«Ευρώπη είναι ο φούρναρης στην Κω που δίνει το ψωμί του σε πεινασμένες και ταλαιπωρημένες ψυχές». Αυτό είχε δηλώσει για τον Διονύση Αρβανιτάκη, όχι όποιος κι όποιος, αλλά ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Φυσικά ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά ότι δεν είναι αυτή η Ευρώπη, όπως και ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις η στάση της απέναντι στο προσφυγικό-μεταναστευτικό μόνο ως υποκριτική μπορεί να αποτιμηθεί. Ίσως ο αείμνηστος πια φούρναρης να ήταν η Ευρώπη που θα επιθυμούσε ο αξιότιμος κύριος πρόεδρος αλλά και αυτή η ερμηνεία κρύβει μέσα της έναν διόλου ευκαταφρόνητο βαθμό υποκρισίας. Σε κάθε περίπτωση όμως η αναφορά παραμένει βαθιά τιμητική για τον άνθρωπο, του οποίου η δράση άλλωστε είχε αναγνωριστεί με το βραβείο της Κοινωνίας των Πολιτών το 2016 από την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή.
Βεβαίως και η κοινωνία των Ευρωπαίων πολιτών η οποία πάσχει από το ίδιο σύνδρομο που πάσχει και η πολιτική της τάξη. Αμφότερες κινούνται απελπιστικά μακριά από τις καταστατικές αρχές της Ένωσης και κυρίως από τα ιδεώδη του ανθρωπισμού, έτσι όπως αναδείχθηκαν την περίοδο της Αναγέννησης. Κι αυτό γιατί ο Διονύσης Αρβανιτάκης, η γιαγιά Μαρίτσα και μια χούφτα ακόμη σύμβολα του Αιγαίου, δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο, τον κανόνα της ελληνικής και κατ’ επέκταση της ευρωπαϊκής ηθικής. Εξαιρέσεις συνιστούν και σύμβολα του εαυτού τους. Επίσης δεν είναι τέκνα τούτης της εποχής αλλά μιας άλλης, που έχτισε τον χαρακτήρα των ανθρώπων σφυρηλατώντας στο στήθος τους τα βάσανα της ζωής. Ας θυμηθούμε το γιατί μέσα από τα δικά του λόγια:
«Ο πατέρας μου ήταν αγρότης και ήμασταν οκτώ αδέλφια. Πήγα στην Αυστραλία, όταν ήμουν δεκαπέντε ετών επειδή η οικογένειά μου δεν είχε να φάει. Ήμουν σε μια βάρκα για σαράντα μέρες. Όταν έφτασα εκεί, δεν μπορούσα να βρω δουλειά, δεν μπορούσα να μιλήσω αγγλικά, και ήμουν αναγκασμένος να κοιμάμαι στον δρόμο. Ξέρω πώς είναι να κοιμάσαι στον δρόμο. Έτσι, καθημερινά οδηγώ το φορτηγό μου στο λιμάνι και μοιράζω ψωμί στους πρόσφυγες. Ο γιος μου είναι ο επιχειρηματικός εταίρος μου. Μου λέει: “Μπαμπά, σε παρακαλώ. Είναι καλό να βοηθάμε, αλλά όχι κάθε μέρα”. Αλλά εξακολουθώ να πηγαίνω κάθε μέρα, γιατί ξέρω πώς είναι να μην έχεις τίποτα». Έτσι είναι. Μόνο όταν έχεις ζήσει τα ίδια μπορείς να τους καταλάβεις. Μόνο όταν δεν έχεις τίποτα, μπορείς να εκτιμήσεις τα πάντα.
