Τα όρια του απαράδεκτου

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”128953″ img_size=”full”][vc_column_text]Του ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΜΑΓΚΡΙΣ[/vc_column_text][vc_column_text]Αν όλα επιτρέπονται, αν όλα γίνονται ανεκτά, τότε καμία παρεκτροπή δεν θα μπορούσε να καταδικαστεί. Το αληθινό πρόβλημα της ανεκτικότητας έγκειται, επομένως, στον προσδιορισμό των ορίων της, στην αναγκαιότητα να καθορίσουμε ένα σύνορό της, στην ακραία δυσκολία που έχουν οι πλουραλιστικές κοινωνίες να αναγνωριστούν σε έναν ελάχιστο αλλά απαράγραπτο ηθικό οικουμενισμό.

Το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι το πού χαράζει ο ένας και πού ο άλλος αυτό το ηθικό σύνορο, αλλά το πώς αυτή η αναγκαία εργασία παύει να είναι ένα ατομικό ηθικό γεγονός και γίνεται ένας σιωπηλός κανόνας ή και ένας κανόνας τυποποιημένος από τον νόμο, που κατά κάποιον τρόπο καθορίζει τις κοινωνικές σχέσεις.

Η ανεκτικότητα δεν είναι «ο πρώτος νόμος της φύσης», όπως ήλπιζε ο Βολτέρος. Δεν είμαστε από τη φύση μας ανεκτικοί. Η ανεκτικότητα είναι, αντίθετα, μια δύσκολη πολιτισμική κατάκτηση, η οποία δεν ολοκληρώνεται ποτέ.

Ο Μαρκούζε μιλούσε για «καταπιεστική ανεκτικότητα» και αυτή η ιδέα ισχύει και σήμερα, όχι με την έννοια της πολιτικής σύγκρουσης, μιας κριτικής στον καπιταλισμό, αλλά μάλλον με την έννοια αυτού του γενικού πολτού στον οποίο όλα γίνονται δεκτά, αφομοιώνονται και ουδετεροποιούνται. Και όλα έπειτα μεταφράζονται σε ένα καρναβάλι, στο οποίο δεν έχει καμία σημασία το αν θα πάμε με χάρτινη μύτη ή με ψεύτικα γένια. Επιπλέον, υπάρχει μια ολική κατάργηση της ιεραρχίας των αξιών, αφού όλα καταλήγουν στο ίδιο τσουβάλι (…).

*Το κείμενο του Φερναντο Σαβατερ δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Esprit τον Νοέμβριο του 2001 ενώ το κείμενο του Κλάουντιο Μάγκρις δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica» στις 14.6.2002.

Πηγή: timesnews.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]