Τα σχολεία ανοίγουν… όπως ακριβώς έκλεισαν!
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”128264″ img_size=”full”][vc_column_text]
Χρήστος Κάτσικας, Γιώργος Καββαδίας
[/vc_column_text][vc_column_text]Με το άνοιγμα των σχολείων τίποτα δε θα είναι όπως παλιά, καθώς η συνεχιζόμενη πανδημία αποδεικνύεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για κυβέρνηση και ΥΠΑΙΘ. Μαζί με τη διασπορά του ιού χέρι-χέρι και η διασπορά ρυθμίσεων για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με συνταγή όλων των νεοφιλελεύθερων ονειρώξεων των ΕΕ–ΟΟΣΑ – ΣΕΒ που δεν είχε γίνει δυνατό να πραγματοποιηθούν μέχρι τώρα.
Με ορυμαγδό αντιεκπαιδευτικών μέτρων κυβέρνηση και ΥΠΑΙΘ επιδιώκουν να διαμορφώσουν μια «κανονικότητα» για ένα σχολείο ακόμα πιο αυταρχικό και ταξικό. Εν αρχή η αξιολόγηση των μαθητών με τα σχολεία κλειστά, εξυπηρετεί την πολιτική επιδίωξη να καθιερωθεί η τηλεκπαίδευση ως κανονική εκπαίδευση, ώστε να βρίσκεται στη διάθεση του κράτους, που θα τη χρησιμοποιεί κατά το δοκούν σε βάρος των πιο αποκλεισμένων κοινωνικά στρωμάτων του πληθυσμού, στα οποία συμπεριλαμβάνονται φυσικά και οι δικές μας μικρές νησιωτικές κοινωνίες.
«Επί κυμάτων σφοδράς εποχής βαδίζουμε»
Να το πούμε καθαρά : Εδώ «πριονίζονται ρίζες»! Και όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, καλό είναι να κάνει ένα βήμα στα πλάγια για να δει καθαρότερα μπροστά του.
Το πέρασμα στη νέα «κανονικότητα» είναι ήδη ζώσα πραγματικότητα. Απομένει να δει κανείς αν οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές και οι γονείς θα την πάθουν σαν τον βάτραχο που προσπαθεί να πηδήξει έξω από την κατσαρόλα με το καυτό νερό όταν έχει ήδη σπαταλήσει όλη την ενέργειά του προσαρμόζοντας τη θερμοκρασία του και πλέον δεν έχει τη δύναμη να αποδράσει. Η ιστορία της εκπαίδευσης, πάντως, και η εμπειρία φανερώνει ότι πολλές φορές η απόγνωση που δημιουργούσε ακινησία μετατρέπονταν σε θυμό που δημιουργούσε θύελλες και ότι μια σταγόνα ήταν ικανή για να ξεχειλίσει το ποτήρι στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Οι επιτελείς του Υπουργείου, χέρι χέρι με τους διανοούμενους της αυλής και της οθόνης, ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες, βιάζονται να υποδυθούν το ρόλο αυτού που γελά καλά επειδή γελά τελευταίος. Ωστόσο, κι αν τα βουνά μοιάζουν ακίνητα, οι γεωλόγοι ξέρουν καλά πως ζούμε σε μια θάλασσα στεριάς. Το εκπαιδευτικό κίνηµα οφείλει να σηκωθεί στις µύτες των ποδιών του, να διαπεράσει τα φράγµατα των κυρίαρχων μέσων µαζικής ενηµέρωσης, να συντρίψει τη ρητορική τού άδικου λόγου και να ορθώσει πύργο ατίθασο στη Σαλώµη του νεοφιλελευθερισµού που ετοιµάζεται να περιφέρει το κεφάλι της παιδείας προσφορά στους επιχειρηματίες της γνώσης.
Πηγή: efsyn.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
