ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Batida de coco
Τα σπασίματα δεν τα φοβάμαι
έχω μάθει να τα κλείνω με στόκο
και τα λόγια της Φρίντας θυμάμαι
όταν πίνω batida de coco
Αρλέτα, Λάκης Παπαδόπουλος, Μαριανίνα Κριεζή
Από μακριά, ακουγόταν καθαρά η μουσική των ανθρώπων. Όχι τα τραγούδια που έπαιζαν σχετικά δυνατά, αν και όχι ενοχλητικά, αλλά αυτό το ευχάριστο βούισμα του μελισσιού. Ο αλγόριθμος έκανε παιχνίδι με Αρλέτα, Κραουνάκη, Περίδη και τα σχετικά, προδίδοντας αναπόφευκτα τα γούστα του ιδιοκτήτη. Ένα ψυχρό μηχάνημα, ένας υπολογιστής, είχε υπολογίσει τόσο καλά τις ιδιαίτερες μουσικές του προτιμήσεις, ώστε και ο ίδιος ακόμα δε θα μπορούσε να κάνει καλύτερο πρόγραμμα για τον εαυτό του. Οι θαμώνες είχαν ταμπουρωθεί στον κλιματιζόμενο χώρο, σιγοπίνοντας κοκτέιλ, λευκό αφρώδη οίνο και φυσικά άφθονη ξανθιά ολόφρεσκη μπύρα από το βαρέλι. Κλείνοντας την πόρτα, σφράγιζες τη μοίρα σου. Θα κοινωνούσες με ουίσκι και νερό ή θα έπινες batida de coco, αλλά σε κάθε περίπτωση, στο τέλος της βραδιάς οι αμαρτίες σου θα είχαν συγχωρεθεί.
Σε αυτήν τη νυχτερινή «εκκλησία» ο δρόμος της λύτρωσης περνούσε μέσα από δισκοπότηρα οινοπνεύματος και θυμιατών με κόκκινο Marlboro βιομηχανικό και καπνό Καρέλια βαρύ. Κάποια στιγμή, μια δυο παρέες τόλμησαν να βγουν στα έξω τραπέζια. Μαζί τους και εκείνη, αλλά μετά από λίγο δεν άντεξε τη ζέστη και επέστρεψε μέσα, αλλά αυτή τη φορά κάθισε μόνη της στο bar, σαλιώνοντας κάθε τόσο με ιεροτελεστική επαναληπτικότητα τα χαρτάκια γλυκόριζας. Εξέπνεε γλύκα και ανέδιδε νότες βανίλιας σε κάθε της ανάσα. Παρατηρούσε τον κόσμο γύρω της. Άλλοι μονάχοι, κι άλλοι με παρέα. Άλλοι στεγνοί, κι άλλοι μεθυσμένοι. Άλλοι μιλούσαν τη ντοπιολαλιά, και άλλοι αγγλικά, κάτι το οποίο για κάποιον περίεργο λόγο της φαινόταν τρομερά αστείο, –international προορισμός το Greece γαρ. Ωστόσο δεν έβλεπε πουθενά τη Φρίντα, όσο επίμονα κι αν την αναζητούσε με το παιχνιδιάρικο βλέμμα της.
Δεν έμεινε όμως εκεί. Έβαλε αυτή τώρα ένα τραγούδι κι αμέσως βγήκε έξω να τον φωνάξει για να το ακούσουν μαζί. Ήταν αφιερωμένο, όσο αφιερωμένος θα ήταν κι αυτός σε εκείνη για το υπόλοιπο βράδυ και πιθανότατα για το υπόλοιπο της ζωής τους. Τα πρώτα λίγα λεπτά με μία κάποια συστολή, αλλά σύντομα ολόψυχα. Έτσι είναι η αγάπη. Έτσι είναι ο έρωτας. Ποτάμι που σαρώνει. Θάλασσα που φουσκώνει. Αέρας που λυσσομανά. Ήλιος που καίει. Σε λίγο τραγουδούσαν το Batida de coco αγκαλιά. Και οι δυο έδειχναν να απολαμβάνουν τη στιγμή, την κάθε στιγμή, χωρίς να σκέφτονται το «μετά», το «άμα», το «όταν». Υπήρχε μόνο το «τώρα» και σε αυτό το «τώρα», δε χωρούσαν φόβοι, ανασφάλειες, ενοχές. Με κάθε φιλί τους επισφράγιζαν το τόσο εύθραυστο αλλά πραγματικό παρόν. Το δικό τους παρόν. Οι καρδιές άλλωστε δίνονται, δε δανείζονται με τόκο.
Ήταν αρκετά μεγάλοι για να γνωρίζουν καλά πια πως πάει το πράγμα. Είχαν ενωθεί και είχαν χωρίσει αρκετές φορές για να γνωρίζουν. Δεν υπήρχε καμία εξασφάλιση για τίποτα και δεν χρειαζόταν κιόλας. Δε φοβούνταν τα σπασίματα. Αν στο τέλος πληγωθούν, θα πονέσουν, θα κλάψουν, θα τους στοιχίσει, αλλά, όλα καλά! Χαλάλι. Batida de coco.
