ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Αναζητώντας ένα “ιαματικό” καλοκαίρι

Να προετοιμαστούμε για ένα δύσκολο αύριο που είναι ήδη εδώ

«Τι είναι για σένα καλοκαίρι;», με είχαν ρωτήσει κάποτε, με μία θαυμαστή φυσική απλότητα, –όπως θα ρωτούσες ένα παιδί ή όπως ρωτά ένα παιδί. Πάνε πολλά χρόνια από τότε αλλά θυμάμαι πως δεν είχα απαντήσει γιατί η απάντηση μού φαινόταν αυτονόητη.

Τώρα πια, που ακόμη και το αυτονόητο αμφισβητείται με σκληρή συνέπεια από την πραγματικότητα, θέλω να απαντήσω. Καλοκαίρι είναι φυγή. Είναι βραδινά γέλια με φίλους, είναι βάρκες και καΐκια που αρμενίζουν ειρηνικά στον ορίζοντα, είναι λευκές πολιτείες και εκκλησάκια-φάροι σε απόκρημνες πλαγιές, είναι χταπόδια κρεμασμένα στον ήλιο, είναι κρασί στο χρώμα του χρυσαφιού, είναι στάχυα που χορεύουν στον ρυθμό του αέρα, είναι… Είναι τόσες πολλές οι εικόνες, που μόνο που τις στοχάζεσαι, ξεκουράζεσαι κάπως. Βουτάς με το μυαλό στην εφήμερη αλλά ακριβή θάλασσα της αμεριμνησίας.

Η συλλογική μας επιθυμία να αποτελέσει το φετινό καλοκαίρι το όχημα με οποίο θα είχαμε τη δυνατότητα να δραπετεύσουμε από τα βεβαρημένα βιώματα του χειμώνα, δεν ευοδώθηκε. Οι συνεχείς και ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που έχουν κάψει και συνεχίζουν να καίνε ό,τι βρουν στο διάβα τους, σκόρπισαν ένα πυκνό σύννεφο απογοήτευσης και μελαγχολίας στην ατμόσφαιρα.

Με τι καρδιά να κάνει κάποιος διακοπές όταν γνωρίζει ότι κάπου στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι τρέχουν αλλόφρονες να προλάβουν το κακό, ή να σωθούν από την πύρινη λαίλαπα; Ακόμη χειρότερα, πως να απολαύσεις το μπάνιο με την οικογένειά σου, πως να παίξεις με τα παιδιά ή τα εγγόνια σου στην αμμουδιά, όταν ο ουρανός έχει βαφτεί σταχτοκόκκινος; Όταν σκέφτεσαι άλλες οικογένειες να παρακολουθούν ανήμποροι το σπίτι, το βιός τους, τον τόπο τους να παραδίδεται στις φλόγες; Αν το κάνεις, το κάνεις σίγουρα με μισή καρδιά. Η άλλη μισή, βρίσκεται στους πυρόπληκτους συνανθρώπους μας.

Λέγαμε ότι το φετινό καλοκαίρι θα ήταν ιαματικό. Θα γιάτρευε τις ψυχικές πληγές του χειμώνα και ότι ο καθαρός αέρας του πελάγου θα έδιωχνε από τα πνευμόνια το συσσωρευμένο άλγος των τεσσάρων τοίχων. Λέγαμε ότι θα ξεχνούσαμε και θα παίρναμε δύναμη για τον επόμενο, έναν ακόμη, δύσκολο χειμώνα. Ομως η ζωή δεν μας έκανε αυτό το χατίρι. Βυθιστήκαμε στη θλίψη, στο πένθος, στην απόγνωση παρακολουθώντας από κοντά ή από την οθόνη τη μισή χώρα να καίγεται. Κάποιοι από εμάς, σχεδόν αναγκαστικά, κάναμε «διακοπές», αλλά ήταν δίχως άλλο οι πιο αλλόκοτες διακοπές της μέχρι τώρα ζωής μας.

Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, οι σκέψεις μας  στρέφονται στην άμεση αντιμετώπιση των συνεπειών των καταστροφικών πυρκαγιών σε όλες τις εκφάνσεις τους. Στα άμεσα μέτρα ανακούφισης για τους πληγέντες, την αποκατάσταση των ζημιών και τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό για την αναγέννηση των περιοχών.

Για κάθε συμπολίτη μας που έχασε το σπίτι, το χωράφι, την επιχείρησή του και είδε τα δάση γύρω του να γίνονται στάχτη. Ουσιαστικά να προετοιμαστούμε για ένα αύριο που είναι ήδη εδώ.

Στην προσπάθεια αυτή, για την ανάκαμψη και την επιστροφή στον δρόμο της αισιοδοξίας, ίσως το πιο ουσιώδες στοιχείο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.