Αυξάνονται οι κοινωνικές αντιδράσεις με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να αυξήση το όριο των ηλεκτρονικών αποδείξεων από 10% που ισχύει σήμερα, στο 30%, μη συμπεριλαμβάνοντας σε αυτό τις e-αποδείξεις από πληρωμές ενοικίων.
Αντιμέτωποι με το φάσμα έξτρα φόρου 22% είναι χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχοι, εργαζόμενοι της μεσαίας τάξης και μικροϊδιοκτήτες ακινήτων.
Η ΠΟΜΙΔΑ με επιστολή της στην ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών ξεκαθάρισε πως οι περισσότεροι εκμισθωτές, ελλείψει διαθεσίμου εισοδήματος, είναι αδύνατον να προβούν σε δαπάνες 30% του εισοδήματος τους και πως εάν τελικά ψηφιστεί η σχετική πρόβλεψη θα οδηγήσει σε «πραγματική καταλήστευσή» των ιδιοκτητών ακινήτων με πρόσθετη φορολογία 22%!
Στα «κάγκελα» βρίσκονται και αρκετοί μισθωτοί και συνταξιούχοι με χαμηλά εισοδήματα καθώς σήμερα για να κατοχυρώσουν το αφορολόγητο, οι εν λόγω κοινωνικές ομάδες πρέπει να εμφανίζουν δαπάνες με κάρτες ίσες με το 10% του εισοδήματός τους αν το ετήσιο φορολογητέο εισόδημα είναι έως 10.000 ευρώ, 15% για το μέρος του εισοδήματος που είναι από 10.001 έως 30.000 ευρώ και 20% για εισόδημα πάνω από 30.000 ευρώ. Ωστόσο, από το επόμενο έτος η υποχρεωτική συλλογή ηλεκτρονικών αποδείξεων θα αυξηθεί στο 30% του εισοδήματός των φορολογουμένων.
Όπως έγινε γνωστό με τα ήξεις – αφίξεις Σταϊκούρα και την μη ένταξη της πληρωμής ενοικίων στις e-δαπάνες πλέον είναι δεδομένο το πέναλτι για χιλιάδες φορολογούμενους. Έστω ότι ένας εργαζόμενοι παίρνει 700 ευρώ τον μήνα καθαρά, ήτοι 9.800 ευρώ το χρόνο, και έχει ενοίκιο 350 ευρώ τον μήνα, ήτοι 4.200 ευρώ τον χρόνο. Το καθαρό του εισόδημα, αφαιρώντας την πληρωμή του ενοικίου είναι 5.600 ευρώ εκ των οποίων τα 1.680 πρέπει να χρησιμοποιηθούν για τις e-δαπάνες.
Περί φορολογίας και ανισότητας
Στο μυαλό των φιλελεύθερων είναι βαθιά σφηνωμένη η πεποίθηση ότι η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και ευρύτερα του κεφαλαίου θα προκαλέσει την έλευση των επενδύσεων και άρα της απασχόλησης και άρα της ανάπτυξης. Αυτό είναι φενάκη ασφαλώς και αποτελεί ένα από τα [θελκτικά εντούτοις] ψεύδη αυτής της οικονομικής θεωρίας. Στην πραγματικότητα, εκείνο που επιζητούν είναι η αφαίμαξη και του τελευταίου μικρομεσαίου -παλιά μου τέχνη κόσκινο για τους πολιτικούς όλων των εποχών. Στην αρχαία Αθήνα, μετά τον χρυσούν αιώνα, αυτή η τακτική είναι στο φόρτε της.
Ο Ισοκράτης, μέγας αντίπαλος του αριστοκράτη Πλάτωνα, το επισημαίνει σε έναν βαρυσήμαντο λόγο του προς τους Αθηναίους. Οι δυναστεύοντες, λέει [οι λαϊκιστές πολιτικοί, οι δημαγωγοί] δεν ενδιαφέρονται να βρουν πώς θα εξασφαλίσουν στους φτωχούς τα μέσα επιβίωσής τους, αλλά πώς θα εξισώσουν με τους φτωχούς και εκείνους που θεωρούνται ότι διαθέτουν ακόμη κάποια περιουσία -Περί Ειρήνης -.
Μη θιγούν, προς θεού, οι έχοντες, οι άριστοι, οι ημέτεροι, αυτοί που διασφαλίζουν τη δική τους άνετη και τρυφηλή ζωή. Και ας τους είναι εύκολο, με μια απλή απόφαση, να απαλλάξουν τους αδύναμους από τη βαριά φορολογία, μεταφέροντάς την στους πλούσιους.. Μη γελιόμαστε, λοιπόν, με τα φιλελεύθερα φληναφήματα περί επενδύσεων και ανάπτυξης. Και, επιτέλους, έως πότε θα «αναπτύσσεται» η ανθρωπότητα [η οικονομία] σε έναν «πεπερασμένο» πλανήτη; Δεν γίνεται λόγος εδώ για επαναστατικές αλλαγές του οικονομικού προγράμματος μιας χώρας ή για αποδόμηση του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος και καθιέρωση μιας εναλλακτικής μορφής οικονομίας.
Για μια δίκαιη φορολόγηση αγωνιά η ελληνική κοινωνία, για μια ακριβέστερη κατανομή του πλούτου -δεν φταίνε, διάολε, οι φτωχοί για τη δυσμενή τους οικονομική κατάσταση. Όλα τούτα τα «είδη» «κοινωνικών» ανθρώπων είναι προϊόν των αδικιών που γεννά το σύστημα των λίγων και ισχυρών. Η εμμονή να μετατίθενται οι ευθύνες στους κατσαπλιάδες απαλλάσσει τους πολιτικούς από τις δικές τους, που είναι και οι γενεσιουργές των ανισοτήτων.
Έως τώρα πάντως τα «κατορθώματα» της φιλελεύθερης κυβέρνησης εξαντλούνται στα εξής, όπως τα καταγράφει αναγνώστρια: Μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και, ευρύτερα, του κεφαλαίου, με την ελπίδα να έλθουν οι επενδύσεις, η απασχόληση και η ανάπτυξη· η συγκάλυψη σκανδάλων· η ωμή παρέμβαση στη δικαιοσύνη· τα δώρα στους φίλους ολιγάρχες και τραπεζίτες· η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας· οι εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων· η πατριδοκαπηλία· η διασπορά μίσους, ρατσισμού, ομοφοβίας απέναντι σε κάθε τι που του είναι άγνωστο, ή, απλώς, δεν ταιριάζει στη δική του «κανονικότητα»· η απαγόρευση πρόσβασης στην υγεία και την παιδεία για πρόσφυγες και μετανάστες (σε λίγο μπορεί και για Ελληνες)· η άσκηση φτηνής εξωτερικής πολιτικής για την υφαρπαγή ψήφων από το δεξιό ακροατήριο.
Δεν φαίνεται να έχει και πολύ άδικο η αναγνώστρια…
