάποια στιγμή ακούγονται οι «Χαρταετοί» του Μίκη. Τα έχουμε αφήσει πίσω μας όλα. Και τις λύπες, και τις απογοητεύσεις, και τις διαψεύσεις. Χαρταετοί είμαστε και εμείς, και για λίγο αισθανόμαστε ότι πετάμε ελεύθεροι. Για λίγο δεν υπάρχει τίποτα να μας σταματήσει. Για λίγο, υπάρχει μόνο φως, χρώμα και ουρανός.
