Σαράντα πέντε Γιάννηδες

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”96666″ img_size=”full”][vc_column_text]Σαράντα πέντε Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση, αποφαίνεται μια παροιμία. Ο αγροτικός μύθος εξιστορεί την υπόθεση που συμπυκνώθηκε σ’ αυτήν τη λαϊκή φράση. Οι κάτοικοι ενός χωριού, όλοι Γιάννηδες, που καμώνονταν πως τα ’ξεραν όλα, ξεγελάστηκαν από έναν πλουμιστό και αλαζόνα κόκορα. Εντυπωσιακός, λειράτος, με αρχοντικό περπάτημα, τους έπεισε για τη σοφία του.

Για όλα τα δεινά τους έφταιγε το ποτάμι τους συμβούλεψε ο κόκορας. Με μια ανάσα έφτασαν στις όχθες του. Μαγεμένοι από τη σοφία του κόκορα όρμησαν μες στο ποτάμι να το τιμωρήσουν. Κραδαίνοντας τα ρόπαλά τους. Όμως, τους ρούφηξε ο εχθρός τους.

Φρύαξαν οι χωρικοί από το πάθημα. Αποφάσισαν πως ο κόκορας έπρεπε να τιμωρηθεί και τον έσυραν στα δικαστήρια. Ανάμεσα στα καλά που έφερε ο πολιτισμός ήταν και το δικαίωμα στον βαθύ ύπνο. Το ατομικό δικαίωμα στο ξύπνημα. Εικάζω πως αυτό, μέσες άκρες  ήταν το ζουμί της μαρτυρικής κατάθεσης των χωρικών  που μήνυσαν τον κόκορα. Παραβίαση του νόμου. Αξημέρωτα άρχιζε τα κικιρίκου. Μια-δύο-τρεις φορές. Επανειλημμένη ασέβεια προς την τήρηση της τάξης. Αδιαφορία για την ψυχική τους υγεία είπαν, και ζήτησαν από το δικαστήριο να κηρύξει τον κόκορα εχθρό των ατομικών δικαιωμάτων. Και ο μόνος τρόπος να σιωπήσει είναι να γίνει κόκορας κρασάτος. Με δικαστική βούλα.

Πόσο λίγο μας ξέρουν οι άνθρωποι απολογήθηκε ο κόκορας . Ειδικά αυτοί που ζουν μες στις τρύπες τους στην πόλη. Που δεν μπορούν να χαρούν την εξοχή. Το βάλαν αμέτι μου χαμέτι να χάσουμε την ψυχή μας».

Έτσι συμβαίνει. Κατά κανόνα. Εντυπωσιαζόμαστε από το πλουμιστό. Το ταυτίζουμε με την ανωτερότητα. Η εμφάνιση, τα κοσμήματα,  τα μεταξωτά φλομώνουν το μάτι. Κάποιες φορές συσκοτίζουν το μυαλό. Που υποτάσσεται στην εντύπωση. Το λιτό ταυτίζεται με τη φτώχεια. Σε ιδέες. Την ανεπάρκεια και την αναξιοπιστία. Είναι δυστυχώς η κυρίαρχη αντίληψη που διαποτίζει τον πολιτισμό μας…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]