Σήμερα πενθούμε για τη Θεώνη μας…

Η οικογένεια της Πρωινής  αποχαιρετά τη Θ. Γαλιατσάτου- Ρήγα, το σιδερένιο κορίτσι  μας με τη λιονταρίσια ψυχή που έφυγε πρόωρα με το κεφάλι ψηλά στα 59 της χρόνια

Αν φύγεις εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και με φώτα
να θυμάσαι κάνει κρύο σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο…

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

Τις γειτονιές του παραδείσου  διασχίζει πλέον ελεύθερη από τα βάρη που η ζωή της φόρτωσε, ένας δικός μας πολυαγαπημένος άνθρωπος από την οικογένεια της Πρωινής,  η  Θεώνη μας!! 

Η Θεώνη Γαλιατσάτου -Ρήγα , που έφυγε από κοντά μας  στα 59 της χρόνια,  τόσο πρόωρα και τόσο άδικα, μα τόσο γενναία και περήφανα! Κι ένα πέπλο απέραντης λύπης απλώθηκε αίφνης γύρω μας…  Βλέπω τη μορφή της να ξεμακραίνει, κάθε λέξη που γράφω κι ένα δάκρυ, κάθε λέξη κι ένα τρέμουλο ! Πώς να σε αποχαιρετίσουμε γλυκιά μας Θεώνη;  Εσένα ένα σιδερένιο κορίτσι  με λιονταρίσια ψυχή;

Πάντα κάτι θα έρχεται και θα σε ξαναζωντανεύει. Μια ανάμνηση, ένα τραγούδι, η άδεια καρέκλα του υπολογιστή που κάποτε καθόσουνα με τις ώρες στο ατελιέ για να στήσουμε το φύλλο της εφημερίδας, τα γέλια και τα άγχη που σε αυτή τη δουλειά πηγαίνουν αγκαλιά! Κι ύστερα,  τα δώρα από τα δέντρα του κήπου σου για να μας γλυκάνεις τα καλοκαίρια, τα τραπεζώματα στο σπίτι σας, πάντα βρίσκαμε κάτι να γιορτάζουμε ακόμα και στα δύσκολα κι εσύ εκεί αεικίνητη και φιλόξενη οικοδέσποινα, με τις θεσπέσιες μαγειρικές σου να γλυκαίνουν τον ουρανίσκο μας!  Χρόνια και χρόνια μαζί!

Μπήκες κοριτσάκι στην Πρωινή, από το 1984, από το πρώτο φύλλο, εργατική, υπομονετική, ευγενική, γενναιόδωρη, ταλαντούχα σε αυτό που έκανες,  εκεί με τις ώρες, να μην αφήσεις κανέναν παραπονεμένο και δυσαρεστημένο. Με ένα πλατύ χαμόγελο πάντα! Μα που την έβρισκες Θεώνη μου τόση ηρεμία;

Κι ύστερα χτύπησαν την πόρτα σου μέρες δύσκολες και βασανιστικές. Χειρουργεία, χημειοθεραπείες  με σχήματα περίπλοκα από το 2017, δεν υπήρχε Νοσοκομείο που να μην είχες διαβεί την πόρτα του!  Κι εσύ πάντα εκεί με το κεφάλι ψηλά, να παλεύεις σαν το λιοντάρι και να κονταροχτυπιέσαι με το θεριό που σε ξεγελούσε, άλλοτε σου έδινε ελπίδες και άλλοτε στις έπαιρνε πίσω σε ένα ατέλειωτο παζάρι την ώρα που όλα τα αλέθει ο θάνατος. Πόσο σε θαύμαζα και σε θαυμάζαμε όλοι για τη στάση σου! 

Τελευταία φορά που σε είδα πριν την απόλυτη κατάρρευση,  ήταν λίγο πριν φύγει ο χειμώνας. Ανταμώσαμε για καφέ στην πλατεία.  Ήταν η πρώτη φορά που είδα τα κουράγια σου, να σε εγκαταλείπουν και μας εξομολογήθηκες: «Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί, να κάνω πράγματα απλά καθημερινά και να μην σκέφτομαι σε ποιο νοσοκομείο θα βρεθώ σήμερα! Δεν έχω άλλη δύναμη πια!»! Και φοβήθηκα ότι πραγματικά άρχισες να καταθέτεις τα όπλα. Φεύγοντας σε  αγκάλιασα κι σου είπα  ότι  μόλις πιάσει η άνοιξη  θα αράξουμε με τα άλλα κορίτσια στην ολάνθιστη αυλή του σπιτιού σου, σε εκείνον τον παραδεισένιο κήπο που με τόση αγάπη και αφοσίωση  φρόντιζες λογιών- λογιών λουλούδια  και θα κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα .. . Αλλά ήδη ήξερες. Και ήξερα…

Στις 8 Μαρτίου, ημέρα της Γυναίκας έδωσες μια ακόμα μεγάλη μάχη και λίγο πριν,  έκανες την τελευταία σου ανάρτηση: «Φίλοι μου, σήμερα γι άλλη μια φορά καλούμαι να δώσω τη μεγαλύτερη μάχη για τη ζωή μου. Άσχετα με το αποτέλεσμα, θέλω να πω ότι είμαι υπερήφανη για τον αγώνα που έδωσα και πάλεψα με αξιοπρέπεια και δύναμη. Όμως ο εχθρός ήταν αμείλικτος. Όσο και αν έτρεχα να τον προλάβω, αυτός βρισκόταν ένα βήμα μπροστά μου. Ελπίζω αύριο να είμαι εδώ… και θα τα ξαναπούμε…»

Ναι Θεώνη μου, θα τα ξαναπούμε. Δεν χάνονται οι άνθρωποι όταν φεύγουν απ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν σβήνουν όλα τόσο απλά. Όσο η ψυχή θυμάται, θα ‘σαι πάντα ανάμεσά μας. Ζωντανό παράδειγμα δύναμης και θέλησης για όλους εκείνους που παλεύουν για τη ζωή τους. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν. Εσύ ανήκεις στους τελευταίους. Αγαπήθηκες πολύ γιατί το άξιζες… 

Λυπάμαι μόνο που δεν μπόρεσα να σου πω αντίο όσο ακόμα προλάβαινα. Ίσως τελικά να μην μπορούσα και από δειλία να σε αποχαιρετίσω…  Συγνώμη Θεώνη μου…

Εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου, οι δικοί σου αγαπημένοι άνθρωποι, η Άλκηστις, το κοριτσάκι σου που ήταν η ανάσα σου και η ψυχή σου και ευτύχησε να έχει εσένα μάνα και ο Θωμάς, σύντροφος πραγματικός, φύλακας άγγελος  και ακοίμητος φρουρός στο πλευρό σου σε όλη την περιπέτεια της υγείας σου ως το τέλος, να αντλήσουν λίγη από την δύναμή σου  και να σταθούν όρθιοι… Για την «Πρωινή»  θα είσαι πάντα ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας της…

Γλυκιά μας Θεώνη, καλό ταξίδι στο φως, στους ουρανούς του παραδείσου…

Κουράγιο σε όλους τους αγαπημένους σου.

Ελένη Παπαδοπούλου