Στα ίδια μέρη… Πεινασμένος, όχι κλέφτης
Το 2011 ο Roman Ostriakov συνελήφθη να κλέβει σε σουπερμάρκετ της Γένοβα. Ο άστεγος άνδρας δεν άντεχε άλλο την πείνα και έτσι έκρυψε ένα λουκάνικο και λίγο τυρί κάτω από το τζάκετ του, που αργότερα κοστολογήθηκαν στο φοβερό ποσό των 4,5 δολαρίων. Δυστυχώς ένας πελάτης ειδοποίησε τους σεκιούριτι του σουπερμάρκετ και έτσι ο άτυχος άνδρας «έφαγε» έξι μήνες φυλακή.
Η ιστορία παραπέμπει κραυγαλέα στον Γιάννη Αγιάννη, τον βασικό χαρακτήρα από το επικό μυθιστόρημα «Οι Άθλιοι» του Βίκτωρος Ουγκώ, ο οποίος έσπασε βιτρίνα ενός αρτοπωλείου για να κλέψει ψωμί προκειμένου να ταΐσει την οικογένειά του που λιμοκτονούσε. Στους αδίστακτους καιρούς των ναπολεόντειων πολέμων η ποινή για ένα καρβέλι ψωμί ήταν πέντε χρόνια στα κάτεργα, τα οποία μετά από τις επανειλημμένες προσπάθειες του ήρωα να δραπετεύσει έγιναν δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια.
Ένα από τα βασικά διδάγματα τα οποία επιχειρεί να εμπεδώσει ο Ουγκώ σε αυτό το μνημειώδες έργο, είναι ότι το ίδιο το σύστημα στιγματίζει όσους παρανομούν και τελικά τους σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά στο έγκλημα αντί να τους βοηθήσει να ορθοποδήσουν. Μετά την αποφυλάκισή του ο Γιάννης Αγιάννης είναι αναγκασμένος να κουβαλάει ένα κίτρινο αποφυλακιστήριο, το οποίο τον ξεχωρίζει ως κατάδικο όπου κι αν πηγαίνει. Γι’ αυτό το καταστρέφει και αλλάζει τ’ όνομά του, για να μπορέσει δηλαδή να πραγματοποιήσει μία νέα αρχή κι όχι απλώς για να ξεφύγει από την καταδιωκτική μανία του αδίστακτου Ιαβέρη.
Ευτυχώς παρά τις ομοιότητες της υπόθεσης του Ostriakov με τον Γιάννη Αγιάννη, υπάρχει και μία βασική διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις, αφού ο πρώτος δε θα χρειαστεί να εκτίσει την ποινή που του είχε αρχικά επιβληθεί το 2013. Όπως απεφάνθη την περασμένη εβδομάδα το ανώτατο δικαστήριο της Ιταλίας, η κλοπή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αδίκημα, όταν πρόκειται για μικροποσότητες φαγητού που έχει κάποιος ανάγκη επειδή πεινάει. Με λίγα λόγια, άλλο κλέφτης και άλλο πεινασμένος.
