Σίγησε η φωνή

Η φωνή. Η φωνή είναι το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από τον Γιάννη Φέρτη. Ακόμα κι όταν ήταν παιδί στα ασπρόμαυρα φιλμ, η φωνή του είχε κάτι το βαθιά ποιητικό. Μία συγκρατημένη μουσικότητα. Έναν σοβαρό λυρισμό. Ίσως γι’ αυτό και πέρα από τον κινηματογράφο, το θέατρο, και αργότερα την τηλεόραση, είχε σημαντική συνεισφορά και στο αρχαίο θέατρο. Και προσωπείο να φορούσε, σαν αυτά που χρησιμοποιούσαν οι υποκριτές των αρχαίων χρόνων, η φωνή του πάλι θα έβγαινε ψηλά, μα μετρημένα.

65 χρόνια στη σκηνή. Πόσοι ρόλοι, πόσες ερμηνείες, πόσες στιγμές μπορεί να χωρέσει μία τέτοια καριέρα; Όταν είσαι μαθητής του Κουν και έχεις πορευτεί δίπλα στον Χατζιδάκι, την Μερκούρη, τον Κακογιάννη, τον Κατράκη, τον Διαμαντόπουλο,  και τόσους άλλους, οι άξιες αναφοράς στιγμές, μοιάζουν αμέτρητες. Ίσως γι’ αυτό, μερικές φορές, είναι καλύτερη η σιωπή. Ίσως μερικές φορές αξίζει μόνο να ακούγεται το αργόσυρτο θρόισμα των φύλλων. Στα βουνά η σιωπή αντηχεί διαφορετικά και ο Φέρτης δεν δίσταζε μετά από παραστάσεις να οδηγεί μέσα στη νύχτα για να βρεθεί στο χωριό του παππού του, στις βουνοκορφές της Φθιώτιδας, αποζητώντας τη σπάνια ηρεμία. Σίγησε η φωνή. Το θρόισμα όμως συνεχίζει…