Το σημείωμα του εκδότη: Αναπτυξιολάγνοι και μοιραίοι αντάμα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”98411″ img_size=”full”][vc_column_text]Ο «ταπεινός» τίτλος του αναπτυξιακού πολυνομοσχεδίου, που κατατέθηκε  στη Βουλή, «Επενδύω στην Ελλάδα και λοιπές διατάξεις» αδικεί τις μεγάλες κυβερνητικές φιλοδοξίες. Ένα σχέδιο νόμου 88 άρθρων που δόθηκε σε διαβούλευση για λίγες μέρες τον Σεπτέμβρη, σχεδόν έναν μήνα μετά έχει διογκωθεί σε 213 άρθρα και 800 σελίδες, μαζί με τα συνοδευτικά κείμενα.

Οι αθρόες προσθήκες άρθρων δεν ήταν φυσικά αποτέλεσμα της… διαβούλευσης, αλλά προϊόν του ζήλου της κυβέρνησης να εξυπηρετήσει έναν ετερόκλητο εσμό συμφερόντων  Φυσικά, το πολυνομοσχέδιο δεν είναι πολιτικά και κοινωνικά ασπόνδυλο. Πέραν του φωτογραφικού «σέρβις» σε συγκεκριμένες ομάδες επιχειρηματιών, αποκαλύπτει τη συνεπή νεοφιλελεύθερη αντίληψη της κυβέρνησης για τις «συνιστώσες» της ανάπτυξης:

– Διατηρεί τις αντεργατικές διατάξεις εξουδετέρωσης των συλλογικών συμβάσεων και «ηλεκτρονικής» χειραγώγησης του συνδικαλιστικού κινήματος, με σκοπό τη συνέχιση διατίμησης της εργασίας.

– Εντάσσει στις λεγόμενες «στρατηγικές επενδύσεις» όλες τις ΣΔΙΤ, επιτρέποντας στο όνομα του «δημοσίου συμφέροντος» ευρύτατες παρεκκλίσεις από την περιβαλλοντική και χωροταξική νομοθεσία. Θεσπίζει ασφυκτικές προθεσμίες αδειοδότησης επενδύσεων, υπό την απειλή πειθαρχικής δίωξης των υπαλλήλων. Αν παρέλθουν άπρακτες, η αρμοδιότητα της αδειοδότησης περνά στον υπουργό Ανάπτυξης.

– Στον αντίποδα του υπουργικού συγκεντρωτισμού στις στρατηγικές επενδύσεις, για τα υπόλοιπα επενδυτικά σχέδια που διεκδικούν κρατικές ενισχύσεις, ο έλεγχος και η πιστοποίηση ολοκλήρωσης κάθε σχεδίου «αποκεντρώνεται» και σε ιδιωτικές ελεγκτικές εταιρείες. Η δημόσια αρχή περιορίζεται σε έναν εκ των υστέρων δειγματοληπτικό έλεγχο.

– Με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, πριμοδοτεί θεσμικά τη συγκρότηση ενός πρωτοφανούς μονοπωλίου στον χώρο των ΜΜΕ, με απροσδιόριστες συνέπειες και στην ποιότητα της δημοκρατίας.

Αυτές είναι μερικές κατευθύνσεις του πολυνομοσχεδίου που υποτίθεται ότι θα φέρει «αναπτυξιακή έκρηξη».

Ποια είναι τα μαντάτα για την πορεία της χώρας; Η μέριμνα για τον άνθρωπο έχει εξοριστεί. Έχει παρακμάσει εκείνη η κοσμοθεωρία που έθετε ως προτεραιότητα το κοινωνικό κράτος.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μηχανές πλέον, που αποφέρουν κέρδος. Δεν φταίνε ακριβώς οι άνθρωποι που κυβερνάνε, αυτοί εντολές εκτελούν. Το τέλος των ιδεολογιών έφερε απλώς τη σκέψη που αποβλέπει στο κέρδος των ολίγων,- οι υπόλοιποι ακολουθούμε σαν χάννοι, ανήμποροι ούτως ή άλλως-.

Λένε οι φανατικοί της ανάπτυξης ότι η «μηχανική» σκέψη, αυτή που προσανατολίζεται, στην τεχνολογία και την οικονομία, είναι η μόνη σκέψη που έχει αγαθές σχέσεις με την πραγματικότητα και δεν «αερολογεί». Αυτό λένε και εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι πειστικοί.

Αυτό όμως ενέχει κινδύνους, διότι η αλόγιστη και άμετρη χρήση μιας τέτοιας σκέψης είναι πιθανό να εμβολιαστεί στη νοοτροπία της κοινωνικής ζωής και να χαθούν έτσι η χαρά και η σχόλη, η ελευθερία της βούλησης, άσε που αυτή η τεχνολογία θα περιέλθει, αναπόφευκτα, στα χέρια μιας ισχυρής μειοψηφίας που θα ελέγχει τις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις των υπολοίπων.

Από δω και πέρα οι ολοκληρωτισμοί θα μας φαίνονται φυσιολογική εξέλιξη, ειδικά σε τούτη τη χώρα, με αυτό το πολιτισμικό επίπεδο, χωρίς σοβαρή παιδεία και άρα χωρίς αισθητική και χωρίς επίσης αντανακλαστικά σε αυθαιρεσίες των εξουσιών. Το τι σημαίνει κάλλος ακόμη αναζητείται από την ελληνική κοινωνία -όχι βέβαια από τις  κρατικές αρχές -το κάλλος δεν φέρνει κέρδος, είπαμε, και αυτό το γνωρίζουν καλά οι εν Ελλάδι άρχοντες

Αναπτυξιολάγνοι και μοιραίοι αντάμα. Παράδοξη πορεία, αλλά υπαρκτή, πραγματική. Ο ελληνισμός δεν είναι, φαίνεται, άμοιρος της παραδοξότητας.

Ο εκδοτης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]