ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Αναζητώντας τον χαμένο Αύγουστο

Μου μιλάς. Μου λες κάθε βράδυ ότι όλα θα πάνε καλά. Σε ακούω. Σε πιστεύω. Σε εμπιστεύομαι. Αλλά ταυτόχρονα νιώθω χαμένος. Νιώθω πανικό. Όχι τόσο για τη ζωή ανάμεσά μας αλλά για τη ζωή μας. Γιατί κάπου τα δυο συμπλέκονται. Εξάλλου δεν είμαστε μόνοι μας. Δε ζούμε ανεξάρτητα από τους άλλους, παρότι αναγκαστικά κρατούμε σχολαστικά τη διακριτική απόστασή μας. Δε ζούμε χωριστά από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, δίπλα σε αυτόν. Μου λες ότι όλα θα πάνε καλά. Σε πιστεύω. Σε εμπιστεύομαι. Και θέλω πραγματικά να αισθανθώ εκείνον τον στίχο του Ελύτη που λέει «να ξαπλώνω γυμνός δίπλα σου σε λευκά σεντόνια και να είναι Αύγουστος» ή κάπως έτσι τέλος πάντων, αλλά δεν μπορώ.

Τα βράδια ξυπνάω και κόβω ανήσυχος βόλτες στη βεράντα. Κοιτάζω το νυχτερινό ουρανό κι αντί απλά να τον θαυμάζω και να ευφραίνομαι από τη μεγαλοσύνη του, σκέφτομαι. Η μία σκέψη φέρνει την άλλη. Μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ αυτό. Ξαφνικά αντί να αισθανθώ καλύτερα, νιώθω όλο και χειρότερα. Κάπως έτσι εδώ απόψε. Μπορεί να είμαι ευγνώμων… Είμαι ευγνώμων που απολαμβάνουμε το κρασί μας μέσα στη νυχτερινή ησυχία και γεμίζουμε τα μάτια μας με την απέραντη ομορφιά αυτού του κόσμου. Είμαι ευγνώμων που έχουμε ένα κομμάτι γης που μπορούμε να αποκαλέσουμε δικό μας. Είμαι ευγνώμων… Αλλά πια δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτε από αυτό.

Μπήκε ο Αύγουστος και σκέφτομαι διαρκώς πότε θα ξεσπάσει η επόμενη φωτιά που θα κάψει τα πάντα στο διάβα της. Πάνω από μισό εκατομμύριο στρέμματα κάηκαν μέσα σε μόλις δύο εβδομάδες. Και δεν μιλάει κανείς. Ύστερα, διαβάζω τις ειδήσεις, γιατί δεν έχω την αντοχή να τις παρακολουθήσω ή και να τις ακούσω, και αρρωσταίνω. Παντού φτώχεια και διαφθορά. Διαφθορά και φτώχεια. Καταντήσαμε να ζούμε σε μία χώρα όπου όχι μόνο η απάτη, αλλά και η δυστυχία, έχουν γίνει επιστήμη. Σκέφτομαι ότι ακόμα και τα παιδιά μας που μας αγαπούν, αργά ή γρήγορα θα σιχτιρίσουν τη γενιά μας και δε θα έχουν και άδικο. Τι καταφέρνουμε τελικά να τους κληροδοτήσουμε πέρα από ένα σπίτι, ένα αμάξι και μια καλή μόρφωση. Τίποτα. Κρανίου τόπο τους αφήνουμε και κάθε τόσο γνέφουμε μελαγχολικά για τη δουλεία τους, με την έωλη διαβεβαίωση ότι είναι εξασφαλισμένα.   

Αναζητώ ακόμη εκείνον τον Αύγουστο. Δυστυχώς εκεί έχω μείνει. Δυστυχώς, ακόμα εκεί ζω. Στο παρελθόν. Διαβάζω όλο και πιο συχνά, ξανά και ξανά, τον Ελύτη και την παρέα αυτών των σπουδαίων ανθρώπων. Τους ακούω. Τους πιστεύω. Τους εμπιστεύομαι. Αλλά ταυτόχρονα νιώθω χαμένος. Νιώθω πανικό. Δεν μπορώ πια να ορκιστώ στο όνομά του. Έχω ακόμη ανάγκη να αντικρίζουμε μαζί τις πανσελήνους του, αλλά νιώθω ότι έχω χάσει πια την πίστη μου σε αυτόν. Μακάρι κάποια στιγμή η πίστη μου να αποκατασταθεί. Μακάρι να βρω ξανά εκείνον τον χαμένο Αύγουστο, που ποτέ δε θα πάψω να αναζητώ.