«Η δύναμη του σκότους» του Τολστόι: Πυρετώδεις προετοιμασίες ενόψει της πρεμιέρας του Σαββάτου 16 Μαρτίου για τον “Δούρειο Ίππο”

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”84290″ img_size=”full”][vc_column_text]Στην τελική ευθεία των προετοιμασιών έχει μπει η θεατρική ομάδα “Δούρειος Ίππος”, εν όψει της μεγάλης πρεμιέρας του Σαββάτου 16 Μαρτίου στο θέατρο “Απόλλων” με το αριστουργηματικό έργο του Λ. Τολστόι “Η δύναμη του σκότους” σε σκηνοθεσία Παρασκευά Παπαπετρόπουλου.

Σήμερα κιόλας, απο νωρίς το μεσημέρι ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί και όι συνεργάτες της ομάδας μπαίνουν στο θέατρο προκειμένου να ολοκληρώσουν τις πρόβες επι σκηνής, τα σκηνικά τους φωτισμούς και ό,τι άλλο χρειάζεται η ομολογουμένως απαιτητική θεατρική παράσταση.

Το θεατρικό αριστούργημα του Λέοντα Τολστόι, που γράφτηκε το 1886, είναι ένα κοινωνικό δράμα, που με σαρκαστικό χιούμορ αλλά και ένα πρωτοφανή για την εποχή του ωμό ρεαλισμό, καταδεικνύει τα ζοφερά συμπεράσματά του για την ανθρώπινη φύση, κρίνοντας καταστάσεις, αντιλήψεις και συμπεριφορές της εποχής του. Το έργο βασίστηκε σε μια πραγματική ιστορία που συντελέστηκε μερικά χρόνια νωρίτερα με ήρωες όχι πρόσωπα της “καλής κοινωνίας” αλλά “απλούς ανθρώπους” του λαού με τους οποίους ο κόμης Τολστόι προσπαθεί να ζήσει κοντά τους γαλήνια και ειρηνικά.

Το 1880, ένας μουζίκος ομολόγησε δημόσια, στο γάμο της πρόγονής του, πως είχε κάνει παιδί μαζί της, το σκότωσε αμέσως μετά και ύστερα προσπάθησε να σκοτώσει και το δικό του εξάχρονο κοριτσάκι. Λίγα χρόνια μετά, με αφορμή αυτό το ανατριχιαστικό έγκλημα, γράφεται η δύναμη του σκότους.

Η παράσταση, με μια σύγχρονη φόρμα και τολμηρή ματιά, αναδεικνύει με πιστότητα τα νοήματα του έργου αξιοποιώντας το καυστικό χιούμορ του ίδιου του Τολστόι αλλά και τη δυσβάσταχτη ειλικρίνεια και διεισδυτικότητα της γραφής του. Με το αριστουργηματικό αυτό έργο του ο Τολστόι, θα φέρει τον θεατή, σε κάποια στιγμή κορύφωσης της πλοκής, αντιμέτωπο με ένα αβυσσαλέο σκοτάδι που θυμίζει τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ και την Κόλαση του Δάντη.

Τα συμπεράσματα του Τολστόι για την ίδια την ανθρώπινη φύση, είναι εν τέλει σκοτεινά, ζοφερά, δυσβάστακτα, αλλά δεν αποκλείουν καθόλου, ύστερα από την πτώση -όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή- την τελική εξύψωση, τη μετάνοια, την πραγματική, την ολοκληρωτική «εκ των ένδον» αλλαγή, όσο δύσκολη -σχεδόν αδύνατη- κι αν φαίνεται.

Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1888 στο Παρίσι, διότι στην τότε τσαρική Ρωσία λογοκρίθηκε ως “υπέρ το δέον ρεαλιστικό“. Τελικά έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας επτά χρόνια αργότερα, όπου έτυχε μιας θριαμβευτικής αποδοχής. Το κοινό  όρθιο χειροκρότησε συγκλονισμένο καλώντας επί σκηνής τον συγγραφέα που όμως δεν ήταν εκε. Τελικά ο κόσμος  μαζεύτηκε μπροστά στο σπίτι του αποθεώνοντάς τον με βαθύ σεβασμό. Ήταν 29 Νοεμβρίου 1895.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]