Rock ‘n’ Roll

Στα ίδια μέρη…

Εκείνες τις στιγμές δεν ήμουν σίγουρος αν ήμουν ξυπνητός ή αν ονειρευόμουν. Όλα έμοιαζαν θολά, συγκεχυμένα. Δεν υπήρχε εικόνα. Μόνο περίεργα μουντά χρώματα και μορφές που διαρκώς άλλαζαν. Από μακριά ακουγόταν μία μουσική, όπως την ακούει κανείς όταν περνά σε σχετικά μικρή απόσταση από μία ζωντανή σκηνή. Σιγά σιγά ακουγόταν όλο και πιο καθαρά. Ναι! Μπορεί να μην υπήρχε εικόνα αλλά υπήρχε ήχος. Άγριος, τραχύς αλλά ταυτόχρονα καθαρός και ζεστός.

Σε έκανε να θέλεις να σηκωθείς να χορέψεις. «Για κάτσε ρε συ», σκέφτηκα. «Κάπου την ξέρω αυτή τη φωνή. Και αυτή η κιθάρα που παίζει με τόσο νεύρο, –κάτι μου θυμίζει». Προτού όμως προλάβω να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα, πετάχτηκα ακούγοντας την βαθιά φωνή του ραδιοφωνικού παραγωγού να νεκρολογεί: «Αυτός ήταν λοιπόν ο Τσακ Μπέρι που μας αποχαιρέτισε στα ενενήντα του χρόνια, μία εμβληματική προσωπικότητα στον χώρο, ο πατέρας του Rock ‘n’ Roll κατά πολλούς. Ακούσαμε φυσικά το πιο γνωστό του κομμάτι, το “Johnny B. Goode” αδικώντας βεβαίως πολλά, εξίσου σπουδαία για την ιστορία του ροκ κομμάτια όπως το “Maybellene”, το “Roll Over Beethoven”, το “Sweet Little Sixteen”, το “You Never Can Tell” και τόσα άλλα που άλλαξαν για πάντα τον χάρτη της μουσικής.

Να περάσουμε όμως στην Alison Krauss που διασκευάζει Μάνο Χατζιδάκι και». Κάπου εκεί έκλεισα με μιας το ραδιόφωνο του ξυπνητηριού, που συνήθως μου επιφυλάσσει καλά ξυπνήματα, με όμορφες μελωδίες, αλλά σήμερα μου είχε παίξει βρώμικο παιχνίδι. Μα να ξυπνάς και το πρώτο πράγμα που ακούς να είναι ότι πέθανε ο Τσακ Μπέρι; Όχι δεν είναι θρήνος, θλίψη ή μελαγχολία αυτό που νιώθεις για τον θάνατό του, όπως συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Ξενερωμένος νιώθεις, επειδή τελείωσε το μεγαλύτερο Rock ‘n’ Roll πάρτι όλων των εποχών.

Κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό. Απλώς τίποτε τελικά δεν μπορεί να σε προετοιμάσει.