ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Αυγουστιάτικη μπαλάντα
Δώσε μου λίγη πανσέληνο απόψε…
Και γω θα τα αφήσω όλα πίσω μου. Έστω για τώρα, έστω για λίγες ώρες. Θα αφήσω τον αέρα από τα σπλάχνα μου να φύγει. Να χαθεί μαζί με τις πίκρες και τις στενοχώριες. Δεν ανησυχώ καθόλου γιατί το επόμενο μεσημέρι θα έχουν ήδη σωρευτεί και πάλι μέσα μου. Δεν ησυχάζουν έτσι εύκολα οι άνθρωποι. Κάθε μέρα παλεύουν με τους δαίμονές τους. Όσο πιο ευαίσθητοι, όσο πιο έξυπνοι, όσο πιο καλοπροαίρετοι, τόσο πιο πολύ υποφέρουν, μα και δημιουργούν. Γιατί δημιουργία και τέχνη χωρίς πόνο δεν υπάρχει. Το κακό όμως είναι πως δεν είμαστε όλοι καλλιτέχνες. Το τάλαντο υπαγορεύεται από μια μοίρα αμείλικτα σπάνια. Άσε που μερικές φορές χρειάζεται απλά να επιβάλλεις στα κύτταρά σου τη χαλάρωση.
Γι’ αυτό σου λέω, δώσε μου λίγη πανσέληνο απόψε. Και γω θα λησμονήσω με μιας τα προβλήματα. Τα προβλήματα τα δικά μου, των παιδιών μου, των φίλων μου, της γειτονιάς μου, της πόλης, του τόπου και της χώρας μου. Στ’ αλήθεια θα ξεχάσω τα πάντα. Ακόμα και κείνη την έγνοια του γονιού, που ξυπνά και κοιμάται με τη σκέψη των παιδιών του. Για λίγο μόνο δεν θα ανησυχώ σε τι κόσμο τα έφερα ή πως θα τα βγάλουν πέρα αύριο. Ας κάνουν κι αυτά το ίδιο. Ας επιτρέψουν στον εαυτό τους να γίνουν ένα με το φεγγάρι, έστω νοερά. Εξάλλου όλοι είμαστε φτιαγμένοι από αστρόσκονη κι αυτές οι στιγμές, οι μικρές ανάπαυλες της συμπαντικής αιώρησης είναι σημαντικές για να εκτιμούμε το τώρα στο βαθμό που του πρέπει. Να θυμόμαστε από που έχουμε έρθει και που πηγαίνουμε.
Απόψε δε θα αφήσω τίποτα να με αποσυντονίσει. Οι σκοτούρες και άγχη θα με περιμένουν την επομένη. Εκεί θα είναι, εκεί θα είμαι και γω. Σήμερα όμως θα τα αποχωριστώ γιατί δεν μπορούμε έτσι να ζούμε τη ζωή μας. Δεν μπορούμε να τρέχουμε διαρκώς σε έναν αγώνα δίχως διαλείμματα και δίχως τέλος. Μπορεί τις διακοπές να τις στερηθήκαμε και φέτος. Μπορεί χίλια δυο πράγματα να τριβελίζουν στο κεφάλι. Μπορεί να μη μας έχουν αφήσει σε χλωρό κλαρί τα τελευταία χρόνια αλλά διάολε αυτό δε θα μας το στερήσουν. Μεγάλη η χάρη τους, πολύ μεγάλη, όμως ως εδώ. Ως απόψε. Κι έτσι, για αλλαγή, ο ύπνος μετά θα είναι ήμερος.
Γι’ αυτό σου λέω, δώσε μου λίγη πανσέληνο απόψε και τι στον κόσμο. Και σου υπόσχομαι ότι θα γυρίσω πίσω το χρόνο, τότε που ήμασταν ακόμη παιδιά και ενστικτωδώς δίναμε μεγάλη σημασία στα μεγάλα. Δε χρειάζεται να λέμε πολλά. Μόνο να περπατήσουμε τη δροσερή αμμουδιά στο φεγγαρόφωτο. Τ’ άγονα βράχια και η σταθερή αναπνοή της θάλασσας για συντροφιά μας. Ίσως κι ένα μπουκάλι κρασί, για τούτη την αυγουστιάτικη μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων. Δε θα μιλήσουμε πολύ και θα μετράμε προσεκτικά τα λόγια μας, όπως η κεντήστρα τους κόμπους. Άλλωστε τα πιο σημαντικά δε στα έχω πει ακόμα. Οι πιο σημαντικές μου σκέψεις συνήθως μπερδεύονται και χάνονται με τα παράσιτα και το λευκό θόρυβο του ανάξιου και του τιποτένιου. Αναγκαίο κακό. Φύσει και θέσει. Σε αυτήν τη χώρα, σε αυτή την κοινωνία. Όλοι κάνουμε τους συμβιβασμούς μας. Το θέμα είναι που χαράσσουμε τα όριά μας και πόσο σθεναρά τα υπερασπιζόμαστε. Αυτό είναι το όριό μου για σήμερα. Αυτό είναι το σύνορο της ψυχικής μου ηρεμίας και αυτοεκτίμησης. Δε θα σου πω πολλά. Μόνο για σένα και για μένα. Γι’ αυτούς που αγαπάμε περισσότερο στον κόσμο. Για τους λιγοστούς καλούς μας φίλους. Για το άπειρο της αγάπης και του διαστήματος. Μόνο δώσε μου λίγη πανσέληνο απόψε. Αύριο θα είναι αργά.
