Τα μπράτσα του Σίσυφου

Μια κυβέρνηση που αρέσει όλο και λιγότερο. Αλλά και μια αντιπολίτευση που δεν άρεσε ποτέ. Στο τελευταίο δράμα του πολιτικού συστήματος κυριαρχούν μια δομή μικρών έως μικρομεσαίων κομμάτωνπου προοιωνίζονται το τέλος των εκλογικών θριάμβων.

Ποιος θα τολμούσε να πανηγυρίσει με 25%; Και ποιος θα ισχυριζόταν ξανά, όσο απελπισμένος και εάν ήταν, πως το 12% συνιστά μια στιβαρή βάση που θα τον εκτοξεύσει σαν πύραυλο στις επόμενες κάλπες και όχι ένα τραμπολίνο που το πολύ-πολύ θα τον πετάξει μέχρι το 13% και κάτι δεκαδικά;

Έτσι, με ένα εκλογικό κοινό μειωμένων προσδοκιών και έναν εκλογικό πήχη ιστορικών χαμηλών, ο άξονας της συζήτησης μεταφέρεται από την επίδοση στη σύμπραξη. Δεν έχει πια και τόση σημασία πόσο θα πάρεις στις εκλογές, αλλά με ποιον θα πας την επόμενη μέρα. Μια χώρα που ζει ένα σισύφειο άγος – όλο και σε κάποια κορυφή φτάνει η πέτρα, μόνο για να ξανακυλήσει.

Κάποιος είχε πει πως ο Σίσυφος τουλάχιστον έκανε μπράτσα. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι;