Σήμερα έχασα το ραντεβού μου με τις λέξεις…

Ένας αστείρευτος ποταμός από λέξεις η ιστορία μας. Λέξεις σμιλεμένες και λέξεις αμίλητες. Μνημεία και μνήμες. Φτάνει να θέλεις να τις διαβάσεις. Να περάσεις μέσα τους, να τις ακούσεις. Να ταξιδέψεις μαζί τους από το τώρα στο τότε, από το σήμερα στο χθες. Λέξεις που φιλοδοξούν να κοινωνήσουν. Να αγγίξουν τους ανθρώπους σε κάθε πίκρα και χαρά.

Σήμερα έχασα το ραντεβού μου με τις λέξεις μου. Για πρώτη φορά ίσως καταλαβαίνω την αγωνία τόσων και τόσων που αντιμετώπισαν την τρομακτική άβυσσο του κενού, κι ας μην τολμώ ούτε για αστείο να συγκρίνω την πορφυρή τους τέχνη με τον δικό μου γκρίζο κάματο. Σήμερα όμως για πρώτη φορά τους συναισθάνομαι. Καταλαβαίνω επιτέλους πόσο ευάλωτοι και μόνοι θα πρέπει να ένιωσαν. Προδομένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Φτωχοί, γιατί η μόνη περιουσία τους ήταν οι λέξεις.
Σήμερα έχασα το ραντεβού μου με τις λέξεις μου. Τι φταίει; Μήπως δεν κουβαλάω πια τόσα όσα πίστευα; Λέξεις μου που είστε; Γιατί δεν έρχεστε να σας ταΐσω της ύπαρξής μου το περίσσευμα…