Το παράδοξο της ζωής μου. Διαβάζω ασταμάτητα σαν εργάτης της ανάγνωσης αλλά οι σελίδες που διασχίζει με αρκετά μεγάλη -είναι η αλήθεια- ταχύτητα το βλέμμα μου, δεν είναι οι σελίδες ενός βιβλίου. Συνήθως μάλιστα είναι παντελώς ανάξια λόγου. Αλλά βλέπεις καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Άλλοι σκάβουν την γη, και άλλοι είναι επιφορτισμένοι να ανακαλύπτουν, ανάμεσα από τόνους γραπτών σκουπιδιών, μικρά διαμαντάκια.

Κάπως έτσι, και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι και η αφεντιά μου βρίσκεται εδώ και αρκετές μέρες κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους -μάλιστα προτού καν περάσουμε σε κατάσταση πολιορκίας- είδα το πράγμα αλλιώς. Είχα περισσότερο χρόνο για ουσιαστικό διάβασμα και γι’ αυτήν την περιλάλητη ενδοσκόπηση, που ομολογώ πως δεν μου είναι τόσο εύκολη σαν υπόθεση. Από  παιδί , έβρισκα πάντοτε ευκολότερο να διαβάζω τους άλλους, παρά τον εαυτό μου. Οπότε, κι αν ακόμη δεν επιτυγχάνω επί του παρόντος να σκύψω μέσα μου, ο εγκλεισμός μου είναι μια καλή ευκαιρία, να σκύψω πάνω από τους ποιητές. Γιατί με την ποίηση μπορώ και ταξιδεύω συνέχεια,  είναι το μέσο μεταφοράς, για όποιον έχει την διάθεση και την υπομονή να περιμένει, περνώντας ώρες στους σταθμούς της.

Το μόνο που με θλίβει  είναι όλοι αυτοί που φεύγουν άδοξα, χτυπημένοι από έναν τελείως ηλίθιο και ταυτόχρονα απίστευτα φονικό οργανισμό. Δεν έχει σημασία που δεν τους γνωρίζω προσωπικά γιατί “κάθε θάνατος φιλτραρισμένος από μια κοινή απειλή γίνεται ακόμα και ασυναίσθητα θάνατος ενός οικείου”. Τότε μόνο σφίγγω τα δόντια. Μόνο όταν συλλογιέμαι αυτές τις τόσο “αχρείαστες” απώλειες.

Θα σφίξουμε τα δόντια. Δεν έχουμε άλλη επιλογή

Ο εκδότης