Θυμάμαι τον Νικόλα

Ο Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε 20.08.1949

Η Έστα Παπαγεωργίου θυμάται.

Ανήκω στην γενιά που πρόλαβε να γνωρίσει και να συναστραφεί με τον Νικόλα Άσιμο.
Μια αναπάντεχη συνάντηση μαζί του, εδώ στον Πύργο, έχει δημοσιευτεί στην φιλική ιστοσελίδα shortstories.gr

Στην γενέθλια επέτειο του, ένας ελάχιστος φόρος τιμής…

Όταν ο Νίκολας Άσιμος πουλούσε μπαλόνια στον Πύργο Ηλείας

(Η Έστα Παπαγεωργίου γράφει στο Short Stories για μια αναπάντεχη συνάντησή της με τον Νικόλα Άσιμο στον Πύργο Ηλείας τη δεκαετία του 1980)

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 βίωνα σε παράλληλα –μη συνδεόμενα– σύμπαντα. Το πρωί τραπεζικός υπάλληλος στην ΕΤΕ (Πύργος), το απόγευμα φοιτήτρια (Πάτρα), οι νύχτες στην «αλητεία» μου και τα σ/κ όπου λάχει.

Το νυχτερινό τρένο ήταν η καταφυγή μου. Έτσι με ένα τράστο στην πλάτη βρισκόμουν στην πλατεία… ήτοι στα Εξάρχεια. Συναντήθηκα με πολλούς ανθρώπους. Τους «αγίους των Εξαρχείων».

Εις εξ αυτών ο Νικόλας Άσιμος. Λίγες κουβέντες όταν έβγαζε το σκυλάκι του βόλτα…

Η πόλη που γεννήθηκα και ζω, ο Πύργος Ηλείας, οι «Επάλξεις» κατά Μάτεση (Η μητέρα του σκύλου), πανηγυρίζει τον Άγιο Χαράλαμπο. Έτσι λοιπόν κάποια χρονιά στα 80s, τις μέρες της γιορτής, βγήκα για την εθιμοτυπική βόλτα στην κεντρική πλατεία.

Λίγο πριν από το Ηρώον είδα τον Νικόλα να πουλάει μπαλόνια! Οποία έκπληξις! Πλησιάζω και μου λέει: «Σε ξέρω». «Ναι, ρε συ, στην πλατεία» απάντησα.

– Κάνε μου μια χάρη. Για να σεργιανίσω την πόλη, κράτα τα μπαλόνια. Τόσες δραχμές το ένα (δεν θυμάμαι). Μισά μισά…

– Όχι, ό,τι πουληθεί δικά σου. Μικροαστούλα είμαι, τη βγάζω…

Έμεινα στο πόστο του. Οι συμπολίτες μου αδιάφοροι στην έκκληση μου. «Πάρτε μπαλόνια του Νικόλα». Δεν πούλησα κανένα.

Ύστερα από κανά δίωρο ο Νικόλας επέστρεψε… Του είπα να τον κεράσω σε ταβερνείον (τότε η πόλη είχε πολλά) και να μας παίξει με την κιθάρα του. Αρνήθηκε. Τον ρώτησα πού θα μείνει, μου είπε «τι σε νοιάζει;» και φιληθήκαμε σταυρωτά.

Κάποιους μήνες μετά μας αποχαιρέτησε διά παντός.