Το σημείωμα του εκδότη: Η ζωή περνά και χάνεται …

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”122325″ img_size=”full”][vc_column_text]Τα επιτρεπτά και τα ανεπίτρεπτα όρια μιας παρανοϊκής κατάστασης

Ίσως το πιο σοκαριστικό  μέτρο από αυτά που επέβαλε πρόσφατα  η διεθνής κοινότητα στη μάχη εναντίον του εστεμμένου ιού, ήταν   η απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 6 το πρωί για τους κατοίκους 9 γαλλικών πόλεων. Συνακόλουθα, τρομοκρατεί η πιθανότητα να εφαρμοστεί ένα τέτοιο μέτρο στην ελληνική επικράτεια. Κανείς δεν θα το ήθελε αλλά και κανείς δεν θα μπορούσε να αντιδράσει μπροστά στην επίκληση της δημόσιας υγείας. Το ζήτημα όμως είναι το αν και το που, μπορεί να τεθεί ένα όριο στο τι επιτρέπεται και τι όχι, στην πολιτεία αυτή τη φορά και στους περιορισμούς τους οποίους αυτή κρίνει επιβεβλημένο να επιβάλλει στους πολίτες.

Σαφέστατα πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο αφορά όλη την ανθρωπότητα. Είναι κατανοητό πια ότι αυτή η πανδημία ή πιο σωστά η διαχείρισή της από τις τοπικές κυβερνήσεις αμφισβητεί ευθέως τον βασικό πυρήνα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και την ουσία της ανθρώπινης ελευθερίας. Πρόκειται επίσης για κάτι ποιοτικά διαφορετικό σε σχέση με την πρώτη φάση της πανδημίας, καθώς η καραντίνα και τα ακραία μέτρα περιορισμού βασίστηκαν τότε στο έκτακτο της πρωτοφανούς απειλής και την κρισιμότητα της περίστασης. Ωστόσο, για να παραφράσω μία γνωστή παροιμία, έκτακτη ανάγκη που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι έκτακτη.

«Βρισκόμαστε σε μία πολύ κρίσιμη φάση της πανδημίας, βρισκόμαστε σε μία επικίνδυνη φάση της πανδημίας», επεσήμανε σε δραματικό τόνο ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας στην ενημέρωση της Παρασκευής. Άραγε πως φτάσαμε από τον μονοψήφιο αριθμό κρουσμάτων στα τέλη του Ιούνη, σε 500 κρούσματα την ημέρα και τοπικά lockdown σε ολόκληρους νομούς, όπως στην Κοζάνη; Μήπως κάτι δεν πήγε καλά; Την μοίρα της Κοζάνης θα έχουν και άλλες περιοχές, είναι βέβαιο. Το μόνο ερώτημα πλέον είναι το πότε. Είτε βαφτιστεί lockdown, είτε επίπεδο συναγερμού 4, είτε κάπως αλλιώς, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: Η ζωή θα παγώσει ξανά για όσο χρειαστεί.

Για όσο χρειαστεί… Αλήθεια, πόσο χρειάζεται η ζωή για να σωθεί; Και πόσες φορές; Υπάρχει τέλος σε αυτήν την ιστορία; Μήπως αντί να σωθεί η ζωή, περνά και χάνεται; Επίσης, πότε ακριβώς το «δεν επιτρέπεται», το «απαγορεύεται» και το «αναστέλλεται», καθιερώθηκαν λεκτικά και ουσιαστικά ως η θεσμική κανονικότητα του βίου μας; Με πόση ασυγκράτητη και αλόγιστη ευκολία αρθρώνονται πλέον στον δημόσιο διάλογο φράσεις του τύπου «Ξεχάστε τα ρεβεγιόν», σα να μην συμβαίνει τίποτα; Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι τα ρεβεγιόν αλλά η επικίνδυνη εξοικείωση με την κατά τα άλλα αυτονόητη ακύρωσή τους. Το εύκολο αντεπιχείρημα είναι ότι το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις υπόλοιπες χώρες. Εκεί όμως υπάρχουν δύο μεγάλες διαφορές σε σχέση με την Ελλάδα.

Η πρώτη αφορά στο εθνικό σύστημα υγείας των συγκρινόμενων χωρών, τα οποία τους τελευταίους μήνες έχουν ενισχυθεί σημαντικά, σε αντίθεση με το ελληνικό, που παραμένει στις τελευταίες θέσεις της ευρωπαϊκής κατάταξης. Η δεύτερη αναφέρεται στην εντεινόμενη κοινωνική πολιτική, η οποία ενόψει μάλιστα του δεύτερου κύματος της πανδημίας υιοθετείται από αρκετές κυβερνήσεις, αλλά σίγουρα όχι από την ελληνική. Δε νοείται να βγαίνει το ΔΝΤ και να σε καλεί να φορολογήσεις περισσότερο τους «κατέχοντες, όπως και να προχωρήσεις άμεσα σε δημόσιες-κοινωνικές δαπάνες προκειμένου να στηρίξεις την οικονομία σου και εσύ να κωφεύεις. Είναι ανεπίτρεπτο!

Εξίσου ανεπίτρεπτη είναι η παρανοϊκή κατάσταση η οποία διαμορφώνεται σε σχέση με την στέρηση βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά δυστυχώς φαίνεται να παγιώνεται σε διεθνές επίπεδο, και τούτο οφείλει να απασχολεί κάθε σκεπτόμενο ον. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός νέου κόσμου, ο οποίος, με εμβόλιο ή χωρίς, σίγουρα δεν θα είναι ο ίδιος. Η ιστορικά και κοινωνικά κατεκτημένη ελευθερία του ατόμου απειλείται όσο ακριβώς και η φυσική του επιβίωση, που άλλωστε συνιστά επίσης ένα θεμελιώδες δικαίωμα των σύγχρονων κοινωνιών. Απέναντι σε αυτήν την διπλή απειλή, οφείλουμε να είμαστε άτεγκτοι. Κι αυτή η στάση αποτελεί ίσως την μόνη πραγματική ατομική ευθύνη.

Ο εκδότης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]