Με συμπληρωμένους 27 μήνες κυβερνητικής εξουσίας, έχουν αποκαλυφθεί απολύτως τα πολιτικά, ιδεολογικά και ταξικά χαρακτηριστικά της, που έχουν οδηγήσει τη χώρα στο τέλμα.
Ο πρωθυπουργός, όμως, που έχει την αποκλειστική ευθύνη χάραξης και υλοποίησης της πολιτικής, δεν αναλαμβάνει καμιά ευθύνη για το ανάθεμα, περί άλλων τυρβάζοντας.
Ατενίζει τον ουρανό των ιδανικών με κυκλώπειο βλέμμα και σαρδόνιο χαμόγελο, ενώ πάσχει φανερά από ανίατο ταξικό σύνδρομο υπέρ των πλουτοκρατών, κατά των μικρομεσαίων και των φτωχών.
Υπόσχεται στους καταπιεζόμενους την έξοδο από το κολαστήριό τους, ενώ ταυτοχρόνως νομοθετεί την ολέθρια τύχη τους, εξακοντίζοντας τη λύτρωσή τους σε ένα απροσδιόριστο μέλλοντα χρόνο, δηλαδή ποτέ.
Αδιαφορεί για το εάν η καθημερινότητα έχει γίνει ένα εκρηκτικό πεδίο ακατάπαυστης απλής βίας, έως σκληρού εγκλήματος.
Μακαρίζει αλαζονικά και διαρκώς την εξουσία του, ενώ είναι αυτός ο αυτουργός της αυταρχικής έως απολυταρχικής άσκησής της.
Επιχειρεί με πλάνες, πανουργίες και τεχνάσματα να ισοπεδώσει το μυαλό των πολιτών επιβάλλοντας την αδιαφορία τους για το δημόσιο χώρο και την απουσία τους από αυτόν.
Προσπαθεί να «τυφλώσει» με την ανελέητη προπαγάνδα, τη συνείδηση των πολιτών, χειραγωγώντας τους, ώστε να αγνοούν τις αιτίες των πραγμάτων και να μένουν σιωπηλοί, χωρίς αμφισβήτηση, χωρίς καν αμφιβολία για τα γιγνόμενα, χωρίς άλλη σκέψη, χωρίς άλλη επιλογή.
Καταδιώκει την αλήθεια, ανταμείβει την υποκρισία, χλευάζει την ειλικρίνεια, επαινεί την παραπλάνηση.
Κομπορρημονεί και αυθαδιάζει, περιφρονεί και συκοφαντεί τους πολιτικούς του αντιπάλους και επιτίθεται εναντίον τους, χάριν των ιδιοτελειών του, ως μέγας νεομεσαιωνικός ιεροεξεταστής, γελοιοποιώντας την πολιτική αρετή.
Αυτοστεφανώνεται με το παπικό αλάθητο μπροστά στις τραγωδίες, όπως της Εύβοιας που δηλητηριασμένη από τις στάχτες των πυρκαγιών, τώρα πνίγεται στις λάσπες των πλημμυρών.
Ο κυβερνητικός λόγος και η πράξη του λόγου συνιστούν τον ορισμό της απόλυτης ύβρις κατά της δημοκρατίας και των πολιτών.
Ο λαός όμως στο όνομα και για λογαριασμό της λαϊκής κυριαρχίας, δεν ανέχεται εσαεί τους εμπαίκτες του.
Στο μη περαιτέρω των βασάνων του είναι βέβαιο ότι ο λαός θα αντιδράσει κατά των καταστροφέων του, και τότε η οργή του θα γίνει χείμαρρος που θα τους παρασύρει στην άβυσσο της πολιτικής εξαφάνισής τους.