Τα Κρέστενα, βούτυρο στο ψωμί μας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”113743″ img_size=”full”][vc_column_text]Γράφει ο Δημήτρης Σταθόπουλος

Δεν μας χωρούσε ο τόπος! Θέλαμε να γιορτάσουμε το άνοιγμα των μαγαζιών κάπου εκτός Αθηνών. Η πρόταση φιλοξενίας από μια φίλη δασολόγο, εγκατεστημένη στα Κρέστενα ήταν η αφορμή. Θα χρησιμοποιούσαμε τα Κρέστενα σαν… υπνωτήριο και θα εκδράμαμε στις γύρω περιοχές. Βάλαμε στο πρόγραμμα Αρχαία Ολυμπία, Ναό του Επικούριου Απόλλωνα και λίμνη Καϊάφα. Τελικά, εκδράμαμε μεν, αλλά μας κέρδισε αυτή η γοητευτική κωμόπολη, η οποία αποδείχτηκε μεταξύ άλλων λαμπρός γαστρονομικός προορισμός.

Τα Κρέστενα ή η Κρέστενα, λοιπόν, είναι μια μικρή κωμόπολη σ’ ένα κομβικό σημείο της ορεινής Ηλείας. Εχει κοντά της μια σειρά από σημαντικούς τόπους, την Αρχαία Ολυμπία, τον Ναό του Επικούριου Απόλλωνα, τη λίμνη Καϊάφα, την πρωτεύουσα του νομού, τον Πύργο, και φυσικά το πανέμορφο Ιόνιο Πέλαγος που απλώνεται σε απόσταση μόλις δεκαπέντε λεπτών.

Η θέση της εξηγεί το ότι ακόμη και σήμερα είναι κεφαλοχώρι. Επί αρκετές δεκαετίες ο πληθυσμός της έφτανε τις 5.000, αλλά δυστυχώς σήμερα, ειδικά μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007, φτάνει μετά βίας τις 2.000. Η πιο πιθανή εκδοχή για το όνομα του τόπου το συνδέει με το όνομα «Chrestena» ή «Christina» μιας πριγκίπισσας κατά τη διάρκεια της βενετοκρατίας ή της κόρης ενός τοπικού άρχοντα.

Δείξε μου την πλατεία σου, να σου πω ποιος είσαι!

Η πλατεία των Κρεστένων είναι αρχετυπική, όπως ακριβώς πρέπει να είναι η πλατεία ενός όμορφου τόπου. Ευρύχωρη, με παχύ ίσκιο από δυο πλατάνια που μετράνε αρκετές δεκαετίες ζωής, το άγαλμα του τοπικού ήρωα, την πιάτσα των γκρι ταξί, το μαγαζάκι με τις εφημερίδες, τα ψυγεία παγωτών, παραταγμένα να σπέρνουν πειρασμούς. Και φυσικά γύρω γύρω από την πλατεία κτίρια με νεοκλασικό αέρα να ψιθυρίζουν ιστορίες ενός παρελθόντος ευμάρειας. Ετσι ακριβώς είναι η πλατεία των Κρεστένων. Ολα τα απαραίτητα μαγαζιά που δίνουν ζωή και ταυτότητα σ’ ένα οικιστικό σύνολο βρίσκονται εδώ.

Γαστρονομικός προορισμός

Το ένδοξο νεοκλασικό που χτίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα ως κεντρικό ξενοδοχείο του τόπου, έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σ’ ένα πανέμορφο all day μαγαζί. Η παλιά κλασική «Κλεψύδρα» ανακαινίστηκε πρόσφατα με γούστο και μεράκι. Ωραία κλασική μπάρα, με ωραία κοκτέιλ και κρασιά από οινοποιεία της περιοχής. Απολαύσαμε ωραίες πράσινες σαλάτες και ένα κλασικό πλατό με σωστά ψημένες ζουμερές πανσέτες και το «Κλεψύδρα burger» που θα ζήλευαν πολλά μαγαζιά. Στα γειτονικά τραπέζια, γεμάτα με ντόπιους, βλέπαμε χυλωμένα ριζότο και πλούσιες πίτσες να πηγαινοέρχονται και εμείς σκεφτόμασταν τη δεύτερη επίσκεψή μας.

Η νέα άφιξη του χωριού είναι το «Akis Alchemy». Ακριβώς δίπλα στην «Κλεψύδρα» λειτουργούσε εδώ και χρόνια ένα καφενείο. Η πρόσφατη ριζική ανακαίνιση του χώρου χάρισε στην πλατεία ακόμα ένα δυνατό γαστρονομικό σημείο. Προσεγμένοι καφέδες, κλασικές κρέπες, πίτσες, ζυμαρικά και ριζότο και μία διευρυμένη ποικιλία από κρέατα σχάρας. Δοκιμάσαμε μια κλασική πίτσα μαργαρίτα και κοτόπουλο σχάρας, ζουμερότατο και πεντανόστιμο. Απολαύσαμε κρασί εμφιαλωμένο ειδικά για το μαγαζί και χαρήκαμε πραγματικά για το γεγονός ότι η οινική κουλτούρα αγγίζει όλους τους νέους ανθρώπους που ασχολούνται με την εστίαση.

Την επόμενη μέρα ανακαλύψαμε τη δεύτερη ολοκαίνουργια άφιξη των Κρεστένων. Μια μοντέρνα ψησταριά, από ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων.

Το «Θυμάρι» είναι καταπράσινο, μοσχοβολά φρεσκάδα, έχει μια μικρή αυλίτσα κάτω από έναν μεγάλο πλάτανο και ένα μπαλκόνι με θέα τον καταπράσινο κάμπο και την πετρόχτιστη εκκλησία με το ιδιαίτερο καμπαναριό. Το «Θυμάρι» διαθέτει κάθε μέρα δύο μαγειρευτά, κυριολεκτικά σπιτικά, και από κει και πέρα είναι ένας παράδεισος του κάρβουνου. Φυσικά δοκιμάσαμε το κοντοσούβλι, τα παϊδάκια και μια αυτοκρατορική σκεπαστή, αντάξια ενός αυθεντικού ορεινού προορισμού.

Αν δεις καράβι στο βουνό…

Εμείς καράβι δεν εντοπίσαμε, αλλά ανακαλύψαμε ότι ο τόπος διαθέτει καθημερινά ολόφρεσκο ψάρι. Αν και η θάλασσα δεν απέχει πολύ, δεν είναι συχνό φαινόμενο σ’ ένα ορεινό χωριό να βρίσκει κανείς σε καθημερινή βάση ψάρια που σπαρταράνε. Στον κεντρικό δρόμο των Κρεστένων, στην οδό Ξενοφώντος, ο νεαρός ιχθυοπώλης φέρνει κάθε μέρα εκλεκτά αλιεύματα – μας τα παρέδωσε καθαρισμένα, έτοιμα για μαγείρεμα. Μεταξύ άλλων πήραμε ένα καλά παραγουλιασμένο χταπόδι για να το κάνουμε με ζυμαρικά. Και εκεί ήρθε η επόμενη έκπληξη. Ντόπια παραδοσιακά ζυμαρικά από μια χαρούμενη πολυμελή οικογένεια.

Αρίλογο

Μας είχε τραβήξει το μάτι, στην είσοδο του χωριού, η πινακίδα με την ονομασία «Αρίλογο». Οταν τα μαγειρέψαμε και τα γευτήκαμε, θυμηθήκαμε τι σημαίνει εκλεκτό σπιτικό ζυμαρικό. Να ξεκινήσουμε από το όνομα. Το αρίλογο ήταν ένα είδος κόσκινου για το καθάρισμα των δημητριακών.

Σε κάποιες περιοχές, αρίλογο ονομαζόταν το αραιό κόσκινο με τρυπητή λαμαρίνα στη βάση του, από την οποία περνούσαν τον μισοστεγνωμένο χυλό του τραχανά, για να δημιουργηθούν τα εκατοντάδες μικρά σβολαράκια. Οπως καταλαβαίνετε, το αρίλογο ήταν ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία ενός αγροτικού νοικοκυριού.

Μια προκομμένη οικογένεια της περιοχής, της Γιώτας Σπυροπούλου και του Νίκου Αρβανίτη, αποφάσισε να ζωντανέψει αυτό το ξεχασμένο όνομα και να βαφτίσει έτσι τα πεντανόστιμα, χρυσαφένια ζυμαρικά που παράγει.

Η μυρωδιά από εκλεκτό σιμιγδάλι, σε συνδυασμό με τα φρέσκα αυγά και το φρέσκο γάλα, μας άρπαξε από τη μύτη μόλις μπήκαμε στο παρασκευαστήριο. Χυλοπιτάκια, λαζανάκια, βίδες απλές και βίδες λαχανικών, μοσχομυριστοί τραχανάδες με εξέχοντα τον καυτερό και αυθεντική γεύση άριστου σιταριού. Εμείς μαγειρέψαμε το χταποδάκι με λαζανάκια και φρέσκια ντομάτα και γλείφαμε τα δάχτυλά μας.

Στην απογευματινή βόλτα κατευθυνθήκαμε σ’ ένα ιστορικό κτίριο των Κρεστένων. Η βίλα Παπαλέξη -οικογένεια με σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821-, έργο του Τσίλερ μέσα σ’ έναν κατάφυτο κήπο, δυστυχώς δεν είναι προσβάσιμη, αλλά μπορεί κανείς να πάρει μια μικρή γεύση του μεγαλείου της, έστω και από μακριά.

Στη γειτονική Βρίνα

Η τελευταία μας έκπληξη ήταν στη γειτονιά των Κρεστένων. Ο δρόμος για την εξερεύνηση της κατάφυτης περιοχής μάς έφερε στο γειτονικό χωριό της Βρίνας. Η πλατεία του μικρού χωριού είναι κανονική βίγλα του Ιονίου Πελάγους, με τη Ζάκυνθο και τις Στροφάδες να διακρίνονται καθαρά στο βάθος.

Την ώρα που η γλύκα του δειλινού κατέκλυζε την ατμόσφαιρα διαβήκαμε την πόρτα της εκκλησίας του χωριού. Στην πετρόχτιστη βασιλική μετά τρούλου, αφιερωμένη στον Αγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, μας περίμενε το ζεστό χαμόγελο του παπα-Παναγιώτη, που μας υποδέχτηκε εγκάρδια, μας μίλησε για την ιστορία του χωριού, για τις καλλιέργειες της ελιάς και του αμπελιού που δεσπόζουν στην περιοχή και για τον δραστήριο σύλλογο που αγκαλιάζει όλο το χωριό. Ο παλιός Αγροτικός Συνεταιρισμός του χωριού, αντί να στέκει αραχνιασμένος και ερειπωμένος, έχει μετατραπεί με λίγη φαντασία και ελάχιστες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις σ’ ένα εξαιρετικό κτίριο, φιλόξενη στέγη για τους ανθρώπους του τόπου.

Χαρήκαμε τη βόλτα μας, τους καφέδες μας, τα γεύματά μας και τις καινούργιες μας γνωριμίες σαν παιδιά που απολαμβάνουν το κάθε λεπτό. Ευχηθήκαμε να μην ξαναζήσουμε άλλη καραντίνα και υποσχεθήκαμε να επιστρέψουμε.

Πηγή: efsyn.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]