ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. Μια εταιρεία σε κρίση
Του Δημήτρη Τερζή
Σάββατο απόγευμα στην Κηφισίας, σ’ ένα καφέ έξω από το ξενοδοχείο President όπου διεξαγόταν η πιο ιστορική Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. από την την εποχή της ίδρυσής του. Η μισή, ίσως και περισσότερη, κεντρική επιτροπή έχει αποχωρήσει με καταγγελίες κατά του προεδρείου, αφού προηγουμένως ο Στέφανος Κασσελάκης είχε πραγματοποιήσει μια ξεκάθαρα διχαστική ομιλία και όχι επειδή αναφέρθηκε στις διαγραφές των στελεχών που διαφωνούν με τις επιλογές του και με την πολιτική του ταυτότητα, αλλά επειδή με τη στάση του απέδειξε ότι δεν έχει ιδέα από το πως λειτουργούν τα κόμματα και τα όργανά τους. Παράλληλα αποδείκνυε πως η επίκληση του κατασταστικού του κόμματος του οποίου ηγείται δεν μπορεί να γίνεται α λα καρτ και όποτε βολεύει τον καθένα, είτε είναι ο πρόεδρος, είτε κάποιο απλό μέλος.
Στην Κηφισίας λοιπόν και πίνω καφέ με βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. η οποία δεν ανήκει στην διαβόητη Ομπρέλα η οποία έχει φορτωθεί τα πάντα στην καμπούρα της, πλην ίσως του προπατορικού αμαρτήματος. Μετριοπαθής η συνομιλήτριά μου, αποφασισμένη να μείνει στο κόμμα και να δώσει πολιτικές μάχες για την Αριστερά, έως τη στιγμή της ομιλίας Κασσελάκη. «Αυτό δεν χωνεύεται με τίποτα», μονολογεί. «Ποια μάχη να δώσεις εδώ; Απέναντι σε τι και σε ποιον;». Για να καταλήξει: «Είτε μείνει ο Κασσελάκης είτε φύγει το όνομα ΣΥΡΙΖΑ έχει πια τελειώσει. Θα πρέπει να το θάψουμε κάπου βαθιά. Έγινε το συνώνυμο της χλεύης και αυτό δεν μας αξίζει και δεν αντέχεται με τίποτα».
Η μεγάλη εικόνα
Για να απαντήσει κανείς στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα πρέπει να πάει αρκετά πίσω. Όταν την περίοδο της διακυβέρνησης της περίφημης «πρώτης φοράς Αριστερά», το κόμμα άρχισε να μετατρέπεται από συλλογικό σε προσωποκεντρικό, έχοντας μπροστάρη τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος αυτή την περίοδο αναζητείται από φίλους και εχθρούς και επικρίνεται για τη σιωπή του απέναντι σε όσα συμβαίνουν. Εκείνη την περίοδο το Μαξίμου υπό τον ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το κόμμα και τις όποιες δομές και συμμαχίες είχε καταφέρει να δημιουργήσει την περίοδο που ετοιμαζόταν να αναλάβει την εξουσία. Προφανώς και είναι διαφορετικό πράγμα να κυβερνάς και εντελώς διαφορετικό να βρίσκεσαι στην αντιπολίτευση. Οι πρώτες κόντρες λοιπόν για τη συνέπεια μεταξύ ιδεολογίας και εφαρμογής της στην πράξη άρχισαν τότε. Η σύγκρουση άρχισε να κλιμακώνεται σταδιακά μετά την ήττα του 2019 όταν σε κεντρικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε είτε να «στρογγυλεύει» κάποιες από τις απόψεις του είτε να τις μεταφέρει σ ένα θολό πλαίσιο. Π.χ. δεν γίνεται να έχεις συγκεκριμένη θέση για το προσφυγικό και ταυτόχρονα να τάσσεσαι και υπέρ του φράχτη στον Έβρο. Δεν γίνεται να είσαι υπέρ του χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας και να φέρνεις μια συμφωνία-τραγέλαφο η οποία ήταν αναμενόμενο ότι δεν θα περάσει όπως και έγινε για να τα έχεις καλά με το χριστεπώνυμο πλήθος. Με απλά λόγια δεν γίνεται να είσαι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα.
Αυτά συμβαίνουν όταν ο στόχος διακυβέρνησης της χώρας εξελίσσεται σε αυτοσκοπό χωρίς όρια και κανόνες. Είναι η επιτομή του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Η Αριστερά όμως δεν ήταν ποτέ έτσι. Γι’ αυτό και διέφερε από τα υπόλοιπα κόμματα που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να μετακινηθούν είτε προς τη μια είτε προς την άλλη πλευρά ανάλογα με τη συγκυρία. Πέραν αυτού η πολιτική ανέκαθεν και παντού γινόταν με σχέδιο και όχι με συνθήματα που ενθουσιάζουν τα πλήθη αλλά δεν απαντάνε στα προβλήματα. Και τελικά, προς χάριν αυτού του περίφημου μεσαίου χώρου, πόσες κόκκινες γραμμές θα κληθείς να ξεπεράσεις, ξεχνώντας τη βασική αρχή που λέει ότι πάντα το αντίγραφο είναι κατώτερο του αυθεντικού.
Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι 35 χρονών. Ούτε μικρός ούτε μεγάλος. Σίγουρα δείχνει ότι δεν έχει ιδέα από πολιτική. Οι όποιες κινήσεις και στρατηγικές του είναι εμφανές ότι εκπορεύονται από κύκλους εντός, ίσως και εκτός του κόμματος. Οι φράσεις περί «πέμπτης φάλαγγας», περί «λογικής πουμαρό» για τα κείμενα και τις αναλύσεις της Αριστεράς πάνω στα οποίες δημιουργήθηκαν πολιτικές και εκδιώχθηκαν και θυσιάστηκαν αγωνιστές, φράσεις που επικροτήθηκαν από έναν όχλο κατά βάση που απλώς θέλει να δει αίμα στην αρένα, δυστυχώς αποτελούν δείγματα παρακμής. Και αυτό όχι επειδή το λέμε εμείς, αλλά επειδή οι απόψεις της κοινωνίας σχετικά με το φαινόμενο Κασσελάκη καταγράφονται ήδη στις δημοσκοπήσεις και δυστυχώς για τον ίδιο, με καθόλου θετικό πρόσημο. Δεν έχει υπάρξει ανάλογο προηγούμενο για νεοαφειχθέντα και άφθαρτο στην πολιτική πρόσωπο να συγκεντρώνει τόσες πολλές αρνητικές γνώμες άμα τη εμφάνισή του. Την ίδια ώρα το κόμμα κατρακυλάει. Και το αφήγημα περί «βαριδιών» δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Η Ομπρέλα την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές λογικά θα είναι παρελθόν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά συνέπεια κάθε είδους δικαιολογία τελειώνει και για την ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου. Ή θα φέρουν αποτελέσματα ή οι επόμενοι που θα δουν τον δρόμο της εξόδου θα είναι εκείνοι πέριξ του προέδρου στην εταιρεία που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
*Ο Δημήτρης Τερζής κατάγεται από το Κατάκολο και είναι δημοσιογράφος στην Εφημερίδα των Συντακτών.
