Το σημείωμα του εκδότη: Είμαι δεκαεξάρης!
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”120989″ img_size=”full”][vc_column_text]Δάσκαλοι. Για μερικούς η ιδιότητα θα έπρεπε να αφαιρεθεί και να μετατεθούν σε οποιαδήποτε άλλη θέση μακριά από τα νιάτα αυτού του τόπου. Δάσκαλοι που κρατούν βαριοπούλες, κόφτες και τσεκούρια, δεν είναι δάσκαλοι. Από λάθος βρέθηκαν σε αυτή την θέση ύψιστης κοινωνικής ευθύνης. Ακριβώς όπως κάτι περίεργοι τύποι, οι οποίοι κυκλοφορούν έξω από τα σχολεία κραδαίνοντας μαχαίρια, υβρίζοντας χυδαία και απειλώντας τα παιδιά, δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν γίνει γονείς, δυστυχώς. Τις τελευταίες μέρες έχουν συμβεί όλα αυτά σε διάφορες περιοχές της χώρας. Ελπίζω ειλικρινά να μην εκδηλωθούν ποτέ στον τόπο μας.
Και επιπλέον, ελπίζω πάντοτε ότι εδώ κάτω, κρατάμε πάντοτε ένα αυτί ανοιχτό στα νέα παιδιά. Γιατί δεν θέλουμε να υψώσουμε ακόμη περισσότερο τα τείχη της απομόνωσης και της περιθωριοποίησης. Αντίθετα, φέρουμε ηθική και πολιτική υποχρέωση να γκρεμίσουμε τα τείχη, να υποστηρίξουμε τα παιδιά, ιδιαίτερα στον βαθμό κατά τον οποίο τα αιτήματά τους δεν είναι μόνο δίκαια και στοιχειοθετημένα, αλλά και αναγκαία. Αν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα στο μέλλον της ταλαίπωρης εν Ελλάδι εκπαίδευσης, τότε αυτή θα προέλθει σίγουρα από τα νέα παιδιά, τα οποία αρνούνται να συμβιβαστούν με την θεσμισμένη αυτοκαταστροφή τους, και όχι από αριβίστες της πολιτικής, οι οποίοι κάνουν καριέρα παίζοντας παιχνίδια εξουσίας στις πλάτες των παιδιών και των οικογενειών τους. Θλιβεροί ηθικολόγοι, κήρυκες του καθωσπρεπισμού, του νόμου και της τάξης, όταν η πολιτική πρακτική παραβιάζει ασύστολα κάθε έννοια ηθικής, νομικής και λογικής τάξης.
Ένα σχολείο σε ακινησία δεν είναι όμορφο θέαμα, αλλά ένα πνεύμα σε ακινησία είναι κάτι ασύγκριτα χειρότερο. Το κόστος των χαμένων εκπαιδευτικών ωρών μπροστά στο κόστος της κονιορτοποίησης των μαθητών είναι μηδαμινό. Παρά τις σταθερά δυσοίωνες προβλέψεις, η γενιά αυτή προς το παρόν τους διαψεύδει και όταν της πετούν το γάντι ότι υποκινείται από σκοτεινά κέντρα –τι άλλο θ’ ακούσουμε;–, το σηκώνει με αβρότητα και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό, δάσκαλοι και γονείς, όσοι αδυνατείτε να συζητήσετε εποικοδομητικά με τα παιδιά, αφήστε τα ήσυχα. Ή για να σας το πω και μέσω Σαββόπουλου: Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια.
Ο εκδότης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
