Τα μαύρα πλήκτρα του πιάνου
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”87441″ img_size=”full”][vc_column_text]
Πασχαλινοί ύμνοι
Βρισκόμαστε στο σαλόνι ενός όμορφου σπιτιού. Ο χώρος είναι καλαίσθητος και περιποιημένος. Πίνακες σε καμβά, αντίγραφα σπουδαίων ζωγράφων στολίζουν τους τοίχους του, χειροποίητα χαλιά τα πατώματά του, έπιπλα παλαιά και περίτεχνα, από παλιό καλό ξύλο στέκουν περήφανα. Μεταξωτές κουρτίνες, μεγαλοπρεπείς πολυέλαιοι και ένας άνετος καναπές, έτοιμος να υποδεχθεί την παρέα για μία βραδιά φαγητού, ποτού και ατελείωτων συζητήσεων. Το σαλόνι είναι επίσης «φορτωμένο» με μουσικά όργανα. Στη μία γωνία δεσπόζει ένα εντυπωσιακό όρθιο πιάνο, παρέα με ένα κοντραμπάσο. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται ένα ταμπούρο, ένα ηλεκτρικό πιάνο, μία κιθάρα, δύο ενισχυτές, ένας μίκτης, μικρόφωνα και διάφορα «περίεργα» μουσικά μπιχλιμπίδια. Είναι προφανές ότι οι ένοικοι έχουν σχέση με τη μουσική. Πράγματι, η πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνει μία μικροκαμωμένη μεσήλικη γυναίκα. Καθώς προχωρά προς το πιάνο, κάτι λέει γελώντας με ελαφρώς τσιριχτή φωνή στο πιτσιρίκι που την ακολουθεί κατά πόδας. Κάθονται και οι δύο στο πιάνο. Η γυναίκα ξεχωρίζει από τον σωρό μερικές παρτιτούρες και βάζει μία εμπρός τους. «Σήμερα θα δούμε πασχαλινούς ύμνους. Αυτός εδώ ιδιαίτερα, με τον οποίο θα ξεκινήσουμε με ενδιαφέρει πολύ». Λες και την είχε κουρδίσει κάποιος άγγελος, άρχισε να παίζει την πρώτη σελίδα με εξαιρετική επιδεξιότητα και ευαισθησία. Σε κανά δυο σημεία που τα πράγματα δυσκόλεψαν, εκείνη συνέχισε να παίζει με την ίδια χάρη και άνεση, γυρνώντας ταυτόχρονα το κεφάλι της προς το μέρος του, σα να ήθελε να τον διαβεβαιώσει ότι κι αυτός θα τα κατάφερνε εξίσου καλά. Μόλις τελείωσε, τον κοίταξε ξανά, παρατηρώντας ότι είχε μία έκφραση προβληματισμού στο πρόσωπό του. «Γιατί τέτοια μούτρα;», του είπε γελώντας. «Τόσο δύσκολο σου φάνηκε;». «Όχι» απάντησε αμέσως εκείνος. «Απλώς καμιά φορά σκέφτομαι πόσο απλά θα ήταν τα πράγματα αν δεν υπήρχαν τα μαύρα πλήκτρα», συμπλήρωσε με μία αδυσώπητη δόση αθωότητας. Τότε η δασκάλα τον χάιδεψε απαλά στον ώμο και του είπε: «Δεν ξέρω αν θα ήταν πιο απλά. Σίγουρα πάντως θα ήταν λιγότερο όμορφα. Ένας κόσμος χωρίς μαύρα πλήκτρα θα ήταν ένας κόσμος χωρίς μία ατελείωτη παλέτα χρωμάτων, για να διαλέγουμε εμείς κάθε φορά αυτά που μας ταιριάζουν καλύτερα». Με μία αποφασιστική κίνηση γύρισε ξανά στην πρώτη σελίδα. «Έλα, πάμε να το δούμε μαζί, και ίσως καταφέρεις να το παίξεις ολόκληρο την βραδιά της ανάστασης».[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
