S.O.S. Πεντάγωνο δεν καλεί Πιονγιάνγκ

[vc_row][vc_column][vc_column_text]Δυο τρελοί πάνω από τον κόσμο. Κι αν πατήσουν το κουμπί… δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο!

Στα ίδια μέρη…

Σε μία σύγχρονη χώρα του δυτικού κόσμου, η ιεράρχηση ενός δελτίου ειδήσεων, πάει κάπως έτσι: πρώτα και καλύπτοντας περίπου το 60% – 70% της συνολικής ύλης, παρουσιάζεται η εγχώρια επικαιρότητα. Μετά ακολουθεί ένα 10% – 20% με τις διεθνείς εξελίξεις και τέλος η ενημέρωση του πολίτη ολοκληρώνεται με μία σύντομη ανασκόπηση των αθλητικών και τις προβλέψεις για τον καιρό. Αυτός είναι ο τρόπος που παρουσιάζονται τα νέα στον δυτικό κόσμο, με μικρές διαφορές ή αξιοπερίεργες μόδες, όπως η συγκρότηση ενός κατά τα άλλα σοβαρού δελτίου ειδήσεων με υλικό από βιντεάκια του YouTube (βλέπε και θαύμασε Ant1). Όποιος έχει το βίτσιο να ενημερώνεται καθημερινά, όποια πηγή ενημέρωσης κι αν επιλέγει, θα έχει παρατηρήσει ότι κάπου εκεί, ανάμεσα στις αντιπολιτευτικές κορώνες και τον κυκλοθυμικό καιρό, υπάρχει σχεδόν πάντα μια είδηση για την νέα κλιμάκωση στις σχέσεις Η.Π.Α. – Βόρειας Κορέας. Συμβαίνει πλέον τόσο συχνά που τείνει να γίνει συνήθεια, και αυτός είναι ένας σοβαρός κίνδυνος για τον κόσμο, εξίσου κρίσιμος με την ίδια την πυρηνική απειλή. Κι αυτό διότι αρκετές δεκαετίες μετά το τέλος του λεγόμενου ψυχρού πολέμου, ο πλανήτης έρχεται ξανά αντιμέτωπος με το εφιαλτικό ενδεχόμενο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος. Οι διαφορές του τότε με το σήμερα είναι πολλές και δυστυχώς αυτή τη φορά υποδεικνύουν πολύ πιο εμφατικά προς την κατεύθυνση ενός ατυχήματος, κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται και από το αν εξετάσει κανείς ποιοι ηγούνται αυτής της αντιπαράθεσης. Από τη μια μεριά, ένας τελείως απρόβλεπτος και εν πολλοίς αδίστακτος άνθρωπος, βαθιά αμόρφωτος και βαμμένος ρατσιστής, και από την άλλη το ημίτρελο παιδί ενός εξίσου ημίτρελου μονάρχη, που μπορεί πολύ καλά να έχει πιστέψει ότι είναι ο ίδιος ο μεσσίας. Κανονικά, όλη αυτή η κλιμακούμενη αντιπαράθεση θα έπρεπε να παίζει πρώτο θέμα σε όλες τις χώρες του κόσμου για τον απλούστατο λόγο ότι αν μία στις χίλιες γίνει το μπαμ, είμαστε όλοι χαμένοι. Το πιο επικίνδυνο σε αυτήν την ιστορία είναι ότι οι δύο πλευρές δεν έχουν διαύλους επικοινωνίας. Το ότι ο Κιούμπρικ έκανε το 64΄ ταινία με θέμα τον υπαρκτό κίνδυνο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος, παρότι Η.Π.Α. και Σοβιετική Ένωση είχαν (έστω ατελώς δουλεμένους) τρόπους εκτόνωσης των επικίνδυνων καταστάσεων, οφείλει να προβληματίζει τον καθέναν για το μέλλον αυτού του πλανήτη. Γιατί σε αυτήν την αναμέτρηση, κανείς δεν πρόκειται να σηκώσει το τηλέφωνο, αφού και να το θελήσει, δεν υπήρξαν ποτέ γραμμές.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]