Τις “ευαίσθητες πτυχές” του Οικογενειακού Δικαίου έρχεται να ταρακουνήσει το νομοσχέδιο για τη Συνεπιμέλεια,. Η απόφαση του υπουργείου Δικαιοσύνης να προχωρήσει σε θεμελιώδεις αλλαγές γύρω από το ζήτημα της γονικής μέριμνας και της ανατροφής των παιδιών μετά το χωρισμό, έφερε στο προσκήνιο σοβαρές επικρίσεις, ως προς την ουσία των αλλαγών που καλείται να θεσμοθετήσει η Βουλή.
Αντιδράσεις οι οποίες έρχονται τόσο από την αντιπολίτευση -με το ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοστατεί- όσο και από τους κόλπους της κυβέρνησης, καθώς οι πρώην υπουργοί, Μαριέττα Γιαννάκου και Όλγα Κεφαλογιάννη, ζήτησαν συγκεκριμένες τροποποιήσεις επί βασικών άρθρων του νομοσχεδίου.
“Οι εμβαλωματικές, αντιφατικές, επιμέρους ρυθμίσεις που φέρνει η κυβέρνηση στο οικογενειακό όσον αφορά τις σχέσεις γονέων-τέκνων, βρίσκουν αντίθετο ένα μεγάλο μέρος του κοινοβουλίου και της κοινωνίας” ανέφερε χαρακτηριστικά στην ομιλία του ο βουλευτής Δράμας, Θ. Ξανθόπουλος, επισημαίνοντας, ότι “το συμφέρον του παιδιού είναι το σημαντικότερο και μοναδικό κριτήριο και δεν επιτρέπεται να αντιμετωπίζεται με άνωθεν εντολές και να συμψηφίζεται με τις εκατέρωθεν απαιτήσεις των γονέων”. Μάλιστα, υπογράμμισε ότι το οικογενειακό νομοσχέδιο μετατρέπεται από παιδοκεντρικό σε γονεοκεντρικό, “γιατί κατά την αντίληψή σας, το παιδί αποτελεί παράρτημα των γονέων και όχι αυθύπαρκτη προσωπικότητα όπως προσδιορίζουν οι διεθνείς συμβάσεις για τα δικαιώματα του παιδιού”.
Το νομοσχέδιο δέχθηκε πυρά και από μέλη της κυβερνητικής πλειοψηφίας, καταδεικνύοντας τη μεγάλη αντιπαράθεση που υπάρχει για το ζήτημα. Η Μαριέττα Γιαννάκου υπήρξε καταπέλτης από το βήμα της Βουλής αναφέροντας μεταξύ άλλων: “Είδαμε απίθανες οργανώσεις, γονείς, συνεπιμέλεια, ενεργοί μπαμπάδες, τρομερές διαφημίσεις υπέρ του νομοσχεδίου, που σημαίνει χρήμα πολύ και μία πανομοιότυπη επιστολή, η οποία αποστέλλεται σε εμάς με mail, με διάφορα ονόματα χωρίς πραγματικά στοιχεία, δηλαδή, ψευδή”.
Άμεση ήταν η απάντηση του υπουργού Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα, ο οποίος εν ολίγοις υποστήριξε ότι παρά τις διαφωνίες που υπάρχουν σε κάθε ρηξικέλευθες αλλαγές, οι τελευταίες πρέπει να υλοποιηθούν. “Είμαι πεπεισμένος ότι όταν προσπαθεί κανείς να αντιμετωπίσει ή εν πάσειπεριπτώσει, να επιχειρήσει να λύσει ένα τεράστιο ζήτημα, είναι γεγονός ότι από τη μία πλευρά, θα αντιμετωπίσει την διαφορετική άποψη και μάλιστα με ένταση, όπως αυτή εκφράζεται αυτή τη στιγμή” ανέφερε και κατέληξε: “Αντιλαμβάνομαι τη διαφορετική άποψη και την ακούω, αλλά με δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή ήδη έχουμε εξαντλήσει κάθε είδους διάλογο, ήδη έχουν προηγηθεί πολλές προσπάθειες και διαφορετικής κυβέρνησης, αλλά και αυτής της σημερινής κυβέρνησης τουλάχιστον αυτούς τους 20 μήνες, να καταλήξουμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, το οποίο θα προστατεύει τα παιδιά”.
Ποιος είναι όμως, ο πυρήνας αυτής της διαμάχης, η οποία έφτασε στο σημείο να πάρει και εσωκομματική τροπή; Το NEWS 24/7 επιχειρεί να αναλύσει τα τέσσερα βασικότερα άρθρα του Σχεδίου Νόμου, τα οποία αποτελούν σημείο προβληματισμού, ως προς τις μελλοντικές συνέπειες που μπορεί να επιφέρουν στις ζωές των χιλιάδων παιδιών.
- “Άσκηση από κοινού και εξίσου τη γονική μέριμνα”
Ίσως η μεγαλύτερη κριτική που έχει ασκηθεί στο Νομοσχέδιο είναι για τη λέξη “εξίσου” που για πρώτη φορά τοποθετείται δίπλα στην από κοινού άσκηση γονικής μέριμνας. Για τους πολλούς -μη νομικούς- ενδεχομένως να μην έχει μεγάλη αξία, ωστόσο είναι αρκετή για να προκαλέσει πλήθος αλλαγών, αφού μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως.
Για το λόγο αυτό οι δύο βουλευτές της ΝΔ, Μ. Γιαννάκου και Όλγα Κεφαλογιάννη, ζήτησαν την τροπολογία του άρθρο 7 του Νομοσχεδίου, σύμφωνα με το οποίο “στις περιπτώσειςδιαζυγίου ή ακύρωσης του γάμου ή λύσης ή ακύρωσης του συμφώνουσυμβίωσης ή διακοπής της συμβίωσης των συζύγων ή των μερών του συμφώνουσυμβίωσης και εφόσον ζουν και οι δύογονείς, εξακολουθούν να ασκούναπό κοινού και εξίσου τη γονική μέριμνα”. Όπως αναφέρουν στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας, ακόμη και στη γενική διάταξη για την από κοινού άσκηση της γονικής μέριμνας δεν υφίσταται ο όρος «εξίσου», ο οποίος άλλωστε μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως, όπως για παράδειγμα ως ισόχρονη, και έτσι να ανοίξουν νέα μέτωπα αντιδικίας μεταξύ των γονέων. Με αυτό το σκεπτικό δε, οι πρώην υπουργοί ζήτησαν την απαλοιφή της λέξης, διατηρώντας τον ισχύοντα μέχρι σήμερα όρο της “από κοινού άσκησης γονικής μέριμνας”.
- Τα κενά της “υποχρεωτικής συναπόφασης”
Μεγάλη αντιπαράθεση έχει υπάρξει και για την “υποχρεωτική συναπόφαση”, όπως αυτή προκύπτει από το άρθρο 12 του Σχεδίου Νόμου. Συγκεκριμένα, στη δεύτερη παράγραφο της διάταξης επισημαίνεται ότι “για τη μεταβολή του τόπουδιαμονής του τέκνου που επιδρά ουσιωδώς στο δικαίωμαεπικοινωνίας του γονέα με τον οποίο δεν διαμένει το τέκνο, απαιτείταιπροηγούμενηέγγραφησυμφωνία των γονέων ή προηγούμενηδικαστική απόφαση που εκδίδεταιμετά από αίτησηενόςαπό τους γονείς”.
Η βασική επισήμανση που έχει τεθεί για την ουσία της διάταξης, είναι ότι αφήνεται να εννοηθεί πως το δικαίωμα της επικοινωνία ιεραρχείται ως ανώτερο ζήτημα σε σχέση με άλλα, όπως το γεγονός ότι η μετακίνηση του παιδιού σε άλλο τρόπο διαμονής μπορεί να είναι προς το συμφέρον του ή ενδεχομένως να μην είναι δυνατόν να αποφευχθεί.
- Το τεκμήριο του 1/3 του χρόνου επικοινωνίας
Εκτεταμένη είναι και η συζήτηση γύρω από το 1/3 του χρόνου επικοινωνίας που κατά το Σχέδιο Νόμου, δικαιούται να έχει με φυσική παρουσία ο γονέας που δεν διαμένει με το παιδί.
Σύμφωνα με το άρθρο 13 του Νομοσχεδίου: “Ο γονέας με τον οποίο δεν διαμένει το τέκνοέχει το δικαίωμα και την υποχρέωση της, κατά το δυνατό, ευρύτερηςεπικοινωνίας με αυτό, στην οποίαπεριλαμβάνονταιτόσο η φυσική παρουσία και επαφή του με το τέκνο, όσο και η διαμονή του τέκνου στην οικία του. Ο γονέας με τον οποίοδιαμένει το τέκνοοφείλει να διευκολύνει και να προωθεί την επικοινωνία του τέκνου με τον άλλογονέα σε τακτή χρονική βάση. Ο χρόνοςεπικοινωνίας του τέκνου με φυσική παρουσία με τον γονέα, με τον οποίο δεν διαμένει, τεκμαίρεται στο ένατρίτο (1/3) του συνολικού χρόνου, εκτός αν ο γονέαςαυτόςζητά μικρότεροχρόνοεπικοινωνίας, ή επιβάλλεται να καθορισθεί μικρότερος ή μεγαλύτεροςχρόνοςεπικοινωνίας για λόγους που αφορούν στις συνθήκεςδιαβίωσης ή στο συμφέρον του τέκνου, εφόσον, σε κάθεπερίπτωση, δεν διαταράσσεται η καθημερινότητα του τέκνου.
Ωστόσο, οι επικριτές της επίμαχης διάταξης κάνουν λόγο για σειρά άλλων αστοχιών, σχετικά με τη διατύπωση αλλά και την ουσία της. “Τι σημαίνει αυτή η «υποχρέωση» επικοινωνίας; Είναι δικαστικά εξαναγκαστή; Η παράβασή της «υποχρέωσης» επικοινωνίας μπορεί να θεωρηθεί κακή άσκηση της γονικής μέριμνας και να οδηγήσει σε αφαίρεσή της; Συμφέρει στο παιδί να επικοινωνεί εξαναγκαστικά με έναν γονέα που θέλει ή μπορεί να έχει μόνο περιορισμένη επικοινωνία;” είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που έχουν τεθεί γύρω από το χρόνο επικοινωνίας.
Αντίστοιχη ήταν και η αντίδραση της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας η οποία έχει τοποθετηθεί επί του συγκεκριμένου άρθρου, αναφέροντας ότι θα προκύψουν σοβαρά πρακτικά προβλήματα, καθώς θα υπάρχει ο κίνδυνος, προκειμένου να συμπληρωθεί ο ελάχιστος χρόνος του τεκμηρίου, να χρειάζεται το τέκνο να περνά όλο τον χρόνο των διακοπών του και των ημερών ανάπαυλας (πχ Σαββατοκύριακα, αργίες κλπ) με το γονέα με τον οποίο δεν θα διαμένει. Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων έχει τονίσει επίσης, ότι θα πρέπει να οριστεί ο προτεινόμενος τρόπος κατανομής του χρόνου του τέκνου με έκαστο γονέα, ώστε αφενός το δικαστήριο να μην προβαίνει σε μαθηματικούς υπολογισμούς, αφετέρου να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης, ώστε να μην διαφοροποιείται η ποιότητα του χρόνου που έχει ο κάθε γονέας με το τέκνο του.
Πηγή: news247.gr
