Tο αναπόφευκτο Βατερλώ της αντιπολίτευσης
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”80436″ img_size=”full”][vc_column_text]
Γράφει ο Νίκος Μπίστης
Μια ματιά στην γλώσσα του σώματος των βουλευτών της αντιπολίτευσης όταν ο πρωθυπουργός τέλειωνε την δευτερολογία του στην συζήτηση επί της πρότασης για ψήφο εμπιστοσύνης, επιβεβαιώνει τον τίτλο.
Άλλοι κοίταζαν το ταβάνι, άλλοι τα πόδια τους, άλλοι είχαν σωριαστεί αποκαμωμένοι. Ούτε ένα χαμόγελο, αντιθέτως η γεύση της ήττας ήταν αποτυπωμένη στο πρόσωπο τους. Γράφεται κατά κόρον ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης « δεν το έχει». Δεν το ξέρω και δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που κατέστη πασιφανές είναι ότι δεν μπορεί να υπερασπιστεί μια γραμμή που δεν την πιστεύει και έτσι οι όποιες ρητορικές του αδυναμίες μεγεθύνθηκαν. Αντιθέτως η Φώφη Γεννηματά φάνηκε να τα πιστεύει αυτά που έλεγε για την Συμφωνία και ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο στην συγκεκριμένη περίπτωση: να υποκρίνεσαι ή να τα πιστεύεις.
Μήνες τώρα τα ατυχήσαντα επιτελεία της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ και διάφοροι μεγαλοδημοσιογράφοι που μυαλό δεν βάζουν, προφήτευαν την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ λόγω της μετωπικής σύγκρουσης του με το « λαϊκό αίσθημα». Παρότι οι δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου τους διέψευδαν, παρότι ήταν σαφές ότι το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ είχε προεξοφλήσει και συνυπολογίσει την όποια φθορά επέμειναν στο καταστροφολογικό αφήγημα. Δεν αναφέρομαι στην ούτως η άλλως εσφαλμένη εκτίμηση για την ουσία της Συμφωνίας, αλλά στη λάθος εκλογική προσέγγιση.
Οι μετρήσεις έδειχναν χοντρικά ότι 65% ήταν κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών και 35% υπέρ. Ισχυρίζομαι ότι με την συνειδητοποίηση του αναπόφευκτου της υπερψήφισης και τα χαστούκια της Μέρκελ και σύσσωμου σχεδόν του διεθνούς παράγοντα στην αντιπολίτευση, τα ποσοστά θα έχουν διαφοροποιηθεί αλλά ας δεχθούμε τα καταγεγραμμένα. Στην μεγάλη δεξαμενή του 65 % συνωστίζονται με βάση την κεντρική προσέγγιση τους η ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ, το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή, ο Καμμένος και άλλα μικρότερα εθνικολαϊκιστικά η ακροαριστερά σχήματα. Στο 35% με ανοδική τάση που αναπόφευκτα θα ενισχυθεί μετά την ψήφιση από την Βουλή μένει μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβουν το λάθος τους και άρχισαν να το συνειδητοποιούν στην συζήτηση στην Βουλή. Περίμεναν προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ και τα διαλυτικά φαινόμενα γιγαντώθηκαν στο εσωτερικό του αντί ΣΥΡΙΖΑ μετώπου με πρώτα θύματα τα μικρά κόμματα. Πέραν αυτού με τον χειρισμό τους στις Πρέσπες διευκόλυναν τον ΣΥΡΙΖΑ να επαναφέρει την διαιρετική τομή ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση, την δεξιά και την Αριστερά και να καταστήσει την Συμφωνία καταλύτη εξελίξεων στον προοδευτικό χώρο.
Τι τους έμεινε; Η γκρίνια για την διαδικασία , για τους «αποστάτες». Εντυπωσιακή η ομοιότητα των επιχειρημάτων τους με τους εθνικιστές στην γείτονα, με το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας και της Τουρκίας αν και πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι τελευταίοι είναι πιο συγκρατημένοι από τους εγχώριους γκρινιάρηδες. Για τον Δανέλλη ότι και να πούνε πέφτει στο κενό. Αυτά λέγαμε 28 χρόνια τώρα και οι δύο ψηφοφορίες ήταν αλληλένδετες εφόσον για να ψηφιστούν οι Πρέσπες έπρεπε να σταθεί η κυβέρνηση για να φέρει την Συμφωνία. Απολύτως φυσιολογική , λοιπόν, η ψήφος στήριξης που έδωσε στην κυβέρνηση. Θα μπορούσαν να γκρινιάξουν μαζί με τον Καμμένο για διάλυση κόμματος αν δεν ήσαν οι πρώτοι διδάξαντες λεηλατώντας ( ΚΙΝΑΛ και ΝΔ ) το Ποτάμι. Και όταν η Κουντουρά στηρίζει την κυβέρνηση είναι κατακριτέα. Όταν αλλάζει ο Θεοχάρης την θέση που είχε λίγες ημέρες πριν για την Συμφωνία των Πρεσπών είναι κάτι σαν τον Απόστολος Παύλο που είδε το φως το αληθινό στον δρόμο προς την Δαμασκό- Πειραιώς. Αστεία πράγματα, ανάξια σχολιασμού.
Η ουσία μιας ιστορικής Συμφωνίας είναι αυτό που θα μείνει. Το διάταγμα για την κατάργηση της δουλείας πέρασε από το Κογκρέσο το 1865 με τις ψήφους κάποιων βουλευτών που εξασφάλισε ο Λίνκολν με αμφιλεγόμενες μεθόδους. Στην Ιστορία έμεινε η κατάργηση της δουλείας.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
