Τελικά, πόσο κακό μάς κάνουν τα zoom calls;

Η σκληρή αλήθεια για το τι κάνουν στον ανθρώπινο εγκέφαλο, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου του Γέιλ.

Tο να συνδεθεί κάποιος πραγματικά με έναν άλλο άνθρωπο μέσω zoom call είναι (σχεδόν) αδύνατο. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο αμήχανα, ενδεχομένως, αισθάνεται με την τεχνολογία ή με το ότι δεν έχει πού να εστιάσει το βλέμμα του ή με το πιθανό άγχος για το αν το κομμάτι του σπιτιού του που φαίνεται στο φόντο είναι συμμαζεμένο κι ευπρεπές. Με τι, λοιπόν;

Την απάντηση μας τη δίνει μια επιστημονική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Γέιλ που μελέτησε την αντίδραση του ανθρώπινου εγκεφάλου όταν χρησιμοποιεί εργαλεία τηλεδιάσκεψης, όπως το Zoom. Πιο συγκεκριμένα, συγκέντρωσε 28 υγιείς εθελοντές και με τη χρήση εξειδικευμένων εργαλείων της νευροεπιστήμης, κατέγραψε τις αντιδράσεις του εγκεφάλου τους (α) κατά τη διάρκεια ενός zoom call και (β) σε μια πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση.

Και στις δύο περιπτώσεις, τα θέματα της επαγγελματικής συζήτησης που λάμβαναν χώρα στο πλαίσιο μιας υποθετικής εταιρείας παρέμεναν τα ίδια. Το μόνο πράγμα που διέφερε ήταν η μορφή με την οποία γινόταν η συζήτηση, κάτι που, όπως ανακάλυψαν οι επιστήμονες, είχε μεγάλη σημασία, καθώς καταγραφόταν με διαφορετικό τρόπο στον εγκέφαλό τους.

Κατά τη διάρκεια ενός zoom call, ο εγκέφαλος έδειχνε να είναι λιγότερο συγχρονισμένος, κάτι που σημαίνει ότι δυσκολευόταν να διαβάσει τα κοινωνικά σήματα που δεχόταν, με αποτέλεσμα το άτομο να μην μπορεί να αισθανθεί ότι συνδέεται με τον συνομιλητή του. Αυτό έχει να κάνει και με την τεχνολογία της μετάδοσης της εικόνας σε ένα zoom call – ο άνθρωπος, κατά την εξέλιξή του ως είδος, έχει εκπαιδευτεί να κοιτάζει τους άλλους ανθρώπους στα μάτια και να διαβάζει τα λεπτά, ανεπαίσθητα σήματα της γλώσσας του σώματος.

Έχει ενδεχομένως σημασία να αναφερθεί ότι και άλλοι ερευνητές έχουν εκφράσει δημόσια την ανησυχία τους – όχι ειδικά για τα zoom calls αλλά γενικά για την εργασία εξ αποστάσεως. Ο λόγος; Το ότι δεν ευνοεί, αφενός, την εκτέλεση καθηκόντων που, παραδοσιακά, προαπαιτούν την ανθρώπινη επαφή και, αφετέρου, το brainstorming και κατά συνέπεια την καινοτομία που προκύπτει συλλογικά, μέσα από τις ομάδες.

Το τελικό συμπέρασμα μάλλον απλώς υπογραμμίζει την κοινή λογική που λέει ότι η ανθρώπινη επαφή παραμένει, προς το παρόν, αναντικατάστατη.

Πηγή: Κathimerini.gr