Σφαίρες ελαστικές και εξηγήσεις πλαστικές
Γράφει ο Δικαιόπολις
Το έμαθα από που ήμουνα παιδί και οι «μεγάλοι» είχαν βαλθεί να μου μάθουν την ζωή. Τυχερός ήμουν, γιατί μετά ακολούθησε το μεγαλύτερο μάθημα, εκείνο της ζωής. Πρώτα όμως με έμαθαν να σκέφτομαι. Με έμαθαν να σέβομαι. Με έμαθαν να συμπονώ. Κυρίως όμως με έμαθαν να αγαπώ δύο τρία πράγματα, ξεκινώντας από τους ανθρώπους. Αυτή ήταν, και αυτή πρέπει να είναι η βάση όλων. Πάνω εκεί χτίζεις. Και έπειτα, με έμαθαν να αγαπώ την αλήθεια και το δίκαιο. Μεγάλο πρόβλημα αυτό, σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί το ψέμα και το άδικο. Αλλά τουλάχιστον, ήμουν προετοιμασμένος. Ήξερα σε τι νερά θα βουτήξω. Αυτό που δεν ήξερα, αυτό για το οποίο τίποτε μάλλον δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει, ήταν το πόσο κρύα ήταν τα νερά της ζωής. Ίσως κάποια πράγματα δεν μαθαίνονται ποτέ, κι αν πάλι μαθαίνονται, δεν τα συνηθίζεις. Για εμάς άλλωστε τους σπινοζικούς, τους νιτσεϊκούς και κάθε λογής τρελούς, το «cogito» έπεται του συναισθήματος. Του σώματος που βυθίζεται στον πόνο, την απελπισία ή τον φόβο. Δεν συνηθίζεται η βία, κυρίες και κύριοι. Δεν συνηθίζεται η βαρβαρότητα. Δεν ξεπερνιέται εύκολα η εικόνα ενός ματατζή ο οποίος πατά με την μπότα του το κεφάλι ενός παιδιού, πιέζοντάς το στο πάτωμα. Και που το ακούς μόνο, σου σηκώνεται η τρίχα. Κι αυτό γιατί; Γιατί έκαναν ό,τι κάθε δημοκράτης πολίτης, -ζήτησαν χαρτί εισαγγελέα προκειμένου να επιτρέψουν στους ματατζήδες να περάσουν μέσα από το σπίτι τους. Θα μπορούσαν να είχαν κάνει τις «πάπιες», όπως όλοι οι καλοί νοικοκυραίοι. Δεν τις έκαναν, γιατί η υγιής αντίδραση είναι να φωνάξεις, όταν βλέπεις με τα μάτια σου το άδικο. Έμπλεξαν οι άνθρωποι. Τους σάπισαν στο ξύλο και έκτοτε τους τραβολογάνε, ενώ τα κανάλια απέδειξαν για ακόμη μια φορά ότι η ενημέρωση τους βρωμάει περισσότερο κι από βόθρο. Έμπλεξαν όμως και όλοι οι άλλοι, με πρώτο και χειρότερο τον κ. Μητσοτάκη και τον υπουργό του, τον κ. Χρυσοχοΐδη, καθώς πίσω από τον γνωστό σκηνοθέτη και τους υιούς του συντάσσεται σύσσωμη η μεγάλη δημοκρατική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
Ο πολιτισμός είναι το δόγμα της επιβίωσης του ανθρώπου. Όποια ιδέα, όποια εξουσία, όποια πράξη δεν καθοδηγείται από τον πολιτισμό είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, γιατί αυτός θα επαναφέρει αργά ή γρήγορα τις πραγματικές ανθρώπινες αξίες. Ο πολιτισμός λοιπόν είναι η αιτία, είναι κι ο στόχος.
Όμως την Ρωμιοσύνη δεν την κλαις. Δεν την λυπάσαι. Μόνο περιμένεις υπομονετικά να σηκωθεί. Και αν σε διαισθανθεί δίπλα της, αργά ή γρήγορα θα σηκωθεί. Θα πεταχτεί, και τότε θα καμακώσει το θεριό με το καμάκι της.
