---

Κατεβαίνοντας τον δρόμο προς τη Λίμνη ένα πράγμα σου ‘ρχεται στο μυαλό. Τι ακριβώς θα γίνει σαν έρθει ο χειμώνας και βρέξει. Οι λόφοι που κυκλώνουν την πόλη καπνίζουν ακόμα. Ο,τι ήταν πράσινο κάποτε έχει πάρει το χρώμα του μαύρου και του γκρίζου. Ποια δέντρα θα κρατήσουν τα νερά και τη λάσπη για να μην πνίξουν την πόλη;

Λίγα χιλιόμετρα βορειότερα, στις Ροβιές, το σκηνικό επαναλαμβάνεται. «Το μόνο που ξέρανε ήταν να στέλνουν μηνύματα», μας λέει κάτοικος καθώς περπατάμε στα καμένα. «Ασε που δεν τα πήρανε όλοι. Αλλά και πάλι, πώς να φύγεις από εδώ; Μας λένε φύγετε. Και πού να πάμε; Μείνανε πολλοί εδώ, όπως κατέβηκε η φωτιά στο χωριό, άλλοι με κλαδιά, άλλος με αλυσοπρίονο, ο καθένας όπως μπορούσε. Αεροπλάνα δεν είδαμε ούτε για δείγμα, τα κρατάγανε για την Αθήνα», μας λέει και πηγαίνει προς το σημείο όπου κουβαλάνε νερά και τρόφιμα για τους πληγέντες.

Δεν είναι μόνο οι κάτοικοι στη Λίμνη ή στις Ροβιές που αντιμετωπίζουν με κάποια ειρωνεία το 112 και τις επιχειρήσεις εκκένωσης. Εθελοντής δασοπυροσβέστης από την αντίστοιχη ομάδα στο χωριό Προκόπι μάς καταθέτει πάνω-κάτω τα ίδια: λίγα μέσα πυρόσβεσης σε σχέση με το μέγεθος της φωτιάς, σχεδόν ανύπαρκτη εναέρια κάλυψη.

«Α, το 112; Ναι, αυτό λειτούργησε. Ηταν το μόνο. Αλλά τι να το κάνεις μόνο του όταν δεν έχεις κόσμο να προστατέψει αυτά που μένουν πίσω;», με ρωτάει αφοπλιστικά. Καταγγέλλει επίσης ελλείψεις στον σχεδιασμό πυρόσβεσης, ενώ τα βάζει και με παράγοντες του τόπου. «Φύγανε όλοι, σήμερα εμφανιστήκανε ξανά», μας λέει και μας δείχνει δεκάδες κιβώτια με νερά και ξηρά τροφή που έχουν μαζευτεί στον χώρο της ομάδας του. «Εχουμε γίνει μπακάλικο εδώ μέσα», λέει, προσθέτοντας ότι «η δουλειά αυτή δεν είναι δική μας. Είναι στο δάσος. Πριν λίγο ανακόψαμε μια νέα εστία που ξέσπασε εδώ πιο πάνω», μας εξηγεί.

Στην παραλία της Λίμνης, σ’ έναν στεγασμένο χώρο έχουν συγκεντρωθεί νερά και τρόφιμα για τους άστεγους της πόλης, εκείνους που είδαν το βιος τους να καίγεται, στήνονται καζάνια και οι τυχεροί συνάνθρωποί τους μαγειρεύουν γι’ αυτούς.

Πλησιάζω μια παρέα κυρίων που πίνουν τον καφέ τους σ’ ένα από τα μαγαζιά της παραλίας. Κάποιοι φοράνε μάσκες, όχι για τον κορονοϊό, αλλά για την επιβαρυμένη από την κάπνα ατμόσφαιρα που κατακλύζει την πόλη τους για πέμπτη μέρα. «Προχθές δεν έβλεπες στα πέντε μέτρα από την κάπνα, σήμερα δεν είναι τίποτα», μου λέει ο ένας από την παρέα. Μοναδικό θέμα συζήτησης είναι η καταστροφή που τους βρήκε.

«Στις 25 Ιούλη πήγαν πάλι να μας κάψουν. Είχε αρπάξει φωτιά πάνω στην Παναγιά, στο έμπα», μου λέει ο κ. Γιώργος που έχει γεννηθεί και ζει στη Λίμνη. «Τότε ευτυχώς την πρόλαβαν, έκαψε 2-3 ώρες, ήρθαν και αεροπλάνα, την έσβησαν. Τούτο δω όμως, δεν ξέρω, δεν ξέρω τι θα γίνει πια».

Τον διακόπτει ένας φίλος του από την παρέα: «Είδες; Το σχολείο στις Ροβιές κάηκε εντελώς», του λέει, με τον κ. Γιώργο να απαντάει: «Ε, ας έλθουν στο δικό μας που σώθηκε». Χαμογελάνε και οι δύο.

Λίγο πιο κάτω συναντάω τον κ. Σπύρο. Το σπίτι του είναι δύο δρόμους πάνω από τη θάλασσα. Μιλάμε για τη φωτιά. «Ξεκίνησε από δω, πέρασε από τα Χρόνια, πήγε στις Ροβιές και ξανάρθε από την άλλη μεριά και έκαψε τα πάντα», εξηγεί περιγράφοντας την κυκλική πορεία της μέσα σε 4 μέρες. «Μόνοι μας παλεύαμε», μου λέει. «Ηρθαν κάποια στιγμή 2-3 πυροσβεστικά αλλά τι να κάνουν; Εδώ είχε φουντώσει ο τόπος, δεν μαζευόταν εκείνη την ώρα με τίποτα. Οι πυροσβέστες φώναζαν να φύγουμε, αλλά λίγοι έφυγαν. Πολλοί έμειναν εδώ να σώσουν τα σπίτια τους».

«Δεν φοβηθήκατε για τη ζωή σας;», τον ρωτάω. «Τι να φοβηθώ; Είμαι 64 χρονών. Ν’ αφήσω το σπίτι μου, εκεί που γεννήθηκα, να καεί; Και τι θα κάνω μετά;», μου απαντάει και προσθέτει: «Εκεί πιο πάνω σε κάποιους έλεγαν φύγετε, θα καείτε, δεν τους άκουσαν έμειναν, με λάστιχα, με κλάρες, πάλεψαν, τελικά το έσωσαν οι άνθρωποι το σπίτι τους, δεν κάηκε».