Ταξική τοξικότητα

Του Γεωργίου Θ. Ντοά, Δικηγόρου

Με συμπληρωμένα σχεδόν τα τρία χρόνια της διακυβέρνησής τους, οι κυβερνητικοί έχουν αποκαλύψει πλήρως τον ιδεολογικό, πολιτικό, ηθικό και αξιακό κώδικά τους.
Από την πρώτη ημέρα άσκησης της εξουσίας τους με τεχνάσματα, σοφίσματα και πανουργίες, εκφυλίζουν το μυαλό των πολιτών για να αποδεχτούν χωρίς σκέψη, χωρίς κρίση, ότι αυτοί είναι οι σωτήρες τους ενώ τους καταστρέφουν.
Δικαιολογούν με κυνικότητα ακόμη και τα οφθαλμοφανή σφάλματά τους, χωρίς ποτέ να ζητήσουν συγνώμη, ενώ ταυτοχρόνως συκοφαντούν, λοιδορούν ή και απαξιώνουν τους αντιπάλους τους.
Κατασυνθλίβουν, έως της ασφυξίας, τη συνείδηση των πολιτών για να μην έχουν φωνή, ζώντας σε ένα συνεχές χωροχρονικό πεδίο σιωπής, μακράν του δημοσίου χώρου, ενώ τα φοβερά δεινά βοούν γύρω τους.
Οι κυβερνητικοί νοθεύουν την κοινωνική δημοκρατία θεοποιώντας το φονταμενταλισμό της ελεύθερης ασύδοτης αγοράς, προτάσσοντας το ιδιωτικό συμφέρον έναντι του δημοσίου συμφέροντος.
Υπηρετούν ένα αυταρχικό, επιθετικό, νεοκαπιταλιστικό μοντέλο, έχοντας επιβάλλει την ταξική τοξικότητα, κατανέμοντας άνισα και άδικα τον κοινωνικό πλούτο υπέρ των πλουτοκρατικών ελίτ, σε βάρος όλων των άλλων.
Επαίρονται ότι η εξουσία τους είναι η πιο φωτεινή, η πιο δίκαιη, η υπερέχουσα όλων στη μέχρι τώρα πορεία της Χώρας, ενώ οι μεσαίοι φτωχοποιούνται και οι φτωχοί εξαθλιώνονται.
Γεμίζουν, όπως αποδεικνύει η πολιτική τους και στο θέμα της ακρίβειας, τα θησαυροφυλάκια της άρχουσας ολιγαρχικής τάξης, έχοντας αφήσει μόνο και έρημο τον καταπιεζόμενο λαό ή δίνοντάς του ψίχουλα επαιτείας για να επιβιώσει.
Σύμφωνα όμως και με το λαϊκό απόφθεγμα «ό,τι μένει μόνο του αγριεύει», έτσι και ο λαός που ήδη μεταλλάσσει την οργή του σε οξεία αποστροφή προς την κυβέρνηση.
Υπάρχει ελπίδα;
Ίσως υπάρχει, αν ανατρέξουμε στη σπουδαία ρήση του Μπρεχτ, «όσο ζεις ποτέ μη λες ποτέ, ό,τι είναι βέβαιο δεν είναι βέβαιο και το ποτέ γίνεται πριν, προτού τελειώσει η ημέρα».