Στο ζύγι της περισυλλογής
Κάποια στιγμή δεν κουράζεσαι απλώς, αλλά αηδιάζεις. Η λέξη είναι βαριά για όσους επιμένουν να τις μετρούν όσο καλύτερα μπορούν στο ζύγι της περισυλλογής και του στοχασμού. Γιατί τι να κάνουμε, ορισμένοι θα σκέπτονται, και ορισμένοι, στην καλύτερη περίπτωση, θα καταναλώνουν σε άφθονες ποσότητες αμάσητο τον πολιτικό ή ορθότερα τον παραπολιτικό λόγο, όπως ένας πιτσιρικάς χάνεται στο Youtube ή όπως ένας ηλικιωμένος υπνωτίζεται κάθε βράδυ στην οθόνη της ναρκωτικής trashtv. Ένας λαός που μπορεί να αρέσκεται να υπενθυμίζει διαρκώς την ευγενή πνευματική καταγωγή και παρακαταθήκη του, αλλά που ωστόσο δεν έμαθε ποτέ να σκέπτεται.
Αιχμάλωτοι του θυμικού
Μόνο νιώθει. Απόλυτος αιχμάλωτος του θυμικού του, τραβάει πότε δεξιά και πότε αριστερά δίχως κανένα άλλο κριτήριο. Αυτό από μόνο του εξηγεί πολλά. Αλλά δεν τα έχω με τον λαό. Ούτε τον βρίζω, ούτε τον επαινώ. Δεν τον θεωρώ ούτε σοφό, ούτε ηλίθιο. Ούτε καλό, ούτε κακό. Το μεγαλύτερο λάθος το οποίο μπορείς να κάνεις είναι να μιλάς για έναν λαό με ηθικά κριτήρια.
Ηθικά κριτήρια όμως έχει νόημα να εφαρμόσεις μόνο σε πρόσωπα, σε άτομα, είτε είναι κυβερνήτες, είτε είναι πολίτες.Προφανώς και υφίσταται αλληλουχία μεταξύ των δύο. Προφανώς και ισχύει το σαρξ των κυβερνητών εκ της σαρκός των πολιτών. Και εκεί ακριβώς οφείλεται το πρόβλημα σε σχέση με την ελληνική ιδιαιτερότητα στον χάρτη των σύγχρονων ευρωπαϊκών αστικών κρατών.
Οι ρόλοι δεν έγιναν ποτέ πλήρως και καθολικά διακριτοί. Οι νόμοι δεν έγιναν ποτέ πλήρως και καθολικά σεβαστοί. Οι θεσμοί δεν έγιναν ποτέ πλήρως και καθολικά λειτουργικοί. Το πως και το γιατί απαιτεί βιβλία ολόκληρα, αλλά την κεντρική ιδέα λίγο πολύ, «όλοι» τη συμμεριζόμαστε. Επρόκειτο εξαρχής για μία δυσλειτουργική δημοκρατία, η οποία παρά τα αδιαμφισβήτητα επιτεύγματά της, παρέμεινε καχεκτική, και το παρατηρούμε και σήμερα.
