Τα παιδιά λοιπόν δεν είναι καλά

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”124070″ img_size=”full”][vc_column_text]Δεν θα σας πω κάτι που δεν ξέρετε. Τα παιδιά είναι στα κάγκελα.

Οι μόνες δουλειές που τους προσφέρονται είναι ντελίβερι με μηχανάκι ή με ποδήλατο. Και εργάτες σε αποθήκες σούπερ μάρκετ και μεγάλων αλυσίδων.

Και μετά είναι τα κοινωνικά. Τα περισσότερα παιδιά έχουν αφήσει τις γκαρσονιέρες τους και έχουν επιστρέψει στα σπίτια των γονιών τους. Παρακολουθούν διαδικτυακά μαθήματα, ψάχνουν αγγελίες, φοβούνται για τους παππούδες τους και δεν βλέπουν τους φίλους τους.

Ίντερνετ και καλογερική. Ειδικά αν το «πρόσωπο» είναι στην άλλη άκρη της πόλης… «ξέχασέ το».

Αλλά πόσες εβδομάδες μπορεί να ζήσει σαν καλόγερος ή καλόγρια ένα παιδί 18, 20, 22 χρονών; Πόσο κρυφτούλι να παίξει με τους αστυνομικούς στα πάρκα και τις πλατείες; Και πόσο καιρό να αντέξει την απαγόρευση της κυκλοφορίας από τις 9 το βράδυ; Μελέτες έδειξαν ότι οι νέοι, 18 έως 28 ετών, παρουσίασαν υψηλότερα επίπεδα αρνητικών συναισθημάτων σε σύγκριση με άλλες ηλικιακές ομάδες.

Να ξεκαθαρίσω όμως σε ποια παιδιά αναφέρομαι. Τα παιδιά που γεννήθηκαν από το 1992 μέχρι 2002 είναι περίπου ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες. Από αυτά περίπου το 40% είναι από οικογένειες που ζουν δύσκολα έως και φτωχικά. Σε αυτά τα παιδιά αναφέρομαι λοιπόν πρωτίστως. Στις εκατοντάδες χιλιάδες των νέων που παλεύουν με τις στερήσεις και τις απογοητεύσεις. Στα παιδιά που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα είναι φτωχότερα από τους γονείς τους.

Η δεκαετής οικονομική κρίση που ζήσαμε έπληξε δυσανάλογα τα μεσαία και φτωχά στρώματα και ήρθε η πανδημία να επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τις ανισότητες. Οι ακόμη πιο χαμηλοί μισθοί και η ανασφάλιστη εργασία είναι η νέα «covid-κανονικότητα». Αν είσαι έως 25 ετών είναι 2,5 φορές πιο πιθανό να παραμείνεις άνεργος – έρευνα του ΟΟΣΑ σε 48 χώρες.

Τα παιδιά, λοιπόν, δεν είναι καλά. Αυτός είναι και ο τίτλος της παγκόσμιας έρευνας των  Financial Times. Σημαντικό εύρημα; Οι νέοι δυσανασχετούν με τις προηγούμενες  γενιές, οι οποίες έχουν ζήσει καλύτερα και ταυτόχρονα ασκούν μεγαλύτερη πολιτική επιρροή.

«Να πάρουμε τώρα τις σωστές αποφάσεις για να μπορέσουμε να πούμε ότι η πανδημία ήταν η στιγμή που η Ευρώπη ανακάλυψε εκ νέου την τόλμη και τον δυναμισμό της και έδωσε στους νέους της μια καινούργια ελπίδα για το μέλλον» γράφει σε άρθρο της η διευθύντρια του προγράμματος για την Ευρώπη του Δικτύου Διεθνών Υποθέσεων

Ποιες είναι όμως αυτές οι «σωστές αποφάσεις»; Ποια είναι η «καινούργια ελπίδα»; Ούτε λέξη!

Ο χρόνος όμως τελειώνει. Ε.Ε και κυβερνήσεις θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τους συμβούλους τους και τις καλοπληρωμένες δεξαμενές σκέψεις και να αποφασίσουν. Τι ευκαιρίες θα τους δώσουν μόλις λήξει ο συναγερμός.

Ας το θεωρήσουν και ως αποζημίωση στα παιδιά που τους ζητήσαμε να σταματήσουν να απολαμβάνουν τη ζωή. Και τα περισσότερα το έκαναν. Αλλιώτικα να ξέρουμε ότι η φτώχεια και οι περιορισμοί δαγκώνουν. Και δαγκώνουν προς κάθε κατεύθυνση.

Πηγή: kathimerini.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]