ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Εικόνα σου είμαι, κοινωνία και σου μοιάζω
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι.
Όλη η ζωή μου του χαμού.
Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.
Γαλάτεια Καζαντζάκη
Η Παγκόσμια Ημέρα Λογικής (World Logic Day) καθιερώθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2019 από την UNESCO και το Διεθνές Συμβούλιο Φιλοσοφίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών και αποφασίστηκε να γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 14 Ιανουαρίου, προκειμένου να τιμηθεί η επέτειος του θανάτου του αυστριακού Κουρτ Γκέντελ (1906-1978) και τα γενέθλια του πολωνοαμερικανού Άλφρεντ Τάρσκι, (1901-1983), δύο διακεκριμένων μαθηματικών και φιλοσόφων που είχαν τεράστια επίδραση στην ανάπτυξη της λογικής τον 20ό αιώνα. Όπως επισημαίνει το sansimera.gr, ο στόχος σχετίζεται με την προσοχή των επιστημονικών κοινοτήτων και του ευρύτερου κοινού στην πνευματική ιστορία, την εννοιολογική σημασία και τις πρακτικές επιπτώσεις της λογικής.
Αυτό το τελευταίο, που λέει για τις «πρακτικές επιπτώσεις της λογικής» παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρότι στη χώρα αυτή βιώνουμε κυρίως τις πρακτικές επιπτώσεις του παράλογου. Παλιότερα είχε γίνει viral και κυκλοφορούσε πολύ στο διαδίκτυο ένα χιουμοριστικό σχόλιο, το οποίο ανέφερε ότι το «να γιορτάζεις την παγκόσμια ημέρα λογικής στην Ελλάδα, είναι σα να γιορτάζεις την παγκόσμια ημέρα νερού στη Σαχάρα». Είναι για γέλια, κυρίως όμως είναι για κλάματα. Στη χώρα όπου γεννήθηκαν τόσες και τόσες επιστήμες, διανύουμε μία παρατεταμένη περίοδο έκπτωσης των επιστημών, όσο και των αξιών ή έστω της πραγμάτευσής τους. Κυριαρχεί το αντι-επιστημονικό, το θυμικό, το ενστικτώδες, και συχνά το βάρβαρο.
Ο εκβαρβαρισμός και εκφασισμός της κοινωνίας δεν επίκειται. Έχει ήδη συμβεί. Αντί όμως να απασχολεί, έστω ως τετελεσμένο γεγονός, η δημόσια συζήτηση εξακολουθεί να διεξάγεται με τους ίδιους όρους. Σα να μην έχει αλλάξει τίποτε. Σα να μη συντελούνται τακτικά φριχτά εγκλήματα κατά ανυπεράσπιστων γυναικών. Σα να μην εντείνεται το φαινόμενο του σχολικού bullying και της έξαρσης της νεανικής βίας. Σα να μην αποκαλύπτονται διαρκώς νέα περιστατικά βιασμού γυναικών και παιδιών. Σα να μην δολοφονούνται εν ψυχρώ, πότε οπαδοί μιας αντίπαλης «μισητής» ομάδας, και πότε αστυνομικοί, που έτυχε να βρεθούν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.
Όλες αυτές οι μορφές βίας και εγκληματικής συμπεριφοράς, δε συνιστούν, προφανώς, θλιβερές εξαιρέσεις, αλλά τον κανόνα μιας κοινωνίας, η οποία κάθε μέρα βυθίζεται όλο και περισσότερο στη βαρβαρότητα και τον καταστατικό της πια ανορθολογισμό. Δεν υπάρχει λογική. Υπάρχει μόνο μίσος και συσσωρευμένη οργή, η οποία εκτοξεύεται ανεξέλεγκτα προς όλες τις κατευθύνσεις, κι όποιον πάρει ο χάρος. Σφάζονται γυναίκες που κυοφορούν παιδιά κι ύστερα οι δολοφόνοι εμφανίζονται ατάραχοι στην κάμερα να κάνουν εκκλήσεις, ότι τάχα τις αναζητούν. Όπως τότε με τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, ο οποίος έπνιξε τη δύστυχη Καρολάιν κι ύστερα εναπόθεσε το βρέφος πάνω στο άψυχο κορμί της. Και τότε είχε σοκαριστεί πρόσκαιρα το πανελλήνιο, κι ύστερα επέστρεψε στις συνήθειές του και στον ελαφρύ του ύπνο.
Αυτή όμως είναι και η ελληνική κοινωνία. Αυτοί είμαστε. Ένα συνονθύλευμα άξεστων, ανήθικων, φανατισμένων πλασμάτων, που είτε συμμετέχουν ενεργά στο έγκλημα, είτε κάνουν ότι δε βλέπουν. Σαν τον περίφημο στίχο της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Εικόνα σου είμαι, κοινωνία και σου μοιάζω.
Ο εκδότης
