To χρονογράφημα: Χθες συνάντησα τυχαία τον Αντρέα…

Παλιά όλα τα τηλεφωνήματα μου, με όσους ήθελα να διατηρώ επαφή, να κρατάω ανοιχτές γέφυρες, τα έκανα κάθε εβδομάδα.

Το πρώτο καιρό- που ξεκίνησα το έθιμο- υπολόγιζα τα εβδομαδιαία τηλεφωνήματα γύρω στα δεκαπέντε.Με τα χρόνια λιγόστεψαν.

Με κάποιους χαθήκαμε, άλλαξαν και οι συνήθειες στις ζωές μας, κάποιοι «έφυγαν».

Στο τέλος η όμορφη συνήθεια ξεχάστηκε.

Άλλωστε τώρα πια το τηλέφωνο δεν αποτελεί τη βάση της επικοινωνίας.

Τώρα η τηλεπικοινωνία γίνεται κυρίως με τα SMS και το facebook. Τα απλά τηλεφωνήματα έγιναν «ψιχάλες» στη χάση και τη φέξη.

Τα τηλεφωνήματα μου έγιναν… μηνιαία και άντε το πολύ με πέντε- έξι ανθρώπους. Είναι μ’ αυτούς που παρά το πέρασμα του χρόνου, η «σχέση» άντεξε.Με τους υπόλοιπους, η «επαφή» έγινε τυχαία συνάντηση στο δρόμο. Ζωντανεύουν για λίγο οι μνήμες, ρωτάς με ειλικρινές ενδιαφέρον «τι κάνεις βρε αδερφέ χαθήκαμε…» και αφού τα λέτε για λίγο στα όρθια – για το σπίτι, τα παιδιά, τα εγγόνια, τη σύνταξη- στο τέλος αποχαιρετίζεστε.

«Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που σε είδα και τα είπαμε. Να κανονίσουμε να βρεθούμε καμιά φορά να πιούμε ένα ποτήρι κρασί.

Έχουμε τόσα να πούμε. Να θυμηθούμε και τα παλιά…» και ο καθένας τραβάει το δρόμο του.