Σχέδια για ένα καλοκαίρι…
Πέρασαν πολλά καλοκαίρια αλλά ακόμη δε βρέθηκε η αιτία σε σχέση με τη θερινή δυσθυμία, η οποία πάντα πιστή στο ραντεβού της, εμφανίζεται αμέσως μετά τη μεγάλη γιορτή του δεκαπενταύγουστου. Αναμενόμενο, από τη μία, καθώς μετά από κάθε μεγάλη γιορτή φανερώνεται σε όλο της μεγαλείο η ματαιότητα του κόσμου τούτου, η ακατανίκητη μελαγχολία για την ύπαρξη, και μάλιστα, φανερώνεται σε όλους, ακόμη και εκείνους που δεν συνειδητοποιούν τι βλέπουν. Από την άλλη, το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι μεγάλο. Τόσο μεγάλο που οι αισιόδοξες προβλέψεις κάνουν λόγο για ενδεχόμενες κρατήσεις μέχρι και το μήνα Οκτώβριο. Μακάρι να δουλέψουν οι άνθρωποι…
Γεγονός παραμένει ότι ατύπως η παρέλευση του δεκαπενταύγουστου ή του «Πάσχα του καλοκαιριού», όπως το αποκαλεί ο κόσμος, σημαίνει και τη σταδιακή υποχώρηση του καλοκαιρινού κλίματος, ψυχολογικά, όχι θερμοκρασιακά, εφόσον αν πιστέψουμε τους μετεωρολόγους, περιμένουμε έναν ακόμη καύσωνα. Κάτι αλλάζει βρε παιδί μου αυτή την εποχή. Μοιάζει με φεγγάρι που γέμισε κι αφού χόρτασε με φως τα μάτια μας, βυθίζεται όλο και περισσότερο στη σκοτεινή του πλευρά. Θέλοντας και μη, αρχίζουν οι σκέψεις για τον Σεπτέμβρη, που όπως συνηθίζει να λέει μία παλιά καλή φίλη, είναι ο μήνας των μεγάλων αλλαγών.
Κοντολογίς, και με μία ελαφρώς λιγότερο ρομαντική διατύπωση, τα κεφάλια μέσα. Μόνο που αδήριτα γεννάται το ερώτημα, κατά πόσον τα κεφάλια αυτά «βγήκαν έξω». Πόσο πια ξεμύτισε το καρδιοχτύπι μας στην ακρογιαλιά; Πόσο επετράπη στον καλοκαιρινό μας εαυτό να αφεθεί στην ανέμελη αγκαλιά του καλοκαιριού; Πόσο όμορφα βιώσαμε ως λαός και ειδικότερα ως τοπική «φυλή», τις ώρες στις οποίες μόνο το γέλιο διαφωνούσε στις νυχτερινές συμφωνίες των τζιτζικιών και των γρύλλων, του μινόρε της θάλασσας, του ψιθυρίσματος των ανήσυχων αέρηδων;
Μετά από έναν μακρύ, δύσκολο αλλά και αναπάντεχο χειμώνα, η ζωή στα μέρη μας θέλησε να επιστρέψει σε ένα μακρόσυρτο όνειρο αλλά δεν την άφησαν… Δεν την άφησαν να δείξει ότι οι ανόητες περιπέτειες συνιστούν ένα κατά τα άλλα αναφαίρετο της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι βυθιστήκαμε ξανά σε μικρές και μεγάλες τραγωδίες. Το θερινό μας όνειρο χάθηκε στις στάχτες ενός κόσμου που θα θέλαμε πολύ να αφήσουμε πίσω μας αλλά παράλληλα δεν έχουμε ως φάνηκε τη κρίση, ούτε τη βούληση, ούτε πολύ περισσότερο τη δύναμη να τον επιβάλλουμε. Κι έτσι, απομείναμε να παρακολουθούμε νωχελικά τη θλιβερή αποτυχία μας να καταναλώνει πολύτιμο οξυγόνο για ζωή.
Αυτό το καλοκαίρι είχα ανάγκη να ζήσω όπως δεν είχα ζήσει ποτέ ξανά το καλοκαίρι. Όχι με πολυτέλειες και μεγαλεία, αλλά το δίχως άλλο με τη φυσική απλότητα μιας μεσογειακής ψυχής. Έκαμα σχέδια πολλά για ένα καλοκαίρι. Εις μάτην. Αποδείχθηκαν όλα τους όνειρα. Ήταν όλο ένα όνειρο… θερινής νυκτός.
