ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Από τον Γκάτσο στη Σάττι
Έρημες κι άδειες οι πλατείες
τα καταστήματα κλειστά
Θεέ μου, σαν πόσες αμαρτίες
του ανθρώπου η μοίρα σου χρωστά…..
Πότε θα βγει να σκούξει κάποιος:
Αυτός ο κόσμος είναι σάπιος!
Νίκος Γκάτσος
Ξημέρωνε Κυριακή και τα ταμπλόιντς, αλλιώς τα εξώφυλλα των φυλλάδων και των παραφυλλάδων στα ίντερνετ και στις έντυπες εκδόσεις, αφιέρωναν σελίδες επί σελίδων στην 11η θέση της Μαρίνας Σάττι στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Τα περισσότερα σχολιάζουν επικριτικά την εμφάνισή της, ενώ κάποια εστιάζουν στις καλές εντυπώσεις που άφησε, με έμφαση στην αλματώδη αύξηση των ακολούθων της αοιδού στο Instagram. Κάπου εκεί μέσα, στην διαδικτυακή οχλοβοή και των ορυμαγδό του κίτρινου, βρέθηκε κι ένας «χριστιανός» να μνημονεύσει το Νίκο Γκάτσο και τα 32 χρόνια από τον θάνατό του.
Από τη Σάττι στον Γκάτσο, και από τον Γκάτσο στη Σάττι. Η απόσταση είναι μεγάλη αλλά η σύγκριση όχι άδικη. Εξάλλου όλοι οι πραγματικοί καλλιτέχνες, ειδικά οι καλλιτέχνες, οφείλουν να γνωρίζουν ότι βασικό στοιχείο της αξίας και της ταυτότητάς τους είναι η ευθεία σύγκρισή τους με τους γίγαντες του παρελθόντος. Και ακριβώς επειδή η Μαρίνα Σάττι είναι μία καλή τραγουδίστρια και μία καλή μουσικός, θα πρέπει να έχει συνειδητοποιήσει ότι με τη φωνή της και το ταλέντο της, μπορεί να κάνει «παπάδες», ή μπορεί να χαντακωθεί και να γίνει ένα με το μίξερ με το οποίο πολτοποιήθηκε και στο οποίο πολτοποιούνται όλοι οι καλλιτέχνες του σορού.
Γιατί τελικά, όλα είναι θέμα επιλογών στη ζωή. Και καλώς ή κακώς η Σάττι φαίνεται ότι έχει κάνει πια τη δική της μετά Ζάρι και τον δίσκο τον οποίο μόλις κυκλοφόρησε. Δεν είναι έθνικ το στιλ της, είναι ένας αχταρμάς, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά. Και το γεγονός ότι ξεχωρίζει από τον θλιβερό πανελλήνιο μέσο όρο, δε σημαίνει τίποτα. Χρειάστηκαν όχι ένας, όχι δύο, αλλά εννέα (!) συνθέτες για να δημιουργήσουν το Ζάρι, δηλαδή ένα κομμάτι-Φρανκεστάιν και παρά την πλύση εγκεφάλου δια της ακατάπαυστης επανάληψης, αυτό ακούγεται καθαρά!
Δυστυχώς η Σάττι έκανε την επιλογή της και η επιλογή της ήταν να γίνει,με ένα λίγο πιο εναλλακτικό στάιλινγκ, μέρος του μουσικού κατεστημένου, αντί να επιχειρήσει να επιβάλλει τον προσωπικό της τόνο και να δώσει το προσωπικό της στίγμα. Ακόμα και η αντίδρασή της με τα χασμουρητά και τα ειρωνικά γελάκια στην κάμερα όταν μιλούσε η εκπρόσωπος του Ισραήλ, προδίδουν, όχι μια αθωότητα ή μια αφέλεια, αλλά την σαφή προθυμία και διάθεση να παίξει όποιον ρόλο χρειαστεί προκειμένου να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερα ερείσματα,σε όσο το δυνατόν περισσότερα ακροατήρια, ένα μονοπάτι το οποίο έχουν ακολουθήσει ουκ ολίγοι συνάδελφοί της στο παρελθόν. Λίγο δικαιωματιστές, λίγο λάιφστάιλ, λίγο ντίβες, λίγο με την εκκλησία, λίγο ροκ, λίγο αμανές, λίγο Ακρόπολη, λίγο τζατζίκι,και γενικώς λίγο απ’ όλα.
Με αυτές τις σκέψεις, η δημοσίευση για τον Γκάτσο ήρθε σαν ανακούφιση, γιατί όποιος νομίζει ότι όσοι έκαναν επιτυχία, επειδή συνθηκολόγησαν και προσάρμοσαν το ύφος τους στο απαιτούμενο ύφος των καιρών, πλανώνται οικτρά. Αυτοί όρισαν τελικά την εποχή, όπως διαμόρφωσαν και το κοινό. Κι αν ο κόσμος επευφημεί τη Σάττι και την όποια Σάττι, σε αυτή τη μουσική της εκδοχή,είναι επειδή ο κόσμος αυτός είναι σάπιος. Μήπως κάποιος επιτέλους πρέπει να σκούξει…
