Το σημείωμα του εκδότη: Ο τραγικός απολογισμός της αμέλειας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”116598″ img_size=”full”][vc_column_text]Πρώτα έρχονται οι μνήμες. Ακούς και θυμάσαι. Θυμάσαι και θλίβεσαι. Θλίβεσαι και φοβάσαι. Φοβάσαι, γιατί το καλοκαίρι του 2007 είναι ένα καλοκαίρι που δεν θα το ξεχάσει ποτέ κανένας Ηλείος, και όχι μόνο. Έφταναν μηνύματα από όλη την επικράτεια τούτες τις μέρες, που η περιοχή μας έφτασε επικίνδυνα κοντά στο να ξαναζήσει τον όλεθρο του 2007. Ενδιαφέρθηκαν ειλικρινά να μάθουν αν είμαστε καλά, πως εξελίσσεται η κατάσταση, αν θα καούμε πάλι… Είναι πράγματι συγκινητικά ανθρώπινο ότι μας θυμήθηκαν, διότι το ενδιαφέρον τους αντισταθμίζει σε έναν βαθμό την αμνησία κάποιων άλλων. Μάλιστα, διάβασα και ένα ωραίο σχόλιο στα σόσιαλ μίντια, το οποίο καυτηριάζει την επιλεκτική μνήμη ορισμένων: «Προσπαθώ να βρω μια λέξη για όσους δεν ξεχνούν του Μάτι 2018 αλλά έχουν πάθει αμνησία για την Ηλεία του 2007. Αλλά μόνο μια λέξη».

Δεν υπάρχουν οι λέξεις, δυστυχώς, ούτε γι’ αυτά που έγιναν, αλλά ούτε και γι’ αυτά που συμβαίνουν. Δεν περιγράφεται η οργή, η απελπισία, η αγωνία, η στεναχώρια. Οργή για την εγκληματική αμέλεια, που φέρεται να οδήγησε στην μεγάλη πυρκαγιά της Παρασκευής στο Γραμματικό. Απελπισία για τον απερίγραπτο βαθμό της εγκληματικής ηλιθιότητας. Αγωνία, για τα χωριά της Αρχαίας Ολυμπίας, που τα περικύκλωσαν οι φλόγες. Στεναχώρια για τον τραγικό απολογισμό, έναν ακόμη στα τόσα χρόνια που η φωτιά συνεχίζει ακάθεκτη το καταστροφικό της έργο. Υπήρξε βέβαια και κάτι άλλο αυτή τη φορά, το οποίο οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε και να το μνημονεύσουμε: Υπήρξε γενική κινητοποίηση, υπό την έννοια ότι άπαντες έδωσαν το παρόν, και έθεσαν τον θεσμική τους υπόσταση στην υπηρεσία της προστασίας των ανθρώπινων ζωών και περιουσιών.

Μην ξεχνάμε υπερβολικά πρόωρα ότι η φωτιά του Γραμματικού μαινόταν επί ώρες ανεξέλεγκτη σε ένα μέτωπο περίπου δέκα χιλιομέτρων. Η ηρωική μάχη των πυροσβεστών, σε συνδυασμό με την άμεση συνδρομή των θεσμικών φορέων, κρίνεται καθοριστική για την αντιμετώπιση της, όπως και σε αυτή του Λάλα. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές, ο απολογισμός παραμένει τραγικός. Περισσότερα από τρεις χιλιάδες στρέμματα έγιναν στάχτη. Παντού καπνός, μαύρο και καμένη γη. Εικόνες μιας καταστροφής τόσο εκτεταμένης που προσομοιάζουν σε κινηματογραφικά σκηνικά και όχι στην στυγνή, είναι η αλήθεια, πραγματικότητα. Δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό από ένα καμένο τοπίο. Σου δίνει όχι μόνο την εντύπωση ότι η ζωή έχει εγκαταλείψει αυτά μέρη, αλλά και ότι δεν πρόκειται να επιστρέψει σύντομα.

Και το ερώτημα είναι γιατί; Γιατί όλα αυτά; Γιατί για ακόμα ένα καλοκαίρι είμαστε αναγκασμένοι να μετράμε τις πληγές μας; Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα; Ήταν ανάγκη να καούμε κιόλας; Σύμφωνα με τα όσα έχουν γνωστοποιηθεί, τα στελέχη του κλιμακίου αντιμετώπισης εγκλημάτων εμπρησμού Δυτικής Ελλάδας έχουν ήδη προχωρήσει στην σύλληψη ενός άνδρα, ο οποίος αντιμετωπίζει την κατηγορία του εμπρησμού από αμέλεια. Σε μία περιοχή η οποία έχει υποφέρει και έχει χτυπηθεί τόσο αλύπητα από τον πύρινο όλεθρο, δε νοείται η έννοια της αμέλειας. Ο εμπρησμός εκ προθέσεως είναι περισσότερο καταληπτός. Καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με έναν διαταραγμένο άνθρωπο, και σε κάθε περίπτωση με έναν εγκληματία. Αλλά, αμέλεια; Όλη αυτή η καταστροφή, όλος αυτός ο κίνδυνος που προέκυψε, από αμέλεια;

Κάποια στιγμή θα πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση σε αυτόν τόπο. Έστω και αργά. Έστω και τώρα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να σοβαρευτούμε. Δεν ξέρω το πως. Ξέρω μόνο πως την επόμενη φορά τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ χειρότερα, και αυτό δεν το θέλει κανείς.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]